Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ*
Σφυροκοπούν οι ήχοι του βιολιού την ταραχή αλλά και την αταραξία του χάους, αλυσοδένουν τα συναισθήματα, τις κραυγές, διαχέουν τη μουσική του πόνου και της ελπίδας. Μικρά, κομψά τα γεφύρια της (της ελπίδας) με πέτρες πελεκημένες από τη βαθύρριζη ψυχή.
Γενναίοι και θαυμαστοί όσοι παλεύουν κάθε στιγμή (μα κάθε στιγμή) με το θηρίο μέσα τους, περπατώντας, διστακτικά κι ανάλαφρα, πάνω σε τούτα τα γεφύρια. Γεμάτα καλντερίμια είναι τα γεφύρια, ολισθηρά τα λιθάρια τους, σε πετσοκόβουν έτσι και κάποια στιγμή χάσεις την ισορροπία σου.
Να μη χαθεί το θάρρος· σηκώνεσαι, ματωμένος και κατακομματιασμένος, και συνεχίζεις το «ταξίδι» σου, «θα τα καταφέρω» λες και ας πυκνώνει η ομίχλη και η βροχή - κι ας είσαι μόνος σου σε τούτη την περιπέτεια της ζωής κι ας είσαι ξυπόλητος και αγκομαχάς από την κούραση.
Να, κάπου, μέσα στο απέραντο σύμπαν της συνύπαρξης, οικείοι και φίλοι σού δίνουν κουράγιο, δεν σε αφήνουν βορά στη μοναξιά της μάχης μήτε στη μάχη της μοναξιάς. Κι έτσι μιλάς γλυκά και τρυφερά στη μνήμη που επιτίθεται, αναζητάς τον ήλιο κι ας είναι καλά σκεπασμένος από βαριά σύννεφα.
Για δες όμως, στο βάθος ξεπροβάλλει εκθαμβωτικό το ουράνιο τόξο, τα χρώματά του σου δυναμώνουν τα πόδια και την ψυχή. Ηρεμούν αίφνης τα φτερουγίσματα νεύρων και λιπιδίων, μικροί ήλιοι εμφανίζονται κι εξαφανίζονται αστραπιαία· παίρνεις μια ανάσα και χαμογελάς.
Συνεχίζεις. Ξέρεις ότι είναι γεμάτος τέρατα ο δρόμος για την Ιθάκη σου, μα πάντα έτσι ήταν αυτός ο δρόμος: κακόβατος, γεμάτος κινδύνους. Μη σε πτοούν τα φαρμακερά τσιμπήματα από βρομερά έντομα· υπάρχουν, να ξέρεις, σμήνη από πεταλούδες, πολύχρωμες, πανέμορφες, που ετοιμάζονται να τα αφανίσουν, να τα καταπιούν.
Και τότε θαρρείς ότι τα λιθάρια που σε ματώνουν λειαίνονται - ανακούφιση φουσκώνει τα στήθη σου, ο ανήφορος προς την κορυφή του τόξου του γεφυριού παύει να υπερηφανεύεται για την εξουσία της κυριαρχίας του.
Χάνονται τα ρίγη και ο πυρετός, η παγωμένη θερμότητα, το θερμό ψύχος του αίματος, ξανοίγει η ατμόσφαιρα, ημερεύει, γλυκαίνει το τοπίο. Μια απέραντη καλοσύνη απλώνεται· απ' αυτήν αρπάζεσαι, αυτή σε οπλίζει - μην της δίνεις μικρή σημασία, είναι βαθιά ευεργετική και ιαματική, βάζει τάξη στην άναρχη αναστάτωση των κυττάρων. (Ο χορός των υγιών θα επικρατήσει.)
Σπιθαμή σπιθαμή ανεβαίνεις το κακοτράχαλο καλντερίμι, αλλ' αυτή η σπιθαμή είναι κληρονομιά της πανάρχαιας, παμμήτειρος, ζωοδότρας γης. Ναι, ίσως ο χρόνος να είναι πόνος (και αντιστρόφως)· ναι, αλλά είναι και ελπίδα και χαρά και υγεία. Ολα στη χοάνη του άγνωστου προπάτορα. Το γεφύρι σού μαθαίνει τα πάντα, την ανώτατη γνώση του σώματος, τον πυρρίχιο χορό του, το θαύμα της διαιώνισης, της ένωσης των σωμάτων. Βλέπεις την αυθυπόστατη, φωτεινή ουσία όντων και πραγμάτων.
Πείθεις εαυτόν (και όλους) ότι ο αγώνας είναι νικηφόρος (θα είναι). Γι' αυτό ξεκίνησες αυτό το «ταξίδι»· δεν είναι όλα τα θηρία ανίκητα! Να φτάσεις στην κορυφή του τόξου του γεφυριού, να ξεπεράσεις τον ανήφορο· ο κατήφορος, μετά, είναι πολύ πιο εύκολος, ένα μικρό παιχνίδι. Και στο τέλος του θα έχεις ξεχάσει τις «δολοπλοκίες» του θηρίου. Η καλοσύνη θα έχει επικρατήσει.
Εκεί σε περιμένει το μεγάλο φως του μεσημεριού της ζωής, η μεγάλη κατάφαση, το μεγαλειώδες «ναι» στη (συν)ύπαρξη. Εξάλλου τόσα και τόσα επικίνδυνα γεφύρια έχουμε ώς τώρα διαβεί. Αντε, ακόμη ένα.
*Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών - 10/10/2016
Link: https://www.efsyn.gr/arthro/ta-gefyria-kai-thirio
Σφυροκοπούν οι ήχοι του βιολιού την ταραχή αλλά και την αταραξία του χάους, αλυσοδένουν τα συναισθήματα, τις κραυγές, διαχέουν τη μουσική του πόνου και της ελπίδας. Μικρά, κομψά τα γεφύρια της (της ελπίδας) με πέτρες πελεκημένες από τη βαθύρριζη ψυχή.
Γενναίοι και θαυμαστοί όσοι παλεύουν κάθε στιγμή (μα κάθε στιγμή) με το θηρίο μέσα τους, περπατώντας, διστακτικά κι ανάλαφρα, πάνω σε τούτα τα γεφύρια. Γεμάτα καλντερίμια είναι τα γεφύρια, ολισθηρά τα λιθάρια τους, σε πετσοκόβουν έτσι και κάποια στιγμή χάσεις την ισορροπία σου.
Να μη χαθεί το θάρρος· σηκώνεσαι, ματωμένος και κατακομματιασμένος, και συνεχίζεις το «ταξίδι» σου, «θα τα καταφέρω» λες και ας πυκνώνει η ομίχλη και η βροχή - κι ας είσαι μόνος σου σε τούτη την περιπέτεια της ζωής κι ας είσαι ξυπόλητος και αγκομαχάς από την κούραση.
Να, κάπου, μέσα στο απέραντο σύμπαν της συνύπαρξης, οικείοι και φίλοι σού δίνουν κουράγιο, δεν σε αφήνουν βορά στη μοναξιά της μάχης μήτε στη μάχη της μοναξιάς. Κι έτσι μιλάς γλυκά και τρυφερά στη μνήμη που επιτίθεται, αναζητάς τον ήλιο κι ας είναι καλά σκεπασμένος από βαριά σύννεφα.
Για δες όμως, στο βάθος ξεπροβάλλει εκθαμβωτικό το ουράνιο τόξο, τα χρώματά του σου δυναμώνουν τα πόδια και την ψυχή. Ηρεμούν αίφνης τα φτερουγίσματα νεύρων και λιπιδίων, μικροί ήλιοι εμφανίζονται κι εξαφανίζονται αστραπιαία· παίρνεις μια ανάσα και χαμογελάς.
Συνεχίζεις. Ξέρεις ότι είναι γεμάτος τέρατα ο δρόμος για την Ιθάκη σου, μα πάντα έτσι ήταν αυτός ο δρόμος: κακόβατος, γεμάτος κινδύνους. Μη σε πτοούν τα φαρμακερά τσιμπήματα από βρομερά έντομα· υπάρχουν, να ξέρεις, σμήνη από πεταλούδες, πολύχρωμες, πανέμορφες, που ετοιμάζονται να τα αφανίσουν, να τα καταπιούν.
Και τότε θαρρείς ότι τα λιθάρια που σε ματώνουν λειαίνονται - ανακούφιση φουσκώνει τα στήθη σου, ο ανήφορος προς την κορυφή του τόξου του γεφυριού παύει να υπερηφανεύεται για την εξουσία της κυριαρχίας του.
Χάνονται τα ρίγη και ο πυρετός, η παγωμένη θερμότητα, το θερμό ψύχος του αίματος, ξανοίγει η ατμόσφαιρα, ημερεύει, γλυκαίνει το τοπίο. Μια απέραντη καλοσύνη απλώνεται· απ' αυτήν αρπάζεσαι, αυτή σε οπλίζει - μην της δίνεις μικρή σημασία, είναι βαθιά ευεργετική και ιαματική, βάζει τάξη στην άναρχη αναστάτωση των κυττάρων. (Ο χορός των υγιών θα επικρατήσει.)
Σπιθαμή σπιθαμή ανεβαίνεις το κακοτράχαλο καλντερίμι, αλλ' αυτή η σπιθαμή είναι κληρονομιά της πανάρχαιας, παμμήτειρος, ζωοδότρας γης. Ναι, ίσως ο χρόνος να είναι πόνος (και αντιστρόφως)· ναι, αλλά είναι και ελπίδα και χαρά και υγεία. Ολα στη χοάνη του άγνωστου προπάτορα. Το γεφύρι σού μαθαίνει τα πάντα, την ανώτατη γνώση του σώματος, τον πυρρίχιο χορό του, το θαύμα της διαιώνισης, της ένωσης των σωμάτων. Βλέπεις την αυθυπόστατη, φωτεινή ουσία όντων και πραγμάτων.
Πείθεις εαυτόν (και όλους) ότι ο αγώνας είναι νικηφόρος (θα είναι). Γι' αυτό ξεκίνησες αυτό το «ταξίδι»· δεν είναι όλα τα θηρία ανίκητα! Να φτάσεις στην κορυφή του τόξου του γεφυριού, να ξεπεράσεις τον ανήφορο· ο κατήφορος, μετά, είναι πολύ πιο εύκολος, ένα μικρό παιχνίδι. Και στο τέλος του θα έχεις ξεχάσει τις «δολοπλοκίες» του θηρίου. Η καλοσύνη θα έχει επικρατήσει.
Εκεί σε περιμένει το μεγάλο φως του μεσημεριού της ζωής, η μεγάλη κατάφαση, το μεγαλειώδες «ναι» στη (συν)ύπαρξη. Εξάλλου τόσα και τόσα επικίνδυνα γεφύρια έχουμε ώς τώρα διαβεί. Αντε, ακόμη ένα.
*Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών - 10/10/2016
Link: https://www.efsyn.gr/arthro/ta-gefyria-kai-thirio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου