Γράφει ο ΑΝΕΣΤΗΣ ΚΑΖΑΖΗΣ*
Πίσω από το Μνημόνιο οι «ειδικοί» έβλεπαν αριθμούς. Οι πολιτικοί μετρούσαν ψηφοφόρους. Και οι ψηφοφόροι διέκριναν το δυσοίωνο μέλλον. Δύο χρόνια τώρα η Ευρωζώνη ματαιοπονεί με αδιέξοδες οικονομικές πολιτικές.
Μέσα σε μια βδομάδα οι εκπρόσωποι των δυο κομμάτων εξουσίας κατάλαβαν, ότι δεν μπορούν παρά να μετατραπούν σε εκτελεστικοί διαχειριστές.
Υπάρχουν δύο κύριες κατηγορίες πολιτικών: Αυτοί που δημιουργούν συνθήκες διακυβέρνσης και αυτοί που λειτουργούν αναλόγως συνθηκών, με υπαγορεύσεις όρων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε ευθαρσώς την δεκαετία του ’70 ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Αυτή είναι δήλωση που δημιουργεί το πολιτικό τοπίο, μέσα στο οποίο καλείται να πορευτεί μια χώρα. Τη δεκαετία του ’80, ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε «Οχι» στην Ε.Ο.Κ. των δύο ταχυτήτων. Και οι δύο ηγέτες, παρόλες τις μεταξύ τους διαφορές, κατανοούσαν τα δύο βασικά θέματα, για τα οποία η Ελλάδα θα έπρεπε να δώσει τις δικές της μάχες. Διασφαλίζοντας την παρουσία της σε περιβάλλον δυτικής ανάπτυξης, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τα στοιχεία διαφοροποίησής της από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Το αν και οι δύο κατάφεραν τους στόχους τους, θα κριθεί από την ιστορία.
Στις μέρες μας φτάσαμε στο σημείο, από πολιτικές στραβοτιμονιές, να αμφισβητείται τόσο η θέση της Ελλάδας, όσο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.
Αν η συναίνεση είναι η απαραίτητη λύση, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αποτελέσει και την παραταξιακή «κουβέρτα», που θα σκεπάσει την μνήμη και τα αναπάντητα ερώτηματα. Οταν οι πολίτες εξαγριώνονται, συνήθως καταφεύγουν στον μηδενισμό, που τοποθετεί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο ίδιο «τσουβάλι». Τώρα που από μόνοι τους μπήκαν στο τσουβάλι, γιατί θα πρέπει να δημιουργούνται συνθήκες πολιτικής έκπληξης από τη συνεργασία τους; Αν δεν μπορούν να συνεργαστούν τώρα, χωρίς να έχουν λαϊκή εντολή που να τους υποχρεώνει, τι θα πράξουν άραγε σε περίπτωση που η επόμενη κάλπη δεν αναδείξει αυτοδύναμη κυβέρνηση;
Στην αριστερά, δόθηκε η ευκαιρία συμμετοχής στο νέο κυβερνητικό σχήμα, αλλά αρνήθηκε. Πότε θα της δοθεί ξανά η ευκαιρία συμμετέχοντας, να αξιώσει τη θέσπιση της απλής αναλογικής, που αποτελεί θεμελιώδες αίτημά της; Οταν η κεντροδεξιά συσπειρώνεται, η αριστερά έχει δύο επιλογές: Ή να κατηγορήσει το φιλοκαπιταλιστικό τέρας που μεγαλώνει, ή να συνθέσει μέτωπο, με σκοπό την επίτευξη ενός έστω κοινού στόχου. Γιατί όταν τα «τέρατα» εντοπίζουν κοινό σημείο επαφής, η αριστερά δεν θα πρέπει να παραμείνει απλά το νόστιμο θήραμα.
Οι κυβερνήσεις Καραμανλή - Παπανδρέου χαρακτηρίστηκαν εκ του αποτελέσματος ως αποτυχημένες. Ποιός ασκούσε επί των ημερών τους αντιπολιτευτικό, σοβαρό έλεγχο, κυρίως στα οικονομικά; Κάτω από κάθε πέτρα που χρησιμοποιήθηκε για την οικοδόμηση του Δημόσιου τομέα, κρύβονται εδώ και χρόνια οι «γνωστοί - άγνωστοι» της εξουσίας. Τώρα που το Δημόσιο σταμάτησε να αποτελεί εργασιακό παράδεισο, πόση ανάγκη έχουν τελικά οι πολίτες αυτής της χώρας τους βουλευτές - πρωτεργάτες της μεταπολιτευτικής μας αποτυχίας;
Το κυβερνών κόμμα υπέγραψε μνημόνιο και σύμβαση για να θυμηθεί κατόπιν, σαφώς καθυστερημένα, το δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να εκφράσουν άποψη. Η αντιπολίτευση απέρριψε το μνημόνιο κι σύρεται τώρα ατάκτως στην υπογραφή της σύμβασης, η οποία αποτελεί ταυτόχρονη επικαιροποίηση του μνημονίου. Τελικά ποιο από τα δύο κόμματα έπραξε το σωστό και μάλιστα στην ώρα του; Οταν οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας βρέθηκαν σε αδιέξοδο, αποφάσισαν να ζητήσουν τη βοήθεια των τεχνοκρατών. Ξέχασαν ότι αυτούς τους τεχνοκράτες του παγκόσμιου καπιταλιστικού τραπεζικού συστήματος κατηγορούσαν τόσο καιρό.
Αν το ΠΑΣΟΚ συνειδητοποιεί ότι η εποχή Παπανδρέου περνάει στην ιστορία, αν η ΝΔ καταλαβαίνει τον εγκλωβισμό της σε μια πολιτική που μετατοπίζεται από την περιφέρεια στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης και συνεπώς χάνει τις αντιπολιτευτικές της κορώνες, γιατί θα πρέπει να ταλαιπωρούν τον τόπο, όταν εκ των πραγμάτων αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων;
Στο συναινετικό τετραήμερο, χρέη πρωθυπουργού ασκεί ο οικονομικός επίτροπος Ολι Ρεν. Οποία κατάπτωσις! Μέχρι τις εκλογές τη δύσκολη απόφαση επιλογής δεν καλούνται να πάρουν μόνο οι πολίτες, αλλά και οι έως τώρα «σωτήρες» του έθνους. Που έβγαλαν ήδη τα μαντήλια και κλαιν γοερά γύρω απ’ το πτώμα του δικομματισμού.
Στην κηδεία του «επώνυμου» δικομματισμού, ο «ανώνυμος» λαός αξίζει να ανακοινώσει επισήμως ότι δεν παρευρεθεί.
*ankaz2011@hotmail.com
(Χανιώτικα νέα - 10/11/2011)
Πίσω από το Μνημόνιο οι «ειδικοί» έβλεπαν αριθμούς. Οι πολιτικοί μετρούσαν ψηφοφόρους. Και οι ψηφοφόροι διέκριναν το δυσοίωνο μέλλον. Δύο χρόνια τώρα η Ευρωζώνη ματαιοπονεί με αδιέξοδες οικονομικές πολιτικές.
Μέσα σε μια βδομάδα οι εκπρόσωποι των δυο κομμάτων εξουσίας κατάλαβαν, ότι δεν μπορούν παρά να μετατραπούν σε εκτελεστικοί διαχειριστές.
Υπάρχουν δύο κύριες κατηγορίες πολιτικών: Αυτοί που δημιουργούν συνθήκες διακυβέρνσης και αυτοί που λειτουργούν αναλόγως συνθηκών, με υπαγορεύσεις όρων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε ευθαρσώς την δεκαετία του ’70 ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Αυτή είναι δήλωση που δημιουργεί το πολιτικό τοπίο, μέσα στο οποίο καλείται να πορευτεί μια χώρα. Τη δεκαετία του ’80, ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε «Οχι» στην Ε.Ο.Κ. των δύο ταχυτήτων. Και οι δύο ηγέτες, παρόλες τις μεταξύ τους διαφορές, κατανοούσαν τα δύο βασικά θέματα, για τα οποία η Ελλάδα θα έπρεπε να δώσει τις δικές της μάχες. Διασφαλίζοντας την παρουσία της σε περιβάλλον δυτικής ανάπτυξης, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τα στοιχεία διαφοροποίησής της από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Το αν και οι δύο κατάφεραν τους στόχους τους, θα κριθεί από την ιστορία.
Στις μέρες μας φτάσαμε στο σημείο, από πολιτικές στραβοτιμονιές, να αμφισβητείται τόσο η θέση της Ελλάδας, όσο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.
Αν η συναίνεση είναι η απαραίτητη λύση, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αποτελέσει και την παραταξιακή «κουβέρτα», που θα σκεπάσει την μνήμη και τα αναπάντητα ερώτηματα. Οταν οι πολίτες εξαγριώνονται, συνήθως καταφεύγουν στον μηδενισμό, που τοποθετεί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο ίδιο «τσουβάλι». Τώρα που από μόνοι τους μπήκαν στο τσουβάλι, γιατί θα πρέπει να δημιουργούνται συνθήκες πολιτικής έκπληξης από τη συνεργασία τους; Αν δεν μπορούν να συνεργαστούν τώρα, χωρίς να έχουν λαϊκή εντολή που να τους υποχρεώνει, τι θα πράξουν άραγε σε περίπτωση που η επόμενη κάλπη δεν αναδείξει αυτοδύναμη κυβέρνηση;
Στην αριστερά, δόθηκε η ευκαιρία συμμετοχής στο νέο κυβερνητικό σχήμα, αλλά αρνήθηκε. Πότε θα της δοθεί ξανά η ευκαιρία συμμετέχοντας, να αξιώσει τη θέσπιση της απλής αναλογικής, που αποτελεί θεμελιώδες αίτημά της; Οταν η κεντροδεξιά συσπειρώνεται, η αριστερά έχει δύο επιλογές: Ή να κατηγορήσει το φιλοκαπιταλιστικό τέρας που μεγαλώνει, ή να συνθέσει μέτωπο, με σκοπό την επίτευξη ενός έστω κοινού στόχου. Γιατί όταν τα «τέρατα» εντοπίζουν κοινό σημείο επαφής, η αριστερά δεν θα πρέπει να παραμείνει απλά το νόστιμο θήραμα.
Οι κυβερνήσεις Καραμανλή - Παπανδρέου χαρακτηρίστηκαν εκ του αποτελέσματος ως αποτυχημένες. Ποιός ασκούσε επί των ημερών τους αντιπολιτευτικό, σοβαρό έλεγχο, κυρίως στα οικονομικά; Κάτω από κάθε πέτρα που χρησιμοποιήθηκε για την οικοδόμηση του Δημόσιου τομέα, κρύβονται εδώ και χρόνια οι «γνωστοί - άγνωστοι» της εξουσίας. Τώρα που το Δημόσιο σταμάτησε να αποτελεί εργασιακό παράδεισο, πόση ανάγκη έχουν τελικά οι πολίτες αυτής της χώρας τους βουλευτές - πρωτεργάτες της μεταπολιτευτικής μας αποτυχίας;
Το κυβερνών κόμμα υπέγραψε μνημόνιο και σύμβαση για να θυμηθεί κατόπιν, σαφώς καθυστερημένα, το δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να εκφράσουν άποψη. Η αντιπολίτευση απέρριψε το μνημόνιο κι σύρεται τώρα ατάκτως στην υπογραφή της σύμβασης, η οποία αποτελεί ταυτόχρονη επικαιροποίηση του μνημονίου. Τελικά ποιο από τα δύο κόμματα έπραξε το σωστό και μάλιστα στην ώρα του; Οταν οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας βρέθηκαν σε αδιέξοδο, αποφάσισαν να ζητήσουν τη βοήθεια των τεχνοκρατών. Ξέχασαν ότι αυτούς τους τεχνοκράτες του παγκόσμιου καπιταλιστικού τραπεζικού συστήματος κατηγορούσαν τόσο καιρό.
Αν το ΠΑΣΟΚ συνειδητοποιεί ότι η εποχή Παπανδρέου περνάει στην ιστορία, αν η ΝΔ καταλαβαίνει τον εγκλωβισμό της σε μια πολιτική που μετατοπίζεται από την περιφέρεια στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης και συνεπώς χάνει τις αντιπολιτευτικές της κορώνες, γιατί θα πρέπει να ταλαιπωρούν τον τόπο, όταν εκ των πραγμάτων αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων;
Στο συναινετικό τετραήμερο, χρέη πρωθυπουργού ασκεί ο οικονομικός επίτροπος Ολι Ρεν. Οποία κατάπτωσις! Μέχρι τις εκλογές τη δύσκολη απόφαση επιλογής δεν καλούνται να πάρουν μόνο οι πολίτες, αλλά και οι έως τώρα «σωτήρες» του έθνους. Που έβγαλαν ήδη τα μαντήλια και κλαιν γοερά γύρω απ’ το πτώμα του δικομματισμού.
Στην κηδεία του «επώνυμου» δικομματισμού, ο «ανώνυμος» λαός αξίζει να ανακοινώσει επισήμως ότι δεν παρευρεθεί.
*ankaz2011@hotmail.com
(Χανιώτικα νέα - 10/11/2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου