Μια απίστευτη και συγκινητική ιστορία εκτυλίχθηκε στο Ψυχιατρείο Χανίων, όπου ένας χρονίως πάσχων, ύστερα από 50 χρόνια εγκλεισμού, συναντήθηκε με τον ανιψιό του που τον θεωρούσε αγνοούμενο! Μια συνάντηση που έστειλε μήνυμα απελευθέρωσης από τα δεσμά του ασύλου, το οποίο αποτελεί μηχανισμό απομόνωσης και στιγματισμού.
Εκεί, λοιπόν, στο άσυλο του Ψυχιατρείου της Σούδας Χανίων, μέσα στο οποίο χάνονται όνειρα και άνθρωποι, η στιγμή έφερε όσα δεν είχε φέρει όλη η ζωή για έναν ασθενή, για τον οποίο ο αδελφός του είχε διαδώσει ότι χάθηκε 19 χρόνων.
Το περιστατικό το περιγράφει με συγκίνηση ο διευθυντής της Μονάδας Μακράς Παραμονής, ψυχίατρος Γιώργος Κοκκινάκος:
«Ο κόσμος για τον Μανώλη ήταν σε δύο κομμάτια οριστικά και αμετάκλητα χωρισμένος. Πέθανε ο αδελφός και έμεινε ο ανιψιός, ο Γιώργης, να ξέρει ότι ένας αδελφός του πατέρα του είχε χαθεί στα 19 του. Κατά καιρούς ο αδελφός ερχόταν στο ψυχιατρείο με τη δικαιολογία να δει κάποιον χωριανό του. Στ' αλήθεια να τον παρατηρήσει έστω από μακριά.
Ολο αυτό η ψυχιατρική το λέει "θεραπεία". Είναι κι αυτό μια απόδειξη ότι το άσυλο δεν φτιάχτηκε για να θεραπεύει. Μέχρι που στη Μονάδα Μακράς Παραμονής του ΘΨΠΧ και στην προσπάθεια αποϊδρυματισμού κατορθώσαμε να βρούμε την άκρη. Βρήκαμε ότι πιθανόν ο Γιώργης είναι ο ανιψιός του Μανώλη. Και ήταν συγκλονιστική η συνάντηση δύο ανθρώπων που δεν είχαν ξαναϊδωθεί ποτέ στο παρελθόν.
Ποιος μπορεί να είναι ο θείος σου; ρωτά η επισκέπτρια υγείας τον ανιψιό. Και αυτός μέσα από 20 ανθρώπους δείχνει το θείο του αμέσως. "Αυτός, Μανώλη, είναι ο ανιψιός σου ο Γιώργης, ο γιος του αδελφού σου", λέει η επισκέπτρια στον ασθενή. Και ο ασθενής άρχισε το κλάμα... Και μείναμε όλοι έκθαμβοι μπροστά στο θαύμα. Είναι η στιγμή που η ψυχιατρική με τις κατατάξεις της περί αυτιστικού, εσωτερικευμένου, ιδρυματοποιημένου αρρώστου ακυρούται. Είναι η διαδικασία που το άπειρο γίνεται στιγμή και δικαιώνεται ο άνθρωπος και η μαγική του ουσία.
Μια βδομάδα μετά ο άρρωστος πεθαίνει. Και ο ανιψιός, απελευθερωμένος, αλλά και δημιουργικά ενοχικός, δημοσιοποιεί μέσα από τη νεκρολογία για τον θείο του το γεγονός, φτάνοντας στην κάθαρση. Αλλά και αποκαλυπτόμενος σε όλους εμάς, τους θεράποντες του θείου του, τρυφερός, σεμνός, ευαίσθητος και ραγισμένος. Σαν ένας σπάνιος άνθρωπος».
Γ. ΛΥΒ.
(Ελευθεροτυπία - 27/04/2005)
Εκεί, λοιπόν, στο άσυλο του Ψυχιατρείου της Σούδας Χανίων, μέσα στο οποίο χάνονται όνειρα και άνθρωποι, η στιγμή έφερε όσα δεν είχε φέρει όλη η ζωή για έναν ασθενή, για τον οποίο ο αδελφός του είχε διαδώσει ότι χάθηκε 19 χρόνων.
Το περιστατικό το περιγράφει με συγκίνηση ο διευθυντής της Μονάδας Μακράς Παραμονής, ψυχίατρος Γιώργος Κοκκινάκος:
«Ο κόσμος για τον Μανώλη ήταν σε δύο κομμάτια οριστικά και αμετάκλητα χωρισμένος. Πέθανε ο αδελφός και έμεινε ο ανιψιός, ο Γιώργης, να ξέρει ότι ένας αδελφός του πατέρα του είχε χαθεί στα 19 του. Κατά καιρούς ο αδελφός ερχόταν στο ψυχιατρείο με τη δικαιολογία να δει κάποιον χωριανό του. Στ' αλήθεια να τον παρατηρήσει έστω από μακριά.
Ολο αυτό η ψυχιατρική το λέει "θεραπεία". Είναι κι αυτό μια απόδειξη ότι το άσυλο δεν φτιάχτηκε για να θεραπεύει. Μέχρι που στη Μονάδα Μακράς Παραμονής του ΘΨΠΧ και στην προσπάθεια αποϊδρυματισμού κατορθώσαμε να βρούμε την άκρη. Βρήκαμε ότι πιθανόν ο Γιώργης είναι ο ανιψιός του Μανώλη. Και ήταν συγκλονιστική η συνάντηση δύο ανθρώπων που δεν είχαν ξαναϊδωθεί ποτέ στο παρελθόν.
Ποιος μπορεί να είναι ο θείος σου; ρωτά η επισκέπτρια υγείας τον ανιψιό. Και αυτός μέσα από 20 ανθρώπους δείχνει το θείο του αμέσως. "Αυτός, Μανώλη, είναι ο ανιψιός σου ο Γιώργης, ο γιος του αδελφού σου", λέει η επισκέπτρια στον ασθενή. Και ο ασθενής άρχισε το κλάμα... Και μείναμε όλοι έκθαμβοι μπροστά στο θαύμα. Είναι η στιγμή που η ψυχιατρική με τις κατατάξεις της περί αυτιστικού, εσωτερικευμένου, ιδρυματοποιημένου αρρώστου ακυρούται. Είναι η διαδικασία που το άπειρο γίνεται στιγμή και δικαιώνεται ο άνθρωπος και η μαγική του ουσία.
Μια βδομάδα μετά ο άρρωστος πεθαίνει. Και ο ανιψιός, απελευθερωμένος, αλλά και δημιουργικά ενοχικός, δημοσιοποιεί μέσα από τη νεκρολογία για τον θείο του το γεγονός, φτάνοντας στην κάθαρση. Αλλά και αποκαλυπτόμενος σε όλους εμάς, τους θεράποντες του θείου του, τρυφερός, σεμνός, ευαίσθητος και ραγισμένος. Σαν ένας σπάνιος άνθρωπος».
Γ. ΛΥΒ.
(Ελευθεροτυπία - 27/04/2005)
