Με τις αποσκευές της γεμάτες εμπειρίες επέστρεψε πρόσφατα από τη Νέα Ζηλανδία η Ελια Βεργανελάκη (φωτογραφία: Αργύρης Βαβουγυιός). Η Χανιώτισσα ηθοποιός, η οποία ακολουθεί πλέον και διεθνή καριέρα, πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία μεγάλου μήκους του Florian Habicht.
Η ίδια στα Χανιά συνεργάζεται με το Theatre 73100 και την Ιώ Ασηθιανάκη αλλά και με τον Δημήτρη Μπαρνιά με τον οποίο έχει δημιουργήσει ένα σχήμα πειραματικής μουσικής, το feliformia.
H Ελια Βεργανελάκη γεννήθηκε στα Χανιά και σπούδασε Ρώσικη Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Υποκριτική στην Ανώτερη Δραματική Σχολή “Δήλος” της Δήμητρας Χατούπη και Μουσική στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων. Το 2013 πήρε Υποτροφία στην Ακαδημία της Τέχνης του Βερολίνου ως ηθοποιός και μουσικοσυνθέτις. Εργάζεται στο θέατρο και στον κινηματογράφο και είναι καθηγήτρια Υποκριτικής στο Δημόσιο ΙΕΚ Χανίων. «Το θέατρο απελευθερώνει τον άνθρωπο από τους περιορισμούς της λογικής και της ηθικής», λέει η ίδια σε συνέντευξή της στις “διαδρομές”.
-Μίλησε μου για τα πρώτα σου βήματα στο θέατρο και τη μουσική. Πώς ξεκίνησαν όλα;
Θα ξεκινήσω με τη μουσική, μιας και μπήκε στη ζωή μου πολύ νωρίς. Οταν ήμουν 5 ετών η μητέρα μου με έγραψε στο Ωδείο για να κάνω μαθήματα πιάνου και την ευγνωμονώ για αυτό. Ισως να αναγνώρισε την μουσικότητά μου, ίσως να ήταν δικό της απωθημένο ή απλά να ήλπιζε πως η κόρη της θα είχε την “μπαλέτο, γαλλικά και πιάνο” παιδεία. Ελπίζω να μην την απογοήτευσα που έγινα το παιδί “ποδήλατο, γερμανικά και ντραμς”!
Το θέατρο ήρθε συνειδητά στην ζωή μου, αφού είχα ήδη ένα πτυχίο Πανεπιστημίου, όταν στα 26 μου χρόνια αποφάσισα να σπουδάσω Υποκριτική. Εγκαταστάθηκα στην Αθήνα και δούλεψα πολύ για να μαζέψω χρήματα για τη Δραματική. Ενα βράδυ σε ένα εστιατόριο στα Εξάρχεια σέρβιρα την Αλεξάνδρα Παυλίδου, η οποία αργότερα με βοήθησε προετοιμάζοντάς με για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και με σύστησε στον πρώτο μου μέντορα και σκηνοθέτη θεάτρου τον Στέλιο Παυλίδη. Πριν καν μπω στην Δραματική παρακολούθησα ένα σεμινάριο masterclass με τον ίδιο δάσκαλο στην Υποκριτική κ άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες όπως τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, την Αγγελική Στελλάτου και τη Ρούλα Πατεράκη. Μαζί τους απέκτησα τις πιο γερές βάσεις για το ξεκίνημά μου και έμαθα πως το πιο σημαντικό στην τέχνη, όπως και στη ζωή, είναι να είσαι ταπεινός. Ακολούθησαν 3 μαγικά χρόνια στην Δραματική Σχολή της Δήμητρας Χατούπη όπου μπήκα γεμάτη και βγήκα πλήρης!.
-Το θέατρο “απελευθερώνει” τον άνθρωπο; Εσύ πως αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι στο σανίδι και τι αλλαγές βλέπεις στον εαυτό σου μετά το ξεκίνημά της πορείας σου στο θέατρο;
Το θέατρο απελευθερώνει τον άνθρωπο από τους περιορισμούς της λογικής και της ηθικής. Οδηγεί σε πρωτόγονες καταστάσεις. Για να μπορέσει να δημιουργήσει νέες σκέψεις θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από υπερβατικότητα και βία. Οχι βίαιη σωματική δράση αλλά συναισθηματικό σοκ. Το θέατρο δεν πρέπει να χαϊδεύει αυτιά και μάτια αλλά, όπως λέει και ο Δημήτρης Δημητριάδης, να μας οδηγεί στην αναζήτηση αυτού που δεν υπάρχει, να μην μας αρκεί το υπαρκτό και αυτό είναι ίσως εφικτό αν υπερβείς τα όρια.
Αυτή η αναζήτηση της υπέρβασης είναι η κύρια αίσθηση που έχω στη σκηνή. Μια αίσθηση ευθύνης που έχω απέναντι στο εαυτό μου και στο κοινό να ανακαλύψω κάτι που δεν υπάρχει και να το μεταδώσω. Αν το δω πιο απλά, είναι σαν ένα παιχνίδι που εμπεριέχει την παρατήρηση, τη δοκιμασία, τη μελέτη, την απόλαυση αλλά και την αποτυχία…
Αυτή είναι και η μέγιστη εξέλιξή μου μέσω του θεάτρου και του κινηματογράφου. Το ότι έμαθα να αποτυγχάνω, να παρατηρώ την αποτυχία, να το διασκεδάζω και να ξεκινώ ξανά από την αρχή.
-Οσο για τη μουσική, ξεκίνησες -αν δεν κάνω λάθος- με κλασική μουσική και τώρα πειραματίζεσαι με ήχους. Τι μουσικές ακούς; Ποιοι μουσικοί ή συγκροτήματα σ’ αρέσουν περισσότερο;
Ο πειραματισμός ήταν ανέκαθεν μια διαδικασία που με έβγαζε από τις “ευκολίες” μου. Εμπνευστής μου σε αυτό το “ταξίδι” ήταν ο αγαπημένος μου δάσκαλος στα drums Νίκος Σιδηροκαστρίτης, στο πλευρό του οποίου έμαθα πως μουσική δεν είναι μόνο οι νότες ή τα ηχοχρώματα, μουσική είναι και τα πουλιά, ο αέρας, το νερό στο ρυάκι, το βράσιμο του νερού στην κατσαρόλα, ο ήχος του σεντονιού στο κρεβάτι, το τίναγμα των χαλιών, οι ήχοι όλοι, η πλάση όλη! Εδώ και δύο χρόνια σχεδόν συνοδοιπόρος μου στον πειραματισμό είναι ο Δημήτρης Μπαρνιάς, με τον οποίο έχουμε το πειραματικό μουσικό ντουέτο feliformia και τον θαυμάζω πολύ για όσα τολμά, γνωρίζει και δοκιμάζει στη μουσική! Κύριο ενδιαφέρον μας είναι ο χώρος στον οποίο θα παίξουμε και όχι τόσο το τι θα παίξουμε.
Με τραβάνε κυρίως μουσικές χωρίς στίχο, οι νότες είναι λέξεις από μόνες τους. Μου αρέσουν άπειροι μουσικοί και ίσως να μην έφταναν σελίδες πολλές για να τους κατονομάσω, μπορώ όμως να σου πω πως με επηρέασαν και με συγκλόνισαν μουσικοί όπως: Pink Floyd, Radiohead, Dead Brothers, Kurt Weill, Χατζιδάκις, Λένα Πλάτωνος, Augustus Pablo, Chopin, John Cage.. .πες μου πότε να σταματήσω… (γέλιο).
-Αφορμή για να σου ζητήσω τη συνέντευξη δεν σου κρύβω ότι ήταν το ταξίδι σου στη Νέα Ζηλανδία για τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία η οποία -νομίζω- θα προβληθεί το 2017. Από μόνο του το γεγονός ότι μια Χανιώτισσα ηθοποιός βρέθηκε στη Νέα Ζηλανδία για ταινία είναι σημαντικό. Μίλησέ μου για την ταινία και τον σκηνοθέτη της.
Για μένα αυτό το ταξίδι και αυτή η ταινία είναι ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή μου, μια απερίγραπτη εμπειρία καλλιτεχνικά, αν και δεν μπορώ να σου κρύψω την πικρία μου για τη χώρα μας που ενώ διαθέτει σπουδαίους καλλιτέχνες δεν στηρίζει το ελληνικό σινεμά και επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την ανικανότητά της να αξιοποιήσει τα “δώρα” της. Δυστυχώς δεν είμαι η μόνη ηθοποιός που στο εξωτερικό βρήκα αξιοκρατικά χώρο για δημιουργία ενώ η Ελλάδα επανειλημμένα μου έκλεινε πόρτες στα μούτρα. Αλλά ας μιλήσουμε καλύτερα για την ταινία… Ονομάζεται “under a full moon”. Σίγουρα δεν μπορώ να μοιραστώ την πλοκή αλλά πρόκειται για μία ταινία μεγάλου μήκους που γυρίζεται στο βόρειο νησί της Νέας Ζηλανδίας. Υποδύομαι μια Ελληνίδα που το βάζει στα πόδια και φτάνει μέχρι την άλλη άκρη της γης για να αναζητήσει ανθρώπους από τον νεότερο παγκοσμίως πολιτισμό που ίσως να μην είναι τόσο διεφθαρμένοι και ψεύτες… Στο ταξίδι της γνωρίζει έναν επίσης απογοητευμένο άντρα, τον ρόλο του οποίου υποδύεται ο Matthew Sunderland, ένας σπουδαίος και αναγνωρισμένος ηθοποιός, για μένα ο καλύτερος που έχω ποτέ συνεργαστεί, και μαζί περνούν χρόνο σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι μια ταινία δράματος με ανατροπές, μαύρο χιούμορ και στοιχεία παράδοσης των Μαορί, μια ταινία που ο σκηνοθέτης μου Florian Habicht σχεδίαζε για αρκετά χρόνια. Ο Florian είναι γεννημένος στην Γερμανία γνωστός για τις ταινίες Woodenhead, Love Story, Rubbings from a live man κ.ά. με τελευταία του επιτυχία την ταινία των Pulp που έφτασε μέχρι τις Κάννες. Πρόκειται για έναν αξιολάτρευτο σκηνοθέτη που εμπιστεύεται τους συνεργάτες του και που προτιμά να δουλεύει αυτοσχεδιαστικά με οδηγό το ένστικτό του και την αγάπη του για το σινεμά!.
-Τι ετοιμάζεις για το μέλλον;
Εκτός από το ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία για την ολοκλήρωση της ταινίας, μια ταινία μικρού μήκους στην Αθήνα, μια ακόμη συνεργασία με το Τheater 73100 και την αγαπημένη μου φίλη Ιώ Ασηθιανάκη μέσα στον χειμώνα, συναυλίες με τους feliformia, διδασκαλία και έρευνα με τους μαθητές μου στο ΙΕΚ Υποκριτικής, κάποια σεμινάρια στην κινησιολογία των ηθοποιών και ελπίδα για νέες κινηματογραφικές συνεργασίες, μιας και το σινεμά είναι η αδυναμία μου. Επίσης έχω πρόταση για να γράψω μουσική και να παίξω σε μια θεατρική παραγωγή το καλοκαίρι του 2017 αλλά τίποτα δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο.
-Πώς βλέπεις τον πολιτισμό και το κοινό στα Χανιά;
Σε σχέση με άλλες επαρχιακές πόλεις πιστεύω πως δίνονται αρκετές ευκαιρίες για καλλιτεχνικά δρώμενα παρόλο που οι κρατικοί φορείς δεν δίνουν συχνά το “παρών”. Συναναστρέφομαι με έναν κύκλο καλλιτεχνών που βράζει το αίμα τους και αυτό με γεμίζει με αισιοδοξία. Οσο για το κοινό απολαμβάνω το ότι αναγνωρίζει την ποιότητα από την ξεπέτα (συγχώρα με για την λέξη αλλά είναι μάστιγα τα τελευταία χρόνια της κρίσης). Θεωρώ πως μας κυριεύει ακόμα ένα είδος συντηρητισμού αλλά δεν παύω να ελπίζω πως αυτό θα αλλάξει.
-Τι σ’ αρέσει γενικότερα στα Χανιά και τι σε ενοχλεί και θα ήθελες να αλλάξει;
Με ενοχλεί ο φωτισμός της παλιάς πόλης, οι κακόγουστες τέντες, η έλλειψη σεβασμού των οδηγών, το ραδιόφωνο (σπάνια θα με κρατήσει ένας σταθμός για πάνω από 3 τρακς), τα αδέσποτα ζώα και τα αποτσίγαρα στην άμμο. Ομως για το ότι δεν σταματώ να ανακαλύπτω καινούργια μέρη, για τους ανθρώπους που περνούν από την Κρήτη και πριν φύγουν σκέφτονται πώς να ξανάρθουν, για τη θάλασσα, τη φιλοξενία και τους φίλους μου, τα Χανιά είναι αυτή τη στιγμή το ιδανικότερο σπίτι για να ζω!
(Χανιώτικα νέα - Διαδρομές - 3/9/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/sti-nea-zilandia-me-aroma-chanion/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου