Οπως λένε, μπορεί ο νομός να φημίζεται για τον ήλιο και τη θάλασσα αλλά και οι κορφές του είναι μοναδικές με την πεζοπορία στο βουνό να αποτελεί… απελευθέρωση του νου.
Αλλά, όπως εξηγούν, το βουνό απαιτεί σεβασμό, γνώση και προσοχή με τις εκδρομές σε αυτό να γίνονται από παρέες μέσα στις οποίες να υπάρχει για παν ενδεχόμενο, έμπειρος ορειβάτης – πεζοπόρος.
Σήμερα, στις “διαδρομές”, μιλάνε ορισμένοι από τους νέους “εραστές” των βουνών. Με ηλικίες από 15 χρονών και εντεύθεν. Αλλά και μεγαλύτεροι που έχουν να διηγηθούν εμπειρίες από εκδρομές στα Λευκά Ορη.
Τους συναντήσαμε στα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων. Εκεί, στην πίστα της αναρρίχησης, οι νεότεροι έκαναν προπόνηση, άλλα μέλη του Ορειβατικού είχαν την καθιερωμένη τους συνάντηση ενώ σε άλλη αίθουσα ξεκινούσε σεμινάριο για αρχάριους.
Φοιτητής και αναρριχητής
Ο Νίκος Κασούνης είναι 23 χρονών, είναι από τη Λιβαδειά και σπουδάζει στα Χανιά.
Οπως λέει στις “διαδρομές”, «ασχολούμαι με την αναρρίχηση από μικρή ηλικία, από τα 9 μου χρόνια. Στην αρχή ξεκίνησε σαν παιχνίδι: με τους φίλους μου στο σχολείο πηγαίναμε και σκαρφαλώναμε σε πίστες, βράχια και φαράγγια. Αλλά, όσο περνούσε ο καιρός κατάλαβα ότι είναι κάτι που μ’ αρέσει και θέλω να το κάνω σε καθημερινή βάση».
Ο ίδιος σημειώνει ότι η Κρήτη «έχει άπειρες επιλογές βράχων, φαραγγιών, κορφών».
Ο Νίκος αναφέρει ότι με την παρέα του σκαρφαλώνει όχι μόνο στην περιοχή των Χανίων αλλά και στην υπόλοιπη Κρήτη ενώ χαρακτηρίζει «υπέροχο» το φαράγγι του Θερίσου. Επίσης, όπως λέει, «μια τρομερή σπηλιά είναι στον Μπάλο, ο Ταρσανάς. Είναι μοναδικής ομορφιάς σε όλο τον κόσμο. Για αυτή τη σπηλιά έχουν κάνει και άρθρα από το εξωτερικό. Μετά, στο φαράγγι του Πατσού έχει πολύ ωραίες διαδρομές, στο Βουλισμένο Αλώνι στο Ηράκλειο, στον Σταυρό, ακόμα και στο Μόντε Βάρδια που είναι σχεδόν μέσα στην πόλη παίζει αναρρίχηση. Και είναι πολύ ωραίο γιατί μπορεί να πεταχτείς ένα μεσημέρι με τους φίλους σου. Εχω σκαρφαλώσει σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα. Εχω σκαρφαλώσει και στην κορφή του Γκιγκίλου που είναι καθαρό βουνό».
«Στη πίστα του Ορειβατικού κάνουμε την προπόνησή μας γιατί δεν είναι εύκολο κάθε μέρα να πηγαίνεις για αναρρίχηση και πρέπει να είσαι σε φόρμα».
«Ενα ωραίο άθλημα»
Ο Μάρκος Μπελτράμε είναι 16 χρονών και πηγαίνει στη Β’ Λυκείου. Όπως μας λέει, «άρχισα πρόσφατα να κάνω αναρρίχηση, μέχρι τώρα έκανα πεζοπορία. Δεν το κάνουν πολλοί άνθρωποι στα Χανιά, ειδικά της ηλικίας μου, παρόλο που είναι ένα ωραίο άθλημα. Σε γυμνάζει αρκετά. Και είναι κάτι το διαφορετικό που δεν το βλέπεις κάθε μέρα, εδώ στα Χανιά τουλάχιστον».
Ο ίδιος για πεζοπορία έχει πάει σε αρκετά μέρη: Στον Γκίγκιλο, στο καταφύγιο Καλλέργη, στη Μελινταού, στην Ταύρη, στο φαράγγι της Σαμαριάς, κ.ά.
«Είναι πολύ ωραία γιατί ησυχάζεις, φεύγεις έξω από την πόλη, υπάρχει πάντα καλή παρέα γιατί οι ορειβάτες είναι πάντα ήσυχοι άνθρωποι και καλοί».
«Το βουνό είναι τρόπος ζωής»
Ο Στέλιος Παπουτσάκης, 45 χρόνων, ασχολείται με χειμερινό βουνό, σπηλαιολογία, canyoning στο οποίο είναι εκπαιδευτής και αναρρίχηση.
Το βουνό για τον ίδιο «είναι τρόπος ζωής. Αισθάνομαι οικεία, αισθάνομαι σαν να περπατώ στην πόλη μου. Τόσο καλά γνωρίζω τα δικά μας, ειδικά, βουνά. Μ’ αρέσει πάρα πολύ σε αυτά και αισθάνομαι μέλος αυτών».
Ο ίδιος έχει πολλές αναμνήσεις, και ευχάριστες και δυσάρεστες καθώς ασχολείται και με την ορεινή διάσωση.
Μία ωραία ανάμνηση ήταν όταν «ενώ κατεβαίναμε σε ένα σπήλαιο, κατέβαινα πρώτος και ένας φίλος που κατέβαινε δεύτερος, είχε αγοράσει έναν ολοκαίνουργιο πολύ καλό φακό. Οσο κατέβαινε, ενώ κατέβαινα εγώ πρώτος, τον άκουγα που έλεγε, ερχόμενος: “καλά, τζάμπα έδωσα τα λεφτά μου, πήρα ένα τόσο καλό φακό και δεν φωτίζει”. Και μόλις κατέβηκε, είδαμε ότι φόραγε ακόμα τα γυαλιά ηλίου του, είχε ξεχάσει να τα βγάλει».
Ο Στέλιος, ο οποίος έχει σώσει φίλους και άλλους ορειβάτες από σοβαρά ατυχήματα, τονίζει:
«Το βουνό θέλει σεβασμό και σίγουρα έναν ικανό φίλο που να γνωρίζει, δύο άτομα μαζί κάνουν μια φοβερή ομάδα. Ουσιαστικά ο ένας κρατά τη ζωή στα χέρια του άλλου».
Σε ερώτηση για τις κορφές που του αρέσουν, θα απαντήσει: «Ολες οι κορφές είναι σαν πολύ όμορφες γυναίκες, δεν ξερεις ποια να πρωτοδιαλέξεις».
«Ηρεμία»
Ο Βασίλης Κανελλόπουλος είναι 15 χρονών, μαθητής της Α’ Λυκείου. Όπως μας λέει, «όσον αφορά την αναρρίχηση υπήρχε μια πρώτη επαφή από 8 – 9 χρονών στην κατασκήνωση του Ορειβατικού Συλλόγου αλλά από τότε δεν ήταν τόσο εφικτό να αρχίσω να ασχολούμαι συστηματικά. Μέχρι τώρα κάναμε πιο πολύ πεζοπορίες με τον Σύλλογο. Πηγαίναμε σε διάφορα μέρη, καταφύγια, φαράγγια, κορφές, όπως ο Γκίγκιλος, το Καλό Ορος, μια κορφή στα βορεινά Λευκά Ορη». Για τα συναισθήματα στο βουνό, θα πει ότι «είναι ένας τρόπος να βελτιώσεις τη φυσική σου κατάσταση και να ηρεμήσεις ταυτόχρονα γιατί και η αναρρίχηση και οι πεζοπορίες, δεν θέλουν να έχεις ένταση. Χρειάζεται να είσαι ήρεμος και να το βλέπεις χαλαρά». Ακόμα αναφέρει ότι στο βουνό «είναι τόσες πολλές οι δραστηριότητες που όποια ενδιαφέροντα κι αν έχεις μπορείς να ασχοληθείς».
«Μια ωραία δραστηριότητα»
Ο Νίκος Γαλάνης είναι 41 χρόνων και ασχολείται με πεζοπορίες στα βουνά. Ο ίδιος εξηγεί
«Τελείως συμπτωματικά βρέθηκα εδώ σε ηλικία 10 χρονών. Σε μια παιδική ομάδα που είχε τότε ο Χουλιόπουλος που ήταν ο πρόεδρος τότε. Αυτό κράτησε για πέντε – έξι χρόνια, μέχρι, δηλαδή, τα 15 – 16. Μετά για διάφορους λόγους σταμάτησα. Και ξαναήρθα στο σύλλογο εδώ και τρία χρόνια»
Ο ίδιος χαρακτηρίζει την πεζοπορία στο βουνό μια ωραία δραστηριότητα ενώ σημειώνει ότι τα Λευκά Ορη «είναι ένας ιδιαίτερα μεγάλος όγκος για να πει κανείς ότι τα ξέρει όλα αλλά, σιγά – σιγά τα μαθαίνουμε. Εχουν αρκετές κορφές. Είναι αρκετά τα φαράγγια τους».
Οσον αφορά αναμνήσεις από πεζοπορίες, θα πει: «Η καλύτερη ανάμνηση είναι αυτή που πάντα διψάμε, διψάμε και στο τέλος βρίσκουμε το νερό».
Σχολή ορειβασίας αρχαρίων
Ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων διοργανώνει και σχολή ορειβασίας αρχαρίων.
Οπως μας λέει ο πρόεδρος του Συλλόγου, Σταύρος Μπαδογιάννης, «κάθε χρόνο μέλη μας κάνουν σχολείο ορειβασίας αρχαρίων για να μπορούν να περπατάνε στα βουνά χωρίς πρόβλημα. Τα θεωρητικά μαθήματα γίνονται στα γραφεία μας και πέντε Σαββατοκύριακα είναι στα βουνά».
«Η πεζοπορία είναι απελευθέρωση του νου»
Η Σοφία Τσάπμαν, 32 χρονών, ασχολείται με τα βουνά επαγγελματικά τα τελευταία εννιά χρόνια, στον εναλλακτικό τουρισμό ενώ είναι μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου από το 2014.
«Είναι -μας λέει- και χόμπι είναι και δουλειά. Η πεζοπορία στο βουνό είναι απελευθέρωση του νου. Χαλαρώνει κάποιος, ξαναγεμίζει τις μπαταρίες του και βλέπει πράγματα που δεν βλέπει στην καθημερινή ζωή στην πόλη».
Για την ίδια, το βουνό είναι «σύνδεση με τον τόπο σου, να αγαπάς το περιβάλλον και να νιώθεις τη φύση, να έρχεσαι πολύ πιο κοντά με τη φύση, να την καταλαβαίνεις και να τη σέβεσαι».
Η Σοφία θυμάται «άπειρες νύχτες στα καταφύγια, ενδιάμεσα από πεζοπορίες, διήμερες ή πολυήμερες με ωραία παρέα, μοιραζόμαστε στιγμές εκείνης της ημέρας και περιμένεις με ανυπομονησία την επόμενη μέρα, καταιγίδες που μας βρήκανε στο μέσο της διαδρομής και έπρεπε να αλλάξουμε κάποια σχέδια. Και μαθαίνουμε. Μαθαίνεις κάθε φορά που βγαίνεις στο βουνό καινούργια και διαφορετικά πράγματα γιατί το ίδιο μέρος κάθε μέρα αλλάζει».
Η ίδια βλέπει «όλο και περισσότερους νέους να βγαίνουν στη φύση. Βέβαια, αυτό θέλει μέτρο και λογική γιατί ό,τι κι αν κάνουμε έξω, στη φύση πρέπει να γίνεται με σύνεση και προσοχή, να μην πηγαίνουμε ποτέ μόνοι μας. Ενθαρρύνουμε τους νέους να πηγαίνουν με παρέα ή και με άλλα μέλη του Συλλόγου κυρίως για να αποκτήσουν περισσότερη εμπειρία».
Ακόμα, εκτιμά ότι το βουνό αφορά και «το μέλλον του τόπου μας» καθώς «τουλάχιστον στην Κρήτη έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε τον εναλλακτικό τουρισμό μέρος του οποίου είναι και η πεζοπορία».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - Διαδρομές - 25/1/2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου