Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ
Οταν η συμφορά συμφέρει,
λογάριαζέ την για πόρνη
Οδυσσέας Ελύτης
Ο πόνος είναι η μόνη αληθινή μορφή συνείδησης, έλεγε ο Νίτσε. Την προσχώρηση στον πόνο επιθυμεί για διέξοδο η ψυχή που παραδέρνει στο σκοτάδι μας, λέει ο Ντοστογιέφσκι.
Βεβαίως και δεν είμαι υπέρ της ρητορικής του πόνου αλλά η πηγή της Χαράς είναι η λύπη.
Δεν υπάρχει χιουμορίστας που να μην αντλεί το υλικό του από τον πόνο.
Το αίτημα του σημερινού ανθρώπου για μία ζωή χωρίς πόνο, είναι μία στρέβλωση του καιρού μας, του πολιτισμού μας. Εντάσσεται μέσα στο έτοιμο, στο γρήγορο, στο φτηνό, στο καταναλωτικό, στο εύκολο.
Μα η ζωή είναι αλλού. Δεν κατοικεί στα καταναλωτικά αγαθά αλλά στα βαθιά, στα χρειώδη, στα απαράγραπτα.
Το αμύγδαλο του κόσμου είναι βαθιά κρυμμένο και παραμένει αδάγκωτο μας λέει ο ποιητής. Οικείο μόνο στους ραγισμένους, στους τρυφερούς, στους ευαίσθητους, στους πονεμένους.
Η τάση των καιρών να αποφεύγουμε τον πόνο και εμείς και τα παιδιά μας, δημιουργεί μία ψευδή αναπαράσταση ζωής αλλά όχι πραγματική ζωή.
Oταν αποφεύγεις τον πόνο, τον ξανασυναντάς διπλό.
Πόσες φορές στη ζωή μου δεν άκουσα τους ασθενείς μου να μου λένε, γιατρέ μου κάνε με να μην πονώ και εγώ κυρίως τους πρότεινα μία φιλικότητα με τον πόνο.
Διότι έτσι ζεις πιο αυθεντικά τη ζωή.
Βεβαίως μιλάμε για τον ψυχοκοινωνικό πόνο, γιατί υπάρχει και ο αβάσταχτος πόνος των χρονίως σοβαρά πασχόντων, που διαλύει την προσωπικότητα, ταπεινώνει τον άνθρωπο και γίνεται μαρτύριο.
Αλλά ας επανέλθουμε στα μύχια στα σκοτεινά και στα ανομολόγητα.
Ο Todd μας λέει ότι η ζωή χωρίς πόνο θα ήταν μία ισοπεδωτική αυταρέσκεια και το ανθρώπινο είδος δεν θα είχε επιβιώσει.
Αλλά πιο είναι το αντίδοτο;
Ενας Ες Ες έχει μπροστά του ένα διάσημο καθηγητή ιατρικής Γαλλοεβραίο, κρατουμένο. Και αυτός ο δύσμοιρος ενώ ο Ες Ες τον ακούει αδιάφορα, του δίδει τα διπλώματα του, τις περγαμηνές του, τις έρευνες του κ.λπ., νομίζοντας ότι θα γλυτώσει. Ο Ες Ες τον ρωτά. Ολα αυτά δικά σου είναι; Ναι, του απαντά ο κρατούμενος. Ο ΕςΕς τα πιάνει, τα σκίζει μπροστά του και τα πετά στο καλάθι των αχρήστων.
Τώρα δεν έχεις τίποτα του λέει.
Ο συγκλονισμός είναι απόλυτος. Ολο το σύμπαν του ανθρώπου καταρρέει. Η ζωή μένει χωρίς νόημα. Δεν μπορείς να βρεις το πώς αν έχεις χάσει το γιατί.
Η νοηματοδότηση της ζωής είναι το πρώτιστο. Η ενημερότητα του ανθρώπου για τον λόγο της ύπαρξης του.
Η αποφυγή της εσωτερικής κενότητας, του υπαρξιακού κενού.
Ο άνθρωπος γεννιέται δύο φορές, μία που τον γεννά η μάνα του και μία που γεννιέται μοναχός του, μας λέει ο Γιώργος Μανιάτης.
Αλλάζεις τη ζωή, όταν αλλάξεις ζωή, μας λέει θέλοντας να υπογραμμίσει τη σπουδαία και θεμελιώδη σημασία του νοήματος.
(Χανιώτικα νέα - 19/2/2020)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/ponos-kai-lysipono/
Οταν η συμφορά συμφέρει,
λογάριαζέ την για πόρνη
Οδυσσέας Ελύτης
Ο πόνος είναι η μόνη αληθινή μορφή συνείδησης, έλεγε ο Νίτσε. Την προσχώρηση στον πόνο επιθυμεί για διέξοδο η ψυχή που παραδέρνει στο σκοτάδι μας, λέει ο Ντοστογιέφσκι.
Βεβαίως και δεν είμαι υπέρ της ρητορικής του πόνου αλλά η πηγή της Χαράς είναι η λύπη.
Δεν υπάρχει χιουμορίστας που να μην αντλεί το υλικό του από τον πόνο.
Το αίτημα του σημερινού ανθρώπου για μία ζωή χωρίς πόνο, είναι μία στρέβλωση του καιρού μας, του πολιτισμού μας. Εντάσσεται μέσα στο έτοιμο, στο γρήγορο, στο φτηνό, στο καταναλωτικό, στο εύκολο.
Μα η ζωή είναι αλλού. Δεν κατοικεί στα καταναλωτικά αγαθά αλλά στα βαθιά, στα χρειώδη, στα απαράγραπτα.
Το αμύγδαλο του κόσμου είναι βαθιά κρυμμένο και παραμένει αδάγκωτο μας λέει ο ποιητής. Οικείο μόνο στους ραγισμένους, στους τρυφερούς, στους ευαίσθητους, στους πονεμένους.
Η τάση των καιρών να αποφεύγουμε τον πόνο και εμείς και τα παιδιά μας, δημιουργεί μία ψευδή αναπαράσταση ζωής αλλά όχι πραγματική ζωή.
Oταν αποφεύγεις τον πόνο, τον ξανασυναντάς διπλό.
Πόσες φορές στη ζωή μου δεν άκουσα τους ασθενείς μου να μου λένε, γιατρέ μου κάνε με να μην πονώ και εγώ κυρίως τους πρότεινα μία φιλικότητα με τον πόνο.
Διότι έτσι ζεις πιο αυθεντικά τη ζωή.
Βεβαίως μιλάμε για τον ψυχοκοινωνικό πόνο, γιατί υπάρχει και ο αβάσταχτος πόνος των χρονίως σοβαρά πασχόντων, που διαλύει την προσωπικότητα, ταπεινώνει τον άνθρωπο και γίνεται μαρτύριο.
Αλλά ας επανέλθουμε στα μύχια στα σκοτεινά και στα ανομολόγητα.
Ο Todd μας λέει ότι η ζωή χωρίς πόνο θα ήταν μία ισοπεδωτική αυταρέσκεια και το ανθρώπινο είδος δεν θα είχε επιβιώσει.
Αλλά πιο είναι το αντίδοτο;
Ενας Ες Ες έχει μπροστά του ένα διάσημο καθηγητή ιατρικής Γαλλοεβραίο, κρατουμένο. Και αυτός ο δύσμοιρος ενώ ο Ες Ες τον ακούει αδιάφορα, του δίδει τα διπλώματα του, τις περγαμηνές του, τις έρευνες του κ.λπ., νομίζοντας ότι θα γλυτώσει. Ο Ες Ες τον ρωτά. Ολα αυτά δικά σου είναι; Ναι, του απαντά ο κρατούμενος. Ο ΕςΕς τα πιάνει, τα σκίζει μπροστά του και τα πετά στο καλάθι των αχρήστων.
Τώρα δεν έχεις τίποτα του λέει.
Ο συγκλονισμός είναι απόλυτος. Ολο το σύμπαν του ανθρώπου καταρρέει. Η ζωή μένει χωρίς νόημα. Δεν μπορείς να βρεις το πώς αν έχεις χάσει το γιατί.
Η νοηματοδότηση της ζωής είναι το πρώτιστο. Η ενημερότητα του ανθρώπου για τον λόγο της ύπαρξης του.
Η αποφυγή της εσωτερικής κενότητας, του υπαρξιακού κενού.
Ο άνθρωπος γεννιέται δύο φορές, μία που τον γεννά η μάνα του και μία που γεννιέται μοναχός του, μας λέει ο Γιώργος Μανιάτης.
Αλλάζεις τη ζωή, όταν αλλάξεις ζωή, μας λέει θέλοντας να υπογραμμίσει τη σπουδαία και θεμελιώδη σημασία του νοήματος.
(Χανιώτικα νέα - 19/2/2020)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/ponos-kai-lysipono/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου