 |
| Φωτογραφία από τη σελίδα του γκρουπ στο facebook |
Ηδη, στο Youtube ανέβηκε το τραγούδι: "Λες να μη ξέρω" με ρυθμό, στίχο και ήχο που "αγγίζει" τις ψυχές μας.
Το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στο επερχόμενο cd "Κώστας Λειβαδάς & Υπνοβάτες".
Οι Υπνοβάτες ήταν το πρώτο ηλεκτρικό γκαράζ γκρούπ που έφτιαξαν ο Κώστας Λειβαδάς κι ο Κώστας Καββαδίας το 1991 και έδρασε ως τα μέσα του 1994.
Ηχογράφησαν και παρουσίαζαν "ζωντανά" τα πρώτα τραγούδια του Κώστα Λειβαδά, μαζί με πλήθος διασκευών από το Αγγλόφωνο ηλεκτρικό τραγούδι και όλους τους αγαπημένους ήρωες του γκρουπ από το πάνθεον του rock & roll. Έδρευε στο γκαράζ του Κώστα Καββαδία στη Ν. Πεντέλη και έδρασε από το 1991 έως το 1994. Οι ήρωες του γκρουπ κυκλοφορούν νύχτα, συλλέγουν στιγμές μοναδικές, μικρές και μεγάλες και της κάνουν στίχο και μουσική.
Βασικά μέλη του συγκροτήματος είναι οι:
Κώστας Λειβαδάς - φωνή, πιάνο, όργανο, φυσαρμόνικα
Κώστας Καββαδίας - ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες
Μάκης Πεκτζιλίκογλου - τύμπανα
Μανώλης Ελισαίος - μπάσο
Guest στο βιολί - Φώτης Σιώτας
Προγραμματισμος - Παναγιώτης Αρβανιτάκης
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ "ΥΠΝΟΒΑΤΩΝ"
Στο facebook του συγκροτήματος ο Κώστας Λειβαδάς γράφει το πρώτο μέρος από την
ιστορία των Υπνοβατών 1991-2017:
"Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω 23 χρόνια μετά (που στο μεταξύ γίνανε 25) πως βρεθήκαμε και που και πότε πρωτοείδα τον Μανώλη Μπλαζαντωνακη. Ειλικρινά δεν το θυμάμαι καθόλου αυτή τη στιγμή. Μήπως ήταν η αναθέρμανση από το τηλέφωνο λίγο – λίγο με αφορμή το γάμο της Ζέτας; Τα νέα για τον Κώστα Καββαδια και τους Black Circus; Το ένα τηλέφωνο έφερε το άλλο και δύο – τρείς δυνατές συναντήσεις έγιναν μέσα σε ένα μήνα ξαφνικά. Μία και οι τρείς μας, οι άλλες ανά δύο ως συνήθως. Ο Κώστας βέβαια από την αρχή είχε τοποθετηθεί πως τα παλιά μας τραγούδια που είχαν στοιχειώσει πια εδώ και είκοσι χρόνια, θα ήταν καλό πια να ηχογραφηθούν ξανά. Και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να ξαναζωντανέψουν. Σε ότι αφορά βέβαια τους δύο υπόλοιπους υπνοβάτες, τον Μάκη και τον Ελισαίο, ούτε λόγος για επανασύνδεση επί τω έργω. Αντίο Γρανάδα! Ο Μάκης εδώ και 18 χρόνια ζει και εργάζεται στο λιμάνι του γκρίζου Χάλιφαξ στον υπεροχο Καναδά, ο δε Ελισαίος το να ξαναπιάνει το μπάσο ή να μπλέκει με τραγούδια δεν το χει και προτεραιοτητα . Έτσι εγώ δεν ήμουν ακόμα σίγουρος αν απλά