Γράφει ο ΑΝΕΣΤΗΣ ΚΑΖΑΖΗΣ*
«Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες. Οι μεσαίοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα. Οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους»
Πλάτωνας
Οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας συνηθίζουν να αναφέρονται στις πράξεις των αντιπάλων. Ίσως γιατί ντρέπονται να αναφερθούν στις δικές τους. Ίσως γιατί όταν πρέπει να μιλήσουν, δεν έχουν να πουν τίποτα. Και που, δυστυχώς, όταν ανοίγουν το στόμα τους, πάλι το τίποτα κατορθώνουν να εκφράσουν.
Από τη στιγμή που επισημοποιήθηκε το βάθος κρίσης της Ελλάδας, κάναμε πολλά αλλεπάλληλα λάθη. Βάλαμε το όπλο της διαπραγματευτικής μας τακτικής στο τραπέζι των αγορών. Εκείνες απλά το σήκωσαν και με σταθερές κινήσεις το τοποθέτησαν στον κρόταφό μας. Είπαμε στους εταίρους μας την αλήθεια για την ύπαρξη μεγαλύτερου ελλείμματος. Εκείνοι μετέφρασαν την ειλικρίνειά μας ως έλλειψη αξιοπιστίας. Επιλέξαμε ποσό δανεισμού που θα επέφερε δημοσιονομική σταθερότητα και κλείσαμε ραντεβού με τις ελεύθερες αγορές για τα μέσα του 2011. Οι δανειστές μας δεν άργησαν να καταλάβουν ότι το αρχικό ποσό δεν επαρκούσε, ενώ οι αγορές διέγραψαν το ραντεβού μαζί μας κι έκλεισαν ερμητικά τις πόρτες τους.
Εξαγγείλαμε αποκρατικοποιήσεις. Αλλά αργήσαμε χαρακτηριστικά να θυμηθούμε, ότι δεν είχαμε καν μετρήσει τον αριθμό των επιχειρήσεων που θα μπορούσαμε να αποκρατικοποιήσουμε. Κατόπιν μπερδευτήκαμε και με τα επίθετα. Άλλος μιλούσε για αξιοποίηση, άλλος για εκποίηση, άλλος με λίγα λόγια για ξεπούλημα. Αποφασίσαμε να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα και το μόνο που καταφέραμε ήταν να κλείσουμε τα βενζινάδικα, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Μεσούσης μάλιστα της τουριστικής περιόδου. Εμείς σηκώναμε τον βαρύ Μεσοπρόθεσμο Σταυρό κι οι τουρίστες έσερναν σε καιόμενες ασφάλτους, γεμάτες από ελληνικά σουβενίρ βαλίτσες. Ξεχάσαμε ότι το μόνο σύστημα που λειτουργεί, είναι το συνδικαλιστικό. Για την υπερωριακή μάλιστα λειτουργία του οποίου βαρύνεται κυρίως η αντιπολίτευση. Σκεφτήκαμε να μειώσουμε τον όγκο του δημοσίου, αλλά δεν μπορέσαμε ποτέ να μετρήσουμε με ακρίβεια πόσους ψηφοφόρους είχαμε τόσα χρόνια βολέψει σε αυτό.
«Κουρέψαμε» το χρέος ενώ για μήνες ήμασταν κάθετα αντίθετοι στο ενδεχόμενο έστω και να αγγίξει κάποιος τη δημοσιονομική μας κόμμη. Η κυβέρνηση χαμογέλασε με τη Σύμβαση της 26ης Οκτωβρίου, ενώ η αντιπολίτευση αφέθηκε σε βαθύ συλλογισμό. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά, η πρώτη πήρε την απόφαση να τη θέσει σε δημοψήφισμα και η δεύτερη έπεσε σε ανένδοτο αγώνα για την οριστικοποίησή της. Μας διαφεύγει, όμως, το σημαντικότερο λάθος. Το ότι τόσο καιρό νομίσαμε, ότι είμαστε στο επίκεντρο της Ευρώπης. Το ότι δεν καταλάβαμε ότι η Ευρωζώνη δεν προσπαθεί απλά να μας εξασφαλίσει μερικά δισ. ευρώ που μας λείπουν, αλλά πρωτίστως προσπαθεί να βρει λύση στο κορυφαίο πρόβλημα, που ξεκίνησε ως η μεγαλύτερη κατάκτηση της ηπείρου και εξελίσσεται ως ο μεγαλύτερός της πονοκέφαλος. Και αυτό δεν είναι άλλο από το ίδιο το ευρώ.
Στις 3 Νοεμβρίου, η γαλλική εφημερίδα Liberation, στο εξώφυλλο που ήταν αφιερωμένο στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, σημείωνε στα ελληνικά τη λέξη ΧΑΟΣ. Στα Μαθηματικά και στη Φυσική, η θεωρία του χάους είναι γνωστή και ως η θεωρία της πεταλούδας. Που πετά ανέμελα κάπου στον Ειρηνικό Ωκεανό, αλλά που πιθανά μπορεί να προκαλέσει έναν τυφώνα στον Ατλαντικό. Στη σύγχρονη πολιτική οικονομία, η θεωρία του χάους μπορεί να ονομαστεί επίσημα πια ως «η θεωρία της Ελλάδας». Σύμφωνα με αυτή, το φτάρνισμα της Αθήνας μπορεί να προκαλέσει πνευμονία στο Βερολίνο. Ο βήχας στο Μεγάρου Μαξίμου, μπορεί να φέρει πυρετό στο Παρίσι. Τα «κοιλιακά άλγη» του Υπουργείου Οικονομικών μπορεί να προκαλέσουν έντονο εντερικό πρόβλημα στις Βρυξέλλες. Περαστικά μας!
Στην Ελλάδα, υπάρχουν πολλά είδη κυβέρνησης. Υπάρχει Μεταβατική ή Υπηρεσιακή. Οικουμενική ή Συνεργασίας. Εθνικής Ενότητας, Εκτακτης Ανάγκης ή Σωτηρίας. Οι πολίτες αυτής της χώρας, στο σύνολό τους ως τώρα, παραδίδουν μαθήματα δημοκρατικής ψυχραιμίας. Υπενθυμίζουν ότι συμφωνούν με κάθε μία από τις προαναφερόμενες ονομασίες. Αρκεί κάπου εκεί στον τίτλο της επόμενης κυβέρνησης να υπάρχει και το επίθετο «Ικανή». Διαφορετικά θα ακολουθήσουν πολλά ακόμα χρόνια με μια ολόκληρη χώρα να μονολογεί προσευχόμενη: «Δόση ημίν σήμερον και άφες ημίν τα δάνεια ημών, ως και ημείς αφίεμεν ταις δανειστές ημών. Και μη εισενέγκεις ημάς εις μαρασμόν. Αλλά ρύσαι ημάς από της Δραχμής».
*ankaz2011@hotmail.com
(Αναδημοσίευση από Χανιώτικα νέα - 5/11/2011)
«Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες. Οι μεσαίοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα. Οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους»
Πλάτωνας
Οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας συνηθίζουν να αναφέρονται στις πράξεις των αντιπάλων. Ίσως γιατί ντρέπονται να αναφερθούν στις δικές τους. Ίσως γιατί όταν πρέπει να μιλήσουν, δεν έχουν να πουν τίποτα. Και που, δυστυχώς, όταν ανοίγουν το στόμα τους, πάλι το τίποτα κατορθώνουν να εκφράσουν.
Από τη στιγμή που επισημοποιήθηκε το βάθος κρίσης της Ελλάδας, κάναμε πολλά αλλεπάλληλα λάθη. Βάλαμε το όπλο της διαπραγματευτικής μας τακτικής στο τραπέζι των αγορών. Εκείνες απλά το σήκωσαν και με σταθερές κινήσεις το τοποθέτησαν στον κρόταφό μας. Είπαμε στους εταίρους μας την αλήθεια για την ύπαρξη μεγαλύτερου ελλείμματος. Εκείνοι μετέφρασαν την ειλικρίνειά μας ως έλλειψη αξιοπιστίας. Επιλέξαμε ποσό δανεισμού που θα επέφερε δημοσιονομική σταθερότητα και κλείσαμε ραντεβού με τις ελεύθερες αγορές για τα μέσα του 2011. Οι δανειστές μας δεν άργησαν να καταλάβουν ότι το αρχικό ποσό δεν επαρκούσε, ενώ οι αγορές διέγραψαν το ραντεβού μαζί μας κι έκλεισαν ερμητικά τις πόρτες τους.
Εξαγγείλαμε αποκρατικοποιήσεις. Αλλά αργήσαμε χαρακτηριστικά να θυμηθούμε, ότι δεν είχαμε καν μετρήσει τον αριθμό των επιχειρήσεων που θα μπορούσαμε να αποκρατικοποιήσουμε. Κατόπιν μπερδευτήκαμε και με τα επίθετα. Άλλος μιλούσε για αξιοποίηση, άλλος για εκποίηση, άλλος με λίγα λόγια για ξεπούλημα. Αποφασίσαμε να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα και το μόνο που καταφέραμε ήταν να κλείσουμε τα βενζινάδικα, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Μεσούσης μάλιστα της τουριστικής περιόδου. Εμείς σηκώναμε τον βαρύ Μεσοπρόθεσμο Σταυρό κι οι τουρίστες έσερναν σε καιόμενες ασφάλτους, γεμάτες από ελληνικά σουβενίρ βαλίτσες. Ξεχάσαμε ότι το μόνο σύστημα που λειτουργεί, είναι το συνδικαλιστικό. Για την υπερωριακή μάλιστα λειτουργία του οποίου βαρύνεται κυρίως η αντιπολίτευση. Σκεφτήκαμε να μειώσουμε τον όγκο του δημοσίου, αλλά δεν μπορέσαμε ποτέ να μετρήσουμε με ακρίβεια πόσους ψηφοφόρους είχαμε τόσα χρόνια βολέψει σε αυτό.
«Κουρέψαμε» το χρέος ενώ για μήνες ήμασταν κάθετα αντίθετοι στο ενδεχόμενο έστω και να αγγίξει κάποιος τη δημοσιονομική μας κόμμη. Η κυβέρνηση χαμογέλασε με τη Σύμβαση της 26ης Οκτωβρίου, ενώ η αντιπολίτευση αφέθηκε σε βαθύ συλλογισμό. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά, η πρώτη πήρε την απόφαση να τη θέσει σε δημοψήφισμα και η δεύτερη έπεσε σε ανένδοτο αγώνα για την οριστικοποίησή της. Μας διαφεύγει, όμως, το σημαντικότερο λάθος. Το ότι τόσο καιρό νομίσαμε, ότι είμαστε στο επίκεντρο της Ευρώπης. Το ότι δεν καταλάβαμε ότι η Ευρωζώνη δεν προσπαθεί απλά να μας εξασφαλίσει μερικά δισ. ευρώ που μας λείπουν, αλλά πρωτίστως προσπαθεί να βρει λύση στο κορυφαίο πρόβλημα, που ξεκίνησε ως η μεγαλύτερη κατάκτηση της ηπείρου και εξελίσσεται ως ο μεγαλύτερός της πονοκέφαλος. Και αυτό δεν είναι άλλο από το ίδιο το ευρώ.
Στις 3 Νοεμβρίου, η γαλλική εφημερίδα Liberation, στο εξώφυλλο που ήταν αφιερωμένο στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, σημείωνε στα ελληνικά τη λέξη ΧΑΟΣ. Στα Μαθηματικά και στη Φυσική, η θεωρία του χάους είναι γνωστή και ως η θεωρία της πεταλούδας. Που πετά ανέμελα κάπου στον Ειρηνικό Ωκεανό, αλλά που πιθανά μπορεί να προκαλέσει έναν τυφώνα στον Ατλαντικό. Στη σύγχρονη πολιτική οικονομία, η θεωρία του χάους μπορεί να ονομαστεί επίσημα πια ως «η θεωρία της Ελλάδας». Σύμφωνα με αυτή, το φτάρνισμα της Αθήνας μπορεί να προκαλέσει πνευμονία στο Βερολίνο. Ο βήχας στο Μεγάρου Μαξίμου, μπορεί να φέρει πυρετό στο Παρίσι. Τα «κοιλιακά άλγη» του Υπουργείου Οικονομικών μπορεί να προκαλέσουν έντονο εντερικό πρόβλημα στις Βρυξέλλες. Περαστικά μας!
Στην Ελλάδα, υπάρχουν πολλά είδη κυβέρνησης. Υπάρχει Μεταβατική ή Υπηρεσιακή. Οικουμενική ή Συνεργασίας. Εθνικής Ενότητας, Εκτακτης Ανάγκης ή Σωτηρίας. Οι πολίτες αυτής της χώρας, στο σύνολό τους ως τώρα, παραδίδουν μαθήματα δημοκρατικής ψυχραιμίας. Υπενθυμίζουν ότι συμφωνούν με κάθε μία από τις προαναφερόμενες ονομασίες. Αρκεί κάπου εκεί στον τίτλο της επόμενης κυβέρνησης να υπάρχει και το επίθετο «Ικανή». Διαφορετικά θα ακολουθήσουν πολλά ακόμα χρόνια με μια ολόκληρη χώρα να μονολογεί προσευχόμενη: «Δόση ημίν σήμερον και άφες ημίν τα δάνεια ημών, ως και ημείς αφίεμεν ταις δανειστές ημών. Και μη εισενέγκεις ημάς εις μαρασμόν. Αλλά ρύσαι ημάς από της Δραχμής».
*ankaz2011@hotmail.com
(Αναδημοσίευση από Χανιώτικα νέα - 5/11/2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου