Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ριγμένο στη μοίρα του και την ιστορική του οντότητα το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να ωθεί πολλούς να γράφουν ωραία πράγματα σε λευκά χαρτιά, άλλους να τα μουτζουρώνουν και μερικούς να θέλουν λυσσωδώς να τα φάνε (τα χαρτιά), διότι απλώς δεν ανέχονται τη λαϊκή εξέγερση.
Η αυτοδιαχείριση και η αυτοοργάνωση, όπως και η αυτονομία, δεν γίνονται ακόμη αποδεκτά από το πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο είναι γεμάτο από κόμματα εξουσίας -και πότε το ένα, πότε το άλλο υφαρπάζουν τα ηνία του κράτους και αναλόγως το γλεντάνε.
Οι ιδεολογίες εξέλιπαν· το θέμα είναι ποιος θα επικρατήσει. Αλλά έτσι γίνεται, αιώνες τώρα. Οι Αθηναίοι το ξεκαθάρισαν στους Μηλίους: Αν είχατε εσείς τη δύναμη, τα ίδια θα κάνατε σε μας. Ποιες ηθικές αρχές, ανθρωπισμοί και λοιπές τάχα αξίες. Μόνο η δύναμη αντιστέκεται στη δύναμη, μια αντιεξουσία όπως έλεγαν οι Γάλλοι διαφωτιστές· δεν περιορίζεται διαφορετικά ο απολυταρχισμός του κράτους, η τυραννία.
Γι’ αυτό και ξεχάστηκαν μετά τον ενθουσιασμό των πρώτων χρόνων μετά το ‘73 όλα εκείνα που μήνυσε ο Νοέμβρης και που έγινε σύμβολο (όσο και αν αμφισβητήθηκε ή λοιδορήθηκε από ανθρώπους της αντίδρασης και του συντηρητισμού): το αυθόρμητον, η αλληλεγγύη, η συμπάθεια, το σθένος, η φιλία, η ερωτική διάθεση.
Ολα αυτά δεν συγκροτούν, δεν συνιστούν κόμμα -και εάν σήμερα δεν ανήκεις σε κόμμα, δεν μπορείς να διεκδικήσεις την κατάληψη της εξουσίας, που είναι πάντα το ζητούμενο στην πολιτική τέχνη.
Πάντως φαίνεται ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν η στιγμή του Πολυτεχνείου θα παραμένει πάντα ένα φως, κυρίως για τις νέες γενιές· διαλαλεί πως η εξουσία δεν είναι αήττητη, ότι ο φόβος χάνεται όταν οι αντιστεκόμενοι είναι ενωμένοι -μόνο έτσι συναντιέται κανείς με την Ιστορία του τόπου του. Και κάπως έτσι διευρύνεται η έννοια της δημοκρατίας, γεννώνται νέες ιδέες, το νεανικό κοχλάζον αίμα της σφριγηλής νιότης καταλαγιάζει και ωριμάζει (μην το μυριστούν μόνο τα λαγωνικά των κομμάτων, που καιροφυλακτούν...).
Λένε ότι το συμβολικό είναι ανώτερο από το πραγματικό, αρκεί το σύμβολο να μη γίνει φετίχ· να παραμείνει πυρήνας ιδεών, υπερασπιστικών της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας. Είναι ένα θέμα βεβαίως ότι πολλοί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις έννοιες όσο και αν εφοδιαστούμε μ’ αυτές (ή τις κατακτήσουμε...). Εχουν βάρος, και μόνο με τη συνείδηση, την τέχνη, την Παιδεία και τον πολιτισμό μπορεί κανείς να τις σηκώσει.
Οποιος «πλησιάζει» το Πολυτεχνείο ‘73 με ανοιχτά μάτια και καθαρό μυαλό, βλέπει και καταλαβαίνει το μέγιστο επίτευγμά του: την εκρίζωση του φόβου, που μαζί με το άγχος αποτελούν τον θεμέλιο λίθο κάθε δικτατορίας και παραλύουν κάθε προσωπικότητα.
Οι δικτατορίες (αλλά και οι όψιμες «δημοκρατίες») καλλιεργούν τις επικίνδυνες αυτές ενορμήσεις. Καλείται ο καθείς ανήσυχος να αντιδράσει στη διάχυση του φόβου που προέρχεται από την ανεργία, τη φτώχεια, την αβεβαιότητα για το εγγύς μέλλον -διότι κάτι τέτοιο φαίνεται να υπάρχει σήμερα: φόβος και άγχος. Δεν φοβίζουν πλέον τα τανκς και ο στρατός, μπορεί να μην τα βλέπουμε στους δρόμους, αλλά μήπως έχουν υποκατασταθεί από την κατευθυνόμενη πληροφόρηση; Είναι ένα ερώτημα..
(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών - 17/11/2016)
Link: http://www.efsyn.gr/arthro/polytehneio-o-fovos-aghos
Ριγμένο στη μοίρα του και την ιστορική του οντότητα το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να ωθεί πολλούς να γράφουν ωραία πράγματα σε λευκά χαρτιά, άλλους να τα μουτζουρώνουν και μερικούς να θέλουν λυσσωδώς να τα φάνε (τα χαρτιά), διότι απλώς δεν ανέχονται τη λαϊκή εξέγερση.
Η αυτοδιαχείριση και η αυτοοργάνωση, όπως και η αυτονομία, δεν γίνονται ακόμη αποδεκτά από το πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο είναι γεμάτο από κόμματα εξουσίας -και πότε το ένα, πότε το άλλο υφαρπάζουν τα ηνία του κράτους και αναλόγως το γλεντάνε.
Οι ιδεολογίες εξέλιπαν· το θέμα είναι ποιος θα επικρατήσει. Αλλά έτσι γίνεται, αιώνες τώρα. Οι Αθηναίοι το ξεκαθάρισαν στους Μηλίους: Αν είχατε εσείς τη δύναμη, τα ίδια θα κάνατε σε μας. Ποιες ηθικές αρχές, ανθρωπισμοί και λοιπές τάχα αξίες. Μόνο η δύναμη αντιστέκεται στη δύναμη, μια αντιεξουσία όπως έλεγαν οι Γάλλοι διαφωτιστές· δεν περιορίζεται διαφορετικά ο απολυταρχισμός του κράτους, η τυραννία.
Γι’ αυτό και ξεχάστηκαν μετά τον ενθουσιασμό των πρώτων χρόνων μετά το ‘73 όλα εκείνα που μήνυσε ο Νοέμβρης και που έγινε σύμβολο (όσο και αν αμφισβητήθηκε ή λοιδορήθηκε από ανθρώπους της αντίδρασης και του συντηρητισμού): το αυθόρμητον, η αλληλεγγύη, η συμπάθεια, το σθένος, η φιλία, η ερωτική διάθεση.
Ολα αυτά δεν συγκροτούν, δεν συνιστούν κόμμα -και εάν σήμερα δεν ανήκεις σε κόμμα, δεν μπορείς να διεκδικήσεις την κατάληψη της εξουσίας, που είναι πάντα το ζητούμενο στην πολιτική τέχνη.
Πάντως φαίνεται ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν η στιγμή του Πολυτεχνείου θα παραμένει πάντα ένα φως, κυρίως για τις νέες γενιές· διαλαλεί πως η εξουσία δεν είναι αήττητη, ότι ο φόβος χάνεται όταν οι αντιστεκόμενοι είναι ενωμένοι -μόνο έτσι συναντιέται κανείς με την Ιστορία του τόπου του. Και κάπως έτσι διευρύνεται η έννοια της δημοκρατίας, γεννώνται νέες ιδέες, το νεανικό κοχλάζον αίμα της σφριγηλής νιότης καταλαγιάζει και ωριμάζει (μην το μυριστούν μόνο τα λαγωνικά των κομμάτων, που καιροφυλακτούν...).
Λένε ότι το συμβολικό είναι ανώτερο από το πραγματικό, αρκεί το σύμβολο να μη γίνει φετίχ· να παραμείνει πυρήνας ιδεών, υπερασπιστικών της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας. Είναι ένα θέμα βεβαίως ότι πολλοί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις έννοιες όσο και αν εφοδιαστούμε μ’ αυτές (ή τις κατακτήσουμε...). Εχουν βάρος, και μόνο με τη συνείδηση, την τέχνη, την Παιδεία και τον πολιτισμό μπορεί κανείς να τις σηκώσει.
Οποιος «πλησιάζει» το Πολυτεχνείο ‘73 με ανοιχτά μάτια και καθαρό μυαλό, βλέπει και καταλαβαίνει το μέγιστο επίτευγμά του: την εκρίζωση του φόβου, που μαζί με το άγχος αποτελούν τον θεμέλιο λίθο κάθε δικτατορίας και παραλύουν κάθε προσωπικότητα.
Οι δικτατορίες (αλλά και οι όψιμες «δημοκρατίες») καλλιεργούν τις επικίνδυνες αυτές ενορμήσεις. Καλείται ο καθείς ανήσυχος να αντιδράσει στη διάχυση του φόβου που προέρχεται από την ανεργία, τη φτώχεια, την αβεβαιότητα για το εγγύς μέλλον -διότι κάτι τέτοιο φαίνεται να υπάρχει σήμερα: φόβος και άγχος. Δεν φοβίζουν πλέον τα τανκς και ο στρατός, μπορεί να μην τα βλέπουμε στους δρόμους, αλλά μήπως έχουν υποκατασταθεί από την κατευθυνόμενη πληροφόρηση; Είναι ένα ερώτημα..
(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών - 17/11/2016)
Link: http://www.efsyn.gr/arthro/polytehneio-o-fovos-aghos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου