«Εχω φυλακή, αρχίζω να κρυώνω, εκεί που η μόνωση μπαίνει στην απομόνωσή μου, λευκά κελιά, λευκά φώτα, απονιά. Χρόνια κουβαλώ την ψυχοπάθειά μου, τη χαρίζω στους γιατρούς. Εγώ κρατώ τα αστέρια, που τρεμοσβήνουν στις αισθήσεις μου, και το φεγγάρι, να σέρνεται σ' ανώγεια του μυαλού μου, κορμί, ψυχή και μοναξιά. Οποιος αντέξει».Μ' αυτό το ποίημα του Γιώργου Φαλελάκη από τη συλλογή «Ατέρμονη Ροή» (1996) ξεκίνησε την ομιλία του ο ψυχίατρος, αναπληρωτής διευθυντής της Ψυχιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Χανίων, Αντώνης Λιοδάκης, σε μια συγκινητική εκδήλωση προς τιμήν του ανήσυχου καλλιτέχνη, που δεν έπαψε στιγμή ν' αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ψυχασθενών. Ο Γιώργος Φαλελάκης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 41 ετών, πριν από ένα χρόνο (2006). Είχε νοσηλευτεί και βιώσει τις συνθήκες στο Ψυχιατρείο της Σούδας και ήταν μια μόνιμη φωνή διαμαρτυρίας, ώστε να κλείσουν τα ψυχιατρεία, στα οποία, όπως έλεγε, κανείς δεν ξέρει γιατί μπήκε. Συγγενείς, φίλοι, συγχωριανοί, ψυχικά πάσχοντες και άνθρωποι απ' όλη την Ελλάδα τον τίμησαν, αφού ήρθαν να παραστούν το βράδυ της Τρίτης στον τόπο καταγωγής του, στο δημοτικό διαμέρισμα Ραβδούχα του Δήμου Κολυμπαρίου Χανίων. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έμειναν έξω από την αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων, που πήρε το όνομά του, χοροστατούντος του μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου, Αμφιλόχιου. Ποιήματά του απήγγειλαν η Λένα Τάκη και η Νικολέτα Μπουλνταδάκη, ενώ προβλήθηκε βίντεο του Σταύρου Ψυλλάκη, όπου ο Γιώργος Φαλελάκης μιλά για το ψυχιατρείο και τη βαρβαρότητα του ασύλου, για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.
«Ηταν λαϊκός, βαθύτατα πολιτικός και όταν έπρεπε είχε λόγο καταγγελτικό, ενάντια στη βία και την ανισότητα», υπογράμμισε ο διευθυντής του Γυμνασίου Κολυμπαρίου Στέλιος Παπαδάκης. Πρότεινε μάλιστα έκδοση όλων των ποιημάτων του και ετήσια ημερίδα ποίησης και πολιτισμού. Ανακοίνωσε ότι το ταμείο αλληλεγγύης του σχολείου θα δωρίσει βιβλία στη βιβλιοθήκη, που θα δημιουργηθεί στην αίθουσα Γιώργου Φαλελάκη.
Ο ψυχίατρος Αντώνης Λιοδάκης σημείωσε ότι «ο Γιώργος μπορεί να "έφυγε" νωρίς, αλλά το πέρασμά του μάς έδωσε ελπίδες και φως. Ελπίδες πως η διαμαρτυρία έχει νόημα, πως η αντίσταση στον ψυχιατρικό ολοκληρωτισμό έχει περιεχόμενο, η κοινωνική δράση κατά της ξενοφοβίας έχει αποτέλεσμα και η οικολογική παρέμβαση αφυπνίζει συνειδήσεις». Η εργαζόμενη στις δομές της αποασυλοποίησης Ελένη Τάκη ανέφερε ότι «ο Γιώργος υπήρξε πολυγραφότατος, ζωγράφος, ηθοποιός. Εραστής της τέχνης. Της ίδιας της ζωής που δεν του έδειξε και το καλύτερό της πρόσωπο. Ενας κομήτης που διέσχισε τον ουρανό και πάλι εκεί επέστρεψε. Οταν πλησίαζες ένιωθες τη φλόγα, που όμως δεν σε έκαιγε αλλά σε φώτιζε".
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Ελευθεροτυπία - Οκτώβριος 2007)