και αποκλειστικά για δική μας χαρά, θα έπρεπε να φέρουμε στην επιφάνεια τα παλιά μας ντέμο. Εκείνα δηλαδή τα τέσσερα πρώτα γκαραζοτράγουδά μου, που στο τέλος της Βραχύβιας πορείας μας, προβάραμε επί οκτώ μήνες σαν σκυλιά, με σκοπό να παραδώσουμε τα ντέμο τους στον αρχιερέα του ηλεκτρικού τραγουδιού, παραγωγό της Wipe out, Ψυχή του 7+7 και του Maze, Γρηγόρη Βάιο. Οι Υπνοβάτες, που έδρασαν από το 1991 ως το 1994 και δεν αποτέλεσαν εξαίρεση σε ό,τι αφορά στους λόγους που διαλύονταν τα συγκροτήματα πάντα στην Ελλάδα και χτυπήθηκαν χαλαρά από όλους τους πιθανούς λόγους εξολόθρευσής τουs: υποχρεωτική στράτευση, σπουδές και παρέμβαση γονέων, έλλειψη κουλτούρας και δημοφιλίας του ηλεκτρικού τραγουδιού στην Ελλάδα, προσωπικές περιπέτειες, περιπλάνηση και άγνοια κινδύνου, εθισμοί και ρίσκα και κάτω από όλα, ανωριμότητα και κορίτσια. Το 2014 βέβαια, ήταν και τα προβλήματα παλιόφιλων και ιδρυτικών μελών και φίλων του συγκροτήματος που μας έφεραν πιο κοντά. Προβλήματα για το οποία ήμουν ο μόνος που δεν είχε ιδέα. Αλλά αυτό είναι μιας άλλης συνθήκης κουβέντα. Αρχίσαμε λοιπόν κλασσικά από το σπίτι του Μανώλη τον Οκτώβριο του 2014, με ακροάσεις πρώτα του Αγγλόφωνου υλικού του (μερικά είχαν ήδη σχέδιο και στα Ελληνικά), δοκιμάσαμε διάφορα τραγουδίσματα και ενορχηστρώσεις και ξαφνικά μόλις φτάσαμε στο «Απλά και Μόνο» το πρώτο Πεντελιώτικο μπλούζ που έγραψα μεταξύ σοβαρού και αστείου το 90 και παίχτηκε στο χορό του λυκείου της Νέας Πεντέλης Χριστουγεννιάτικα στο γυμναστήριο, τα πράγματα σοβάρεψαν. Οι συζητήσεις για τον Bill Wyman, τα πουκάμισα του Keith και το μπρα ντε φερ γνώσεων γύρω από την blues μυθολογία και τους Αιδεσιμότατούς της εκανε το μάτι μας να γυαλίζει για δράση. Ειδικά μετά από εκείνη την νοσταλγική και βαθιά σαν μαχαιριά βόλτα με τον Μανώλη, μέσα στην ασταμάτητη βροχή και την πυκνή ομίχλη. Γνώριμο σκηνικό για τους πευκόφυτους περιφερειακούς χωματόδρομους του Πεντελικού. Η μνήμη άρχισε κυριολεκτικά να παίζει φλίπερ. Bloody revolution ήταν ο τίτλος του πρώτου μας συγκροτήματος (από το οποίο ξεπήδησαν οι Υπνοβάτες) και στην πραγματικότητα ήταν ένα γκρουπ που έφτιαξε ο μεγαλύτερος από όλους μας σε ηλικία Γιάννης Ταρσούλης, γνωστός και ως «Ο επιστήμονας» Όπως οι Υπνοβάτες είχαν για έδρα τους το γκαράζ του Κώστα Καββαδία στην οδό Παφλαγόνων, έτσι και οι B.R. έκαναν τις πρόβες τους και ζούσαν το όνειρό τους στο ειδικά μονωμένο με αυγοθήκες καμαράκι του επιστήμονα, στην πυλωτή του.
Το πρώτο κομμάτι που προβάραμε με τους B.R. ήταν το Can’t get enough of your love των Bad company. Μετά από πολλές πρόβες και στο καμαράκι της οδού Ταρσούς αλλά και σε σπίτια όπως του Κώστα Αργύρη και του Τζουμάκα (με ρεπερτόριο κυρίως Rolling Stones από όλες τις περιόδους, out of time, 19th nervous break down, και βέβαια under my thump –KAI ΠΑΝΤΑ ΤΟ PASSENGER) καταλήξαμε στην πρώτη μας λάιβ εμφάνιση στο κλειστό του σχολείου της Ν. Πεντέλης με ένα πολύ raw and primitive set list που περιελάμβανε και το πρώτο μου τραγούδι σε στίχους και μουσική,το «Απλά και μόνο». Κατά τα άλλα, Johnny B good, Hey hey my my, Wild thing, The passenger, Can’t get enough of your love, Ι’m free, Have you ever seen the rain, Under my thump, Ticket to ride και πάει λέγοντας… Ίσως και το simple kind of Man . (ΣΕ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΕΣΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΤΟ Smell like a teens spirit και τους Pearl Jam χωρις ποτε να ξεχασω τον Sαkamoto,τη 4ad,τους Radiohead,τον Bruce..η τον Χατζιδάκι,τον Σαββόπουλο η τους WHO. Ημασταν μια άλλη γενιά με πολύ πιο πλατιά πλατφόρμα άντλησης, πιο ανοιχτά μυαλά και ακούσματα και το κυριότερο, οι περισσότεροι ξέραμε να διαβάζουμε μουσική απ' το χαρτί, μεγάλη υπόθεση. Επίσης το διαδίκτυο ήρθε πολύ αργότερα βέβαια αλλά το MTV είχε έρθει και η Αθήνα είχε μεγάλη κινητικότητα σε λάιβ και μεγάλες μορφές που μας επισκέπτονταν πολύ συχνά στο θρυλικό Ρόδον της οδού Μάρνη, περασμένα μεγαλεία... και ο Γιάννης Πετρίδης με τον Κώστα Ζουγρη πάντα εκεί να προτείνουν τα αριστουργήματα των καιρών μας από όλο το φάσμα της μουσικής και του τραγουδιού και κατευθείαν στο Happening, στη Χαριλάου Τρικούπη.
Βασικά με τον Κώστα Καββαδία γίνονταν και τότε και ήταν γραφτό να γίνουν και σήμερα, όλα τα σημαντικά βήματα, όλες οι υπερβατικές και ενωτικές προσπάθειες για να δημιουργηθεί ένα γκρουπ με ταυτότητα, η επιμονή στις πρόβες και στα ντέμο ξανά και ξανά και ξανά και μάλιστα όλα αυτά για τέσσερα μόνο τραγούδια, στην πολύ αρχή των Yπνοβατών, που ήταν η αναπόφευκτη εξέλιξη των B.R. μέσα από διαδικασίες και τεύχη που μου είναι αδύνατο να ξεδιαλύνω μετά από τόσα χρόνια. Στην αρχή διαλέξαμε το στούντιο Echoes στην οδό Θηρας στην Κυψέλη (έμενα ακόμα Κεφαλληνιας και Πατησιων), όπου ψαρωμένοι μέχρι αηδίας, μαζί με τον Μάκη Πεκτζιλίκογλου πια στα τύμπανα και τον Μανώλη Ελισαίο στο μπάσο, πήγαμε να ηχογραφήσουμε αυτά τα τέσσερα πρώτα μου τραγούδια (σε ενορχήστρωση και των τεσσάρων μας) ένα ιδιαίτερα γκρίζο χειμωνιάτικο Σάββατο. Το Echoes, ένα στοιχειωμένο παλιό νεοκλασικό, μας έφερε αντιμέτωπους με όλους τους κλασικούς φόβους του πρωτάρη, στάθμες, μετρονόμος στα ακουστικά, ρύθμιση των ακουστικών, χροιές τις φωνής και των οργάνων και κυρίως βέβαια την αίσθηση όταν ακούς το πρώτο αποτέλεσμα, ειδικά μετά από δουλειά οκτώ μηνών: Ώστε έτσι ακουγόμαστε ηχογραφημένοι; Αυτοί είμαστε, αυτό ακούν οι άλλοι από εμάς; Στο μεταξύ οι τσακωμοί να δίνουν και να παίρνουν εξαιτίας των τόσων διαφορετικών επιρροών και εγωισμών .
Ο Ιωακείμ Μάκης Πεκτζιλίκογλου, ή Πέκυς, ή Ντίλα, ή το άλλο το παιδί, με τα σεμπάγκο και τις πιέτες του, αιώνια ερωτευμένος με τον Billy Cobham και τον Ginger Baker (ιδρώναμε κυριολεκτικά στις μάχες μεταξύ μας, για το τι σημαίνει παίζω αλήτικα) Με Winston τσιγάρα, πάντα νωρίτερα στην πρόβα, ο Μάκης ειδικευόταν στο να δημιουργεί πρωί – πρωί μίνι δεξιώσεις στο σαλόνι του Κώστα, με συζητήσεις για τραγούδια και κορίτσια (τι άλλο) και άλλη μισή ώρα κουβέντες με καφέ μέχρι να ζεσταθεί το κοκαλό μας στο γκαράζ, σόμπας βοηθούσης και πρόβας αναμενόμενης. Από την άλλη ο Μανώλης Ελισαίος, με τους Cure και τους Velvet Underground στο μυαλό του, τις πυκνές μπασογραμμές (μελωδία, ρυθμός και σχόλια όλα εκεί) με ιδιαίτερη αδυναμία στις Ελληνογαλλίδες, στο χάσιμο στα σύννεφα και στο καθημερινό ρίσκο (ποιος θεός μας φύλαξε!)
Ταυτόχρονα βέβαια, εμένα η κυρίως έδρα μου παρέμενε η Πατησιών και ακόμα πιο δύσκολα, η Κομοτηνή όπου ήδη από το χειμώνα του 91 ήμουν επίσημα φοιτητής της νομικής σχολής του Δημοκρίτειου, χωρίς να έχω ακριβώς ιδέα πως και γιατί βρέθηκα εκεί και τι μου ξημέρωνε από εδώ και πέρα. Διαρκώς άυπνος, μοιρασμένος, εξαντλημένος, αλλά πάνω από όλα διψασμένος για την τρελή περιπέτεια μιας αξημέρωτης (νάτο το υπνοβατικής) στ΄αλήθεια φοιτητικής ζωής, χαιρόμουν που ζούσα όσο πιο μακριά από την Αθήνα γινόταν, χωρίς φυσικά κινητά τότε ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ , αλλά από την άλλη πάλευα σκληρά για να δω τι θα κάνω με το συγκρότημα στην Αθήνα. Ανεβοκατέβαινα με τα κτελ ή το αργό τρένο, τον καρβουνιάρη, μερικούς μήνες και 3 φορές το δεκαήμερο! Τα ταξίδια κρατούσαν από 13 έως 18 ώρες one way. Το δε μισό και παραπάνω μπάτζετ μου είχε ήδη εξανεμιστεί στα τηλέφωνα των περιπτέρων και του ΟΤΕ – όπου ήμουν εξαιρετικά δημοφιλής, για αισθηματικά και μουσικά ζητήματα. Μετεφηβικό μπάχαλο…
Όταν έφτασε η ώρα για τα πρώτα μας λαιβ, στο Byblos στο Μαρούσι και αργότερα κατ΄ επανάληψη στο Barleys της οδού Χαϊμαντά στο Χαλάνδρι, είχα ήδη περισσότερα τραγούδια και είχα ήδη αποφασίσει κάτι καθοριστικό για τη ζωή μου σαν τραγουδοποιός από κει και πέρα. Κάτι που δεν άρεσε καθόλου στον Μανώλη και λιγότερο στον Κώστα. ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να εξομολογηθώ με ακρίβεια τις ιστορίες μου. Η σύντομη περίοδος που τα τραγούδια μου είχαν τίτλους όπως, Last train out of town, Crossroads, ή Lies (συνδημιουργιες), είχε περάσει ανεπιστρεπτί και ήδη μου φαινόταν αφελής, αν και κάτοχος proficiency. Συζητώντας πρόσφατα με το Μάκη που εδώ και είκοσι χρόνια ζει στο Χαλιφαξ του Καναδά, με μια επιτυχημένη καριέρα στα ναυτιλιακά(όπως κ ο ΚΩΣΤΑς) και παρόλη την οικογενειακή ζωή του, ενθουσιάστηκα που βρίσκει ακόμα το χρόνο για fusion σχήματα, και χάρηκα πάρα πολύ όταν διαπίστωσα, πως θυμόταν τα πάντα από εκείνη την περίοδο. Από τους καθημερινούς μας κώδικες και τα αστεία που βασίζονταν σε έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, (συχνάζαμε στα παραδοσιακά γαλακτοπωλεία των μακρινών βορείων προαστίων που υπήρχαν ακόμα τότε με επιγραφές όπως «Πάσται διάφοραι » και Φιάλη γάλα) μέχρι το γεγονός ότι το γραμμένο με κόκκινο ήταν ένα τραγούδι που είχαμε προλάβει να προβάρουμε σαν Υπνοβάτες, το Σαν να μην πέρασε μια μέρα επίσης στην παλιά πρώτη του μορφή πριν το παραλάβει ο Γιώργος Δημητριάδης και μεταμορφωθει, καθώς βέβαια και το Είμαι ακόμα ζωντανός, το τελευταίο τραγούδι που προβάραμε ποτέ με τον Καββαδία το 1993 και έμελλε να γίνει το πρώτο τραγούδι μου που δισκογραφηθηκε επίσημα από το Γιώργο Δημητριάδη και τους Μικρούς ήρωες, στον θρυλικό πια δίσκο τους «Τεύχος Δεύτερο»
Xωρίς την επιμονή μας και την αυταπάρνηση του Κώστα Καββαδία δεν θα είχε γίνει ποτέ η ηχογράφηση των καινούριων τραγουδιών των Υπνοβατών που έχασκαν στοιχειωμένα από τότε, καθώς βέβαια και το ζωντάνεμα και η ανακατασκευή εκείνων των πρώτων τεσσάρων τραγουδιών, νότα νότα, αποτυπωμένα από τις παλιές ηχογραφήσεις μας.Με τον ηρωα του προγκραμινγκ Παναγιωτη Αρβανιτακη παρεα παντα Η διαδικασία πρωτόγνωρη και για τους δυο μας, ήταν μια περιπέτεια που δεν περιγράφεται. Από σκαψίματα σε ολοκληρους πυργους από παλιές κασέτες για να βρεθούν τα σωστά μέρη και ΜΙΑ ΤΡΕΛΛΗ γέφυρΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ , μέχρι τη στιχουργική αποκατάσταση κάποιων από αυτά, που έπρεπε να γίνει με την αθωότητα της σκέψης των τότε εικοσάχρονων παιδιών, αλλά και με τη σοβαρότητα και ακρίβεια στην έκφραση που μας έμαθε η διαδρομή μας. Τι θελαμε να πουμε τοτε ,και τι νοιωθουμε σημερα για αυτό ,,να φτασεις παλι στην πηγη του αισθηματος ,,,4 τραγουδια ατοφια σε όλα ,και 4 καινουργια που δειχνουν πως θα ειχαμε εξελιχθει κατά πασα πιθανοτητα ,,,πρωτογνωρη διαδικασια ,,,,ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΥΠΝΟΒΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ...".
Η σελίδα του γκρουπ στο facebook βρίσκεται εδώ.
Το τραγούδι: "Λες να μη ξέρω" από το Youtube βρίσκεται εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου