Το παρακάτω άρθρο το αναδημοσιεύουμε από την ηλεκτρονική έκδοση της "Εφημερίδας των Συντακτών":
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ενα από τα θλιβερά φαινόμενα που «ανθούν» τα τελευταία χρόνια στον χώρο του Τύπου είναι οι αγωγές πολιτικών κατά δημοσιογράφων· θλιβερό και επονείδιστο για τους ενάγοντες, οι οποίοι αποδεικνύονται ελάχιστοι στον «πόλεμο» των ιδεών και της επικοινωνίας. Οι φορείς των ιδεών δεν είναι τι άλλο παρά η προσπάθεια των φυσικών προσώπων να επικρατήσουν διά της ιδεολογίας τους στην κατάκτηση της εξουσίας -εξ ου η πολεμική ορολογία στην επικοινωνιακή ατμόσφαιρα.
Είναι λυπηρό πολιτικοί να μην ανέχονται τη σκληρή κριτική και να προσπαθούν παντί τρόπω και σθένει να ποινικοποιήσουν τον Λόγο και να πνίξουν έτσι κάθε μορφή αμφισβήτησης και κάθε έλεγχο των «οργάνων» του πολιτεύματος. Υποτίθεται ότι η εκλογή τους τους έχει προσκομίσει πολιτική δύναμη και νομίζουν ότι μπορούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη και την ίδια τη Δικαιοσύνη -ανόητη τούτη η «θεωρία» τους (και επικίνδυνη βεβαίως όταν φτάνει στα άκρα).
Με πρόσχημα ότι θίγεται η υπόληψή τους, η καριέρα τους και άλλα «πολύτιμα» για την προσωπικότητά τους και το μέλλον τους οδηγούν στα δικαστήρια (που επιλύουν διαφορές αστικού δικαίου) όσους εναντιώνονται στις δικές τους βεβαιότητες και ιδεολογίες, απαιτώντας εξωφρενικά ποσά από τους δημοσιογράφους· ποσά που μαθηματικά (θα) επιφέρουν την οικονομική και φυσική τους εξόντωση.
Αυτό μοιάζει σχεδόν ανήθικο· εάν νομίζουν ότι θίγονται ανεπανόρθωτα, μπορούν να καταφύγουν στη νόμιμη δικαστική οδό και όχι να απαιτούν χρηματικές αποζημιώσεις. Μπορούν επίσης να απαντήσουν με δικά τους συντριπτικά (εάν έτσι νομίζουν) επιχειρήματα και να εκθέσουν, με δημοκρατικό τρόπο, ανεπανόρθωτα στην κοινή γνώμη τον οποιοδήποτε «υβριστή».
Είναι κοινός τόπος ότι τα όρια μεταξύ κριτικής και ύβρεως είναι δυσδιάκριτα ενίοτε, όταν πηγή του λόγου είναι η εμπάθεια και όχι η καλή προαίρεση, το μίσος και η σκοπιμότητα δηλαδή και όχι η διαύγεια και η αλήθεια. Επίσης αλήθεια είναι ότι τινές δημοσιογράφοι τσαλαπατούν πολλές φορές τον Κώδικα Δεοντολογίας, που καθορίζει τα ηθικά και πολιτικά όρια εντός των οποίων οφείλουμε άπαντες να κινούμεθα.
Είναι ένα από τα φάλτσα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που όμως διορθώνεται στην Πνύκα και στην «αρένα» του διαλόγου. Καλείται ο καθείς να αποδεικνύει καθημερινά την πίστη του και τον σεβασμό του στις δημοκρατικές διαδικασίες, κυρίως τον σεβασμό του στην προσωπικότητα του αντιπάλου, στην ηθική του οντότητα (που είναι ιερό δικαίωμα για όλους ανεξαιρέτως).
Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι προκειμένου να «προστατευτούμε» από τους διαβολείς της δημόσιας ζωής πρέπει να τους στείλουμε ανυπερθέτως στο πυρ το εξώτερον· τουναντίον είναι υποχρέωση να τους αποδείξουμε ότι η ανώτερη συμπεριφορά είναι ίδιον πολιτισμένων ανθρώπων και ότι η δικαιοσύνη είναι εσωτερικό θέμα της κοινωνίας (της συνύπαρξης). Δεν είναι όλα τα ανθρώπινα συμφέρον και εκδίκηση -η συνεννόηση και η κατανόηση όφειλαν να προηγούνται κάθε αυθαίρετης και επιπόλαιης απόφασης.
Ο Καμμένος και ο κάθε Καμμένος έχουν άδικο όταν προβαίνουν σε τέτοιες εκδικητικές (και απολίτιστες, κατ' εμέ) ενέργειες. Τα υπόλοιπα είναι νομικίστικα τεχνάσματα και συστημικές προκαταλήψεις -τροφή για τους αργόσχολους δημοσιολογούντες...
(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών - 13/1/2017)
Link: https://www.efsyn.gr/arthro/oi-agoges-oi-politikoi-kai-i-kritiki
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ενα από τα θλιβερά φαινόμενα που «ανθούν» τα τελευταία χρόνια στον χώρο του Τύπου είναι οι αγωγές πολιτικών κατά δημοσιογράφων· θλιβερό και επονείδιστο για τους ενάγοντες, οι οποίοι αποδεικνύονται ελάχιστοι στον «πόλεμο» των ιδεών και της επικοινωνίας. Οι φορείς των ιδεών δεν είναι τι άλλο παρά η προσπάθεια των φυσικών προσώπων να επικρατήσουν διά της ιδεολογίας τους στην κατάκτηση της εξουσίας -εξ ου η πολεμική ορολογία στην επικοινωνιακή ατμόσφαιρα.
Είναι λυπηρό πολιτικοί να μην ανέχονται τη σκληρή κριτική και να προσπαθούν παντί τρόπω και σθένει να ποινικοποιήσουν τον Λόγο και να πνίξουν έτσι κάθε μορφή αμφισβήτησης και κάθε έλεγχο των «οργάνων» του πολιτεύματος. Υποτίθεται ότι η εκλογή τους τους έχει προσκομίσει πολιτική δύναμη και νομίζουν ότι μπορούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη και την ίδια τη Δικαιοσύνη -ανόητη τούτη η «θεωρία» τους (και επικίνδυνη βεβαίως όταν φτάνει στα άκρα).
Με πρόσχημα ότι θίγεται η υπόληψή τους, η καριέρα τους και άλλα «πολύτιμα» για την προσωπικότητά τους και το μέλλον τους οδηγούν στα δικαστήρια (που επιλύουν διαφορές αστικού δικαίου) όσους εναντιώνονται στις δικές τους βεβαιότητες και ιδεολογίες, απαιτώντας εξωφρενικά ποσά από τους δημοσιογράφους· ποσά που μαθηματικά (θα) επιφέρουν την οικονομική και φυσική τους εξόντωση.
Αυτό μοιάζει σχεδόν ανήθικο· εάν νομίζουν ότι θίγονται ανεπανόρθωτα, μπορούν να καταφύγουν στη νόμιμη δικαστική οδό και όχι να απαιτούν χρηματικές αποζημιώσεις. Μπορούν επίσης να απαντήσουν με δικά τους συντριπτικά (εάν έτσι νομίζουν) επιχειρήματα και να εκθέσουν, με δημοκρατικό τρόπο, ανεπανόρθωτα στην κοινή γνώμη τον οποιοδήποτε «υβριστή».
Είναι κοινός τόπος ότι τα όρια μεταξύ κριτικής και ύβρεως είναι δυσδιάκριτα ενίοτε, όταν πηγή του λόγου είναι η εμπάθεια και όχι η καλή προαίρεση, το μίσος και η σκοπιμότητα δηλαδή και όχι η διαύγεια και η αλήθεια. Επίσης αλήθεια είναι ότι τινές δημοσιογράφοι τσαλαπατούν πολλές φορές τον Κώδικα Δεοντολογίας, που καθορίζει τα ηθικά και πολιτικά όρια εντός των οποίων οφείλουμε άπαντες να κινούμεθα.
Είναι ένα από τα φάλτσα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που όμως διορθώνεται στην Πνύκα και στην «αρένα» του διαλόγου. Καλείται ο καθείς να αποδεικνύει καθημερινά την πίστη του και τον σεβασμό του στις δημοκρατικές διαδικασίες, κυρίως τον σεβασμό του στην προσωπικότητα του αντιπάλου, στην ηθική του οντότητα (που είναι ιερό δικαίωμα για όλους ανεξαιρέτως).
Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι προκειμένου να «προστατευτούμε» από τους διαβολείς της δημόσιας ζωής πρέπει να τους στείλουμε ανυπερθέτως στο πυρ το εξώτερον· τουναντίον είναι υποχρέωση να τους αποδείξουμε ότι η ανώτερη συμπεριφορά είναι ίδιον πολιτισμένων ανθρώπων και ότι η δικαιοσύνη είναι εσωτερικό θέμα της κοινωνίας (της συνύπαρξης). Δεν είναι όλα τα ανθρώπινα συμφέρον και εκδίκηση -η συνεννόηση και η κατανόηση όφειλαν να προηγούνται κάθε αυθαίρετης και επιπόλαιης απόφασης.
Ο Καμμένος και ο κάθε Καμμένος έχουν άδικο όταν προβαίνουν σε τέτοιες εκδικητικές (και απολίτιστες, κατ' εμέ) ενέργειες. Τα υπόλοιπα είναι νομικίστικα τεχνάσματα και συστημικές προκαταλήψεις -τροφή για τους αργόσχολους δημοσιολογούντες...
(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών - 13/1/2017)
Link: https://www.efsyn.gr/arthro/oi-agoges-oi-politikoi-kai-i-kritiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου