Μνήμη ενός σπουδαίου ποιητή: Εννιά χρόνια χωρίς τον Γιώργη Μανουσάκη

Εννιά χρόνια συμπληρώθηκαν από την ημέρα που ο Χανιώτης ποιητής -και ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της γενιάς του- Γιώργης Μανουσάκης ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι στις γειτονιές του ουρανού.
Ηταν στις 9 Φεβρουαρίου του 2008 όταν ο Γιώργης Μανουσάκης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 χρόνων, αφήνοντας ένα πολύτιμο λογοτεχνικό έργο που “αγγίζει” τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας και ταξιδεύει το νου σε ανεξιχνίαστα μονοπάτια σκέψης. Οποτε ανατρέχουμε στην ποίησή του και στο γενικότερο έργο του, τον νιώθουμε τόσο μα τόσο κοντά μας.
Από τους σημαντικούς εκπροσώπους της λεγόμενης Δεύτερης Μεταπολεμικής Γενιάς, ο Γιώργης Μανουσάκης μάς παρέδωσε οκτώ ποιητικές συλλογές, τρία πεζά και μία μελέτη για τον Παντελή Πρεβελάκη.
Λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή, έκανε τις τελικές διορθώσεις για το τελευταίο του έργο με τίτλο «Ο Εθελοντής”, ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα που πραγματεύεται τον βίο και τη στρατιωτική πολιτεία του πατέρα του.
Ο ίδιος έλεγε:
«Η ζωή μακριά από την Αθήνα με κάνει στ’ αλήθεια να νιώθω συχνά αποκομμένος. Δεν έχω παρά μακρινές προσβάσεις στα περιοδικά, στους εκδοτικούς οίκους και καθόλου στους κύκλους των λογοτεχνών. Εξασφαλίζω, όμως, έτσι μια αυτονομία, μένω ανεπηρέαστος από “μόδες” και από το παιχνίδι των ανταλλαγμάτων».
Το 2002 πρωτοδημοσιεύτηκε με τίτλο: “Αμετακίνητος μετανάστης” ένα ποίημα του Γιώργη Μανουσάκη για την πόλη του – που αλλάζει και αυτή στον χρόνο και δεν μοιάζει με αυτό που ήταν σε άλλους καιρούς.
«…Σιγά κι αθόρυβα γλιστρά και φεύγει η πόλη.
Εκείνοι που την κατοικούσαν
στρέψαν οριστικά την όψη προς το Μέγα Σκότος.
Στη θέση της ορθώθηκε μια πόλη
σκληρή κι αγέλαστη, ύπουλη και φαντασμένη.
Σε ξένη πόλη σέρνω τώρα τη ζωή μου».
“ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ”
Στο ποίημά του “Το Τελευταίο Ταξίδι” (Στ΄ακρωτήρια της ύπαρξης, Γαβριηλίδης 2003), ο Γιώργης Μανουσάκης γράφει:
“Τίποτ’ από το μέγα πλούτος της ζωής μας
μαζί μας δεν θα πάρομε.
Μητ’ ένα στίχο του Rilke
που μας έμαθε να βλέπομε
πίσω απ΄το σώμα των πραγμάτων
μητ’ ένα andante του Mozart
που έκανε τον κόμπο της ψυχής
να λύνεται γλυκά
μήτε τη βελουδένια σκιά του Rebrandt
που χαιδεύει τόσο απαλά τα πρόσωπα.

Ολα θα τ’ αποθέσομε μπροστά στην πύλη
(lasciate ogni speranza voi ch’ entrate)
και θα βαδίσομε γυμνοί και τετραχηλισμένοι
‘κει που το μόνο χρώμα είναι το μαύρο
η μόνη μουσική ειν’ η σιωπή”.
Ο Γιώργης Μανουσάκης έφυγε αλλά είναι σαν να μην έχει έχει φύγει. Κατοικεί στις καρδιές μας και στις καρδιές όσων των γνώρισαν και εντρύφησαν στο σημαντικό λογοτεχνικό του έργο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 10/2/2017)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/ennia-chronia-choris-ton-giorgi-manousaki/