«Παρήγγειλα ινδικά ρούχα... επίσης και ένα σακάκι Μάο Τσε Τουνγκ. Λατρεύω τον παροξυσμό των ημερών. Είμαι μέσα του κάθε στιγμή... Είναι εμπειρία». Κι όμως, ο επίδοξος χίπι είναι ο Μάνος Χατζιδάκις!
Μπορεί γράφοντας ή διαβάζοντας, τις νύχτες του στο Χόλιγουντ, να απολάμβανε «τους σταθμούς που, όπως στη Νέα Υόρκη, παίζουν ώς το πρωί συμφωνική μουσική», αλλά φώτιζε τη μέρα του και με τα ψυχεδελικά χρώματα του ροκ: «Σήμερα γνώρισα τους Bee Gees... Βγάλαμε φωτογραφίες, είδαν την τελευταία πράξη του "Blue"... ενθουσιάστηκαν με τη μουσική μου... Θα τραγουδήσουν την έναρξη των "Μεταμορφώσεων"» γράφει στον Δημ. Βερνίκο.
«Ξανάκουσε, σε παρακαλώ, τους Η. Ρ. Lovecraft», του προτείνει πατρικά.
«Περιέχουν πολλή απ' την ατμόσφαιρα που προηγουμένως παρέθεσα ή, μάλλον, προσπάθησα να περιγράψω ή να σχεδιάσω». Κάποτε μάλιστα του στέλνει ένα βαλιτσάκι με δίσκους. Ανάμεσά τους, «τον τελευταίο δίσκο των Simon και Garfunkel, αριστούργημα σε επίπεδο εμπνεύσεως και εκτέλεσεως. Τον πρώτο δίσκο του πιο θαύμα κοριτσιού της Αμερικής, της Grace Slick, το κορίτσι των Jefferson Airplane, το κορίτσι που έχω προτείνει στο Αστρο της Ανατολής. Θα ενθουσιαστείς. Ενα γκρουπ με αληθινό ενδιαφέρον (είναι) οι United States of America. Εχουν πολλές υπέροχες στιγμές, μα πρόσεξε στην πρώτη επιφάνεια το Cloud song και στη δεύτερη το θαυμάσιο Love song for the dead Che».
Μαζί με τα άλμπουμ, ο Χατζιδάκις στέλνει στο νεαρό φίλο του και καφετιά, καλόγουστα μονόφυλλα, όπου σημειώνει με τάξη τον τίτλο, τον κωδικό κάθε δίσκου υπογραμμισμένο και δυο λόγια για κάθε τραγούδι. Να τι γράφει για κάποια των Σάιμον και Γκαρφάνκελ: «Paterns, Ρυθμικό και θαυμαστό. Cloudy, Αριστούργημα! Θεέ μου τι θαύμα. Homeward bound, Λαϊκό θαύμα. Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει. Φωνές, λεπτομέρειες, κιθάρες και ύφος γενικά».
Σε άλλο γράμμα του, ο συνθέτης γράφει τις εντυπώσεις του από «ένα πολύ όμορφο γκρουπ που κυκλοφόρησε τελευταία τον πρώτο του δίσκο, The New York Rock and Roll Ensemble... Παίζουν πολύ όμορφα κι έχουν έκτακτες φωνές. Τα δε τραγούδια τους είναι με έμπνευση που είμαι βέβαιος πως θα σ' αρέσουν. Οπως Began to burn, θαυμαστό τραγούδι σε φόρμα και σε έμπνευση. Το She's gone που συνεχίζει με πρωτοτυπία το τρίο Sonata του Bach. Το ακούω τώρα -δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με συγκινεί. Και το επίσης πανέμορφο τέλος της πρώτης πλευράς Mr. Tree. Που είναι το ίδιο συγκινητικό. Επίσης... Δεν έχουν την επαναστατικότητα και το βαθύ ενδιαφέρον των Red Krayola, αλλά είναι όμορφοι (εννοώ μουσικά). Αυτά όλα τα παιδιά, που κάθε μέρα φανερώνονται και χάνονται σαν πεφτάστερα, σφραγίζουν χωρίς ίσως να το ξέρουν την εποχή μας με μιαν ακρίβεια και μοναδικότητα που κάποτε θα αποτελέσουν μια πηγή, καθώς πριν εξακόσια χρόνια υπήρξαν οι τροβαδούροι του δρόμου, που μας χαρίσαν το ακριβό μελωδικό βάθρο της Αναγεννήσεως. Δεν πρέπει να τους δει κανείς ξεχωριστά, μα σαν φαινόμενο του καιρού μας, που φανερώνει Education, Poetry and love - όπως είπε πρόσφατα ο ποιητικός εαυτός μου, σε μιαν άλλη στιγμή και για μια διαφορετική αιτία».
Μόλις τον επόμενο χρόνο, το 1969, ηχογραφεί με τους New York Rock and Roll Ensemble το περίφημο «Reflections», μέσω του οποίου τον θαύμασαν και πολλοί ξένοι καλλιτέχνες δεν τον είχαν ήδη γνωρίσει μεσ' από το «Ποτέ την Κυριακή». Ψυχή του συγκροτήματος, ο Μάικλ Κέιμεν, που έγινε αργότερα διάσημος για τις κινηματογραφικές συνθέσεις του, χωρίς ποτέ να σταματήσει να μνημονεύει τον έλληνα συνθέτη.
Ομως ο Χατζιδάκις είχε και πολλές άλλες ευφάνταστες ιδέες που δεν πραγματοποιήθηκαν.
* Ηθελε την Γκρέις Σλικ ως πρωταγωνίστρια της ροκ «Οπερας για πέντε».
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο, αλλά η αδυναμία του στο «πιο θαύμα κορίτσι της Αμερικής» ήταν τέτοια που, όταν εκείνη έφυγε με το συγκρότημά της για το Σαν Φρανσίσκο, τους ακολούθησε και έμεινε για λίγο μαζί τους.
* Φανταζόταν τον Τέρενς Σταμπ ως ερμηνευτή ενός κύκλου τραγουδιών του. Είχε βρει και τον τίτλο: «Tradition and Revolution» («Παράδοση και επανάσταση»).
* Και το πιο εντυπωσιακό (από ένα γράμμα του της 11ης Φεβρουαρίου 1968):
«Μείναμε σύμφωνοι να γυρίσουμε τον επόμενο χρόνο την "Οδό ονείρων" με τον Terence Stamp που παίζει το "Blue". Αυτός θα κανονίσει το συγγραφέα που θα είναι μάλλον ο Osborn. Επίσης για τους στίχους θα πάρουμε τον John Lennon. Θα το κάνουμε μάλλον με την Warner Bros. Και θα είμαι συμπαραγωγός τους. Χορογράφος ο Maurice Bejart»!=
Φ. Α.
(Αναδημοσίευση από το ένθετο "Επτά" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας" - Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009)
Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=8117
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου