Οταν λεφτά... υπάρχουν

Συχνά γίνεται λόγος για την ανάγκη μικρών και μεγάλων έργων στην Κρήτη μα και σε όλη τη χώρα.
Μάλιστα, η Περιφέρεια Κρήτης  εκτίμησε προχθές ότι είναι εφικτός στόχος να απορροφήσει η Κρήτη την τρέχουσα προγραμματική περίοδο 1,5 δισ. ευρώ από όλες τις χρηματοδοτικές πηγές για σημαντικά έργα υποδομής στο νησί.
Και αυτό, θα έλεγε κανείς, είναι εξαιρετικά σημαντικό. Το νησί έχει ανάγκη από έργα, ειδικά στο οδικό δίκτυο. Οχι μόνον στην εθνική οδό αλλά και στους κάθετους άξονες -ειδικά του Νομού Χανίων- που ενώνουν το βορρά με το νότο.
Επίσης, είναι γνωστό ότι τα χρήματα αυτά, τα ευρωπαϊκά, δεν τα κάνει η Αυτοδιοίκηση ό,τι θέλει. Εγκρίνονται μετά από ωρίμανση μελετών για συγκεκριμένα έργα.
Μόνο που την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, γύρω μας άνθρωποι πεινάνε και απευθύνονται σε συσσίτια. Αλλοι πολίτες είναι σε τόσο δεινή οικονομική κατάσταση που αδυνατούν να έχουν βασικά αγαθά.
Οσο για εκείνους που έχουν εισόδημα, ε, ακόμα και αυτοί λόγω της φορολογίας και της ακρίβειας, βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
Οι πιο φτωχοί - άποροι κατά καιρούς λαμβάνουν από την πολιτεία επιτιστική βοήθεια (φρούτα συνήθως).
Σιτίζονται δε από τα συσσίτια που λειτουργούν στην πόλη, όπως σε κάθε πόλη.
Λεφτά, ωστόσο, για έργα υπάρχουν - από εθνικούς και ευρωπαικούς πόρους. Και πολύ σωστά, ειδικά όταν τα έργα αυτά είναι αναγκαία για την ανάπτυξη μιας περιοχής και προπαντός της υπαίθρου.
Λεφτά, όμως, για τους ανθρώπους χωρίς… λεφτά και χωρίς… ζωή, δεν υπάρχουν;
Εστω ο θεσμός του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος έχει απασχολήσει ποτέ στα σοβαρά την πολιτεία;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 30/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/otan-lefta-iparchoun/

"Ενας Ταξιδιώτης" από τον Θεατρικό Κύκλο στην Χρυσή Ακτή

Μετά την ολοκλήρωση των τριών πρώτων παραστάσεων με το θεατρικό έργο «Ένας Ταξιδιώτης» του Μωρίς Ντρυόν, ο «Θεατρικός Κύκλος» συνεχίζει την παρουσίασή του και το προσεχές τριήμερο Παρασκευή 2, Σάββατο 3 και Κυριακή 4 Δεκεμβρίου, στις 9:30 μ. μ. ακριβώς!
Οπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, οι παραστάσεις θα δοθούν στην αίθουσα «Μανος Κατράκης» (οδός Ιφιγενείας, Χρυσή Ακτή Χανιά), με ελεύθερη είσοδο. Λόγω του περιορισμένου αριθμού θέσεων θα γίνονται κρατήσεις στα τηλέφωνα 2821033472 και 6975861592.
Έργο γραμμένο το 1953, εν πολλοίς μη παρουσιασμένο στην Ελλάδα, μια πολιτική κομμεντί, γραμμένη από τον διανοούμενο ακαδημαϊκό Μωρίς Ντρυόν, τον στιχουργό του ύμνου των Μακί, στην Γαλλική Αντίσταση στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα κείμενο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι γράφτηκε πρόσφατα, τόσο στην πλοκή του όσο και στην θεματική του.
Η μετάφραση είναι του Τάκη Σωτήρχου. Την σκηνοθετική επιμέλεια έχει ο Μανόλης Πουλής, όπως και την μουσική επιμέλεια. Τους ρόλους υπερασπίζονται – κατά σειράν εμφάνισης – οι Σοφία Παυλίδου, Γιώργος Κοκολάκης, Κώστας Μυρίλλας, Χάρης Αργυρόπουλος και Αρχόντισσα Κοκοτσάκη. Τα σκηνικά επιμελήθηκαν συλλογικά, όπως και το ενδυματολογικό. Τεχνικός στον ήχο και το φως είναι ο Σωτήρης Καριοφίλης.
(Χανιώτικα νέα web - 29/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/enas-taxidiotis-apo-ton-theatriko-kiklo-stin-chrisi-akti/

Με επιτυχία η νέα παράσταση του ΔΗΠΕΘΕΚ - Εκπαιδεύοντας με... ευτράπελα και ανατροπές

Τα ευτράπελα, η κωμωδία, οι ανατροπές, αλλά και ο κοινωνικός σχολιασμός, συνυπάρχουν με εξαιρετικό τρόπο στην παράσταση: “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” του Γουίλι Ράσελ που έκανε πρεμιέρα το βράδυ του Σαββάτου από το Δημοτικό Περιφερειακό Θεάτρο Κρήτης (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ) στο Βενιζέλειο Ωδείο.
Η  υπόθεση αφορά το θέμα της εκπαίδευσης και στέλνει το μήνυμα ότι όταν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται. Τόσο η Ελια Βεργανελάκη όσο και ο Χρήστος Ροδάμης υποδύονται με εξαιρετικό τρόπο τους ρόλους τους και εισπράττουν το θερμό χειροκρότημα του κοινού, το οποίο κατέκλυσε την αίθουσα.
Η Ρίτα (την οποία υποδύεται η Ελια Βεργανελάκη) είναι μια “άξεστη” κομμώτρια που αποφασίζει να μορφωθεί, επιλέγοντας τη λογοτεχνία και για αυτό το λόγο κάνει αίτηση στο ανοιχτό πανεπιστήμιο, όπου γίνεται δεκτή. Ο δάσκαλός της είναι ο Φρανκ (τον οποίο ενσαρκώνει ο Χρήστος Ροδάμης), ένας μεσήλικος με μεγάλη έφεση στο ποτό και με τα δικά του… προβλήματα. Ο ένας γνωρίζει καλύτερα τον άλλον και, εν τέλει, ο ένας “εκπαιδεύει” τον άλλο αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, μέσα από σπαρταριστούς διαλόγους.
Στην πρεμιέρα της παράστασης, απηύθυναν χαιρετισμό ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. Μιχάλης Αεράκης και
ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΔΗ.ΠΕ. ΘΕ.Κ. Αθανάσιος Αθανασόπουλος.
Η μετάφραση, διασκευή, σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια είναι του Γιάννη Καραχισαρίδη, τα σκηνικά – κοστούμια και οι φωτισμοί του Αντώνη Χαλκιά.
Στην πρεμιέρα παρευρέθηκαν η βουλευτής Χανίων  Βάλια Βαγιωνάκη, ο δήμαρχος Χανίων Τάσος Βάμβουκας, ο αντιπεριφερειάρχης Κρήτης Νίκος Καλογερής, ο πρόεδρος της Συνεταιριστικής Τράπεζας Χανίων Μιχάλης Μαρακάκης, η αντιδήμαρχος Πολιτισμού Δήμου Χανίων Βαρβάρα Περράκη, ο πρώην πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Χανίων  Γιάννης Περράκης, ο πρόεδρος του Βενιζελείου Ωδείου Γιάννης Αντωνογιαννάκης κ.ά.
Παραστάσεις θα δοθούν στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων σύμφωνα με το παρακάτω πρόγραμμα.
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου – ΩΡΑ 21:00
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου -ΩΡΑ 21:00
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου – ΩΡΑ 19:30
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου -ΩΡΑ 19:30
Η τιμή του εισιτηρίου είναι 12 ευρώ και 10 ευρώ (παιδικό, φοιτητικό, τρίτεκνοι, πολύτεκνοι, άνεργοι, άνω των 65, ΑΜΕΑ 67%) ενώ ισχύουν εισιτήρια ΟΓΑ.
Προπώληση – κρατήσεις θέσεων: Γραφεία Θεάτρου (Νικ. Φωκά 5), τηλ.: 2821044256-2821023333, όλες τις εργάσιμες ημέρες και ώρες.
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 29/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/ekpedevontas-me-eftrapela-ke-anatropes/

"Τέσσερα λεπτά και δώδεκα δευτερόλεπτα" στο θέατρο "Κυδωνία"

Το άκρως επίκαιρο και βραβευμένο θεατρικό έργο του άγγλου συγγραφέα Τζέιμς Φριτς «Τέσσερα λεπτά και δώδεκα δευτερόλεπτα» θα παρουσιάσει η Εταιρεία Θεάτρου "ΜΝΗΜΗ" στο θέατρο Κυδωνιά, από την Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016 και για έξι παραστάσειςσε σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη με ώρα έναρξης 9.30 μ.μ..
Οπως σημειώνει η εταιρεία θεάτρου "ΜΝΗΜΗ", το έργο με αφορμή τη σεξουαλική βία μεταξύ παιδιών εφηβικής ηλικίας αναφέρεται στη σύγχρονη τεχνολογική εξέλιξη και την αλόγιστη χρήση της, αλλά και στην αντιμετώπιση του μείζονος αυτού θέματος μέσα στην οικογένεια. Ο συγγραφέας στο σημείωμα που έστειλε για την παράσταση των Χανίων σημειώνει χαρακτηριστικά: «αν οι γονείς δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πώς παίζεται το παιχνίδι σήμερα, πώς θα μπορέσουν να καταλάβουν πότε παραβιάστηκαν οι κανόνες;».
Το έργο έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Hampstead του Λονδίνου το 2014 και προτάθηκε αμέσως για ένα από τα βραβεία Olivier, ενώ την επόμενη χρονιά, λόγω της μεγάλης ανταπόκρισης του κοινού, μεταφέρθηκε στο θέατρο Trafalgar Studios χαρίζοντας στον συγγραφέα του το βραβείο «Ο πιο πολλά υποσχόμενος θεατρικός συγγραφέας» από το Σύλλογο Θεατρικών Κριτικών του Λονδίνου. Η αγγλίδα κριτικός Victoria Sadler σχολιάζοντας το εξαιρετικό αυτό έργο έγραψε πρόσφατα στο περιοδικό Theatre Review «Το γράψιμο είναι τόσο καλό που καταφέρνει να αγγίξει με δεξιοτεχνία πάρα πολλά σημαντικά, ζωτικά θέματα της σύγχρονης κοινωνίας – γονική υπευθυνότητα, υποχρέωση λογοδοσίας, τιμιότητα μέσα στη σχέση, διαμόρφωση χαρακτήρα, εικονική πραγματικότητα… Ακόμη και το πώς ένα περιστατικό στο διαδίκτυο μπορεί να σου σημαδέψει τη ζωή για πάντα».
Παραστάσεις:
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου, πρεμιέρα, ώρα έναρξης 9.30 μμ.
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου, ώρα έναρξης 9.30 μμ.
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου, ώρα έναρξης 9.30 μμ.
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου, (απογευματινή) ώρα έναρξης 8.00 μμ.
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου, ώρα έναρξης 9.30 μμ.
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου, ώρα έναρξης 9.30 μμ.
Το έργο, γραμμένο το 2014, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Κυδωνία και θα παρουσιαστεί σε μετάφραση Δημήτρη Κιούση, σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη, εικαστική αντίληψη Μιχάλη Βιρβιδάκη και Μαρίας Μπατάνα, σύνθεση ήχων Δημήτρη Ιατρόπουλου, φωτισμούς Γαλάτειας Σαραντάκου, με βοηθούς σκηνοθέτη τον Αιμίλιο Καλογερή και τον Εμμανουήλ Στεφανουδάκη, ενώ τους ρόλους του κειμένου θα ερμηνεύσουν οι ηθοποιοί Κατερίνα Μαντίλ, Ντία Κοσκινά, Γιώργος Γελαλής και Μιχάλης Τακτικάκης. Ενδεικτικό του ενδιαφέροντος του κειμένου αποτελεί η αθηναϊκή πρεμιέρα του έργου, από άλλο θίασο και σε άλλη μετάφραση, μερικές βδομάδες νωρίτερα από την δική μας.
Η παράσταση θα συνοδεύεται από πρόγραμμα - βιβλίο με τη μετάφραση του έργου, σημείωμα του συγγραφέα ειδικά για την παράσταση των Χανίων, εισαγωγικά στο έργο κείμενα, την εργοβιογραφία του συγγραφέα, και φωτογραφίες από την παράσταση.

Η Λισαβόνα του Φερνάντο Πεσσόα, 81 χρόνια από τον θάνατό του

"Η Λισαβόνα του Φερνάντο Πεσσόα, 81 χρόνια από τον θάνατό του, δημοσιεύτηκε στο ένθετο "Διαδρομές" των "Χανιώτικων νέων" το Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016 με πηγή το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Το κείμενο που υπογράφει η Νατάσα Καραθάνου, το αναδημοσιεύουμε από την ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://www.haniotika-nea.gr/i-lisavona-tou-fernanto-pessoa/

…Χάραζε βιαστικά στο χαρτί τις λέξεις, ανασηκώνοντας συχνά το κεφάλι και κοιτώντας τη διπλανή, άδεια καρέκλα, σα να απευθυνόταν σε κάποιον φανταστικό ακροατή, σε κάποιο ίσως ετερώνυμό του. Αξαφνα σηκώνεται και κατευθύνεται στο ταμείο. “Δύο, έξι, οκτώ” λέει αινιγματικά, βγαίνει έξω και ενώνεται με το μαύρο της νύχτας.
Πηγαίνοντας να καθαρίσει το τραπέζι, ο σερβιτόρος βρίσκει πεσμένο στο έδαφος ένα χαρτί:
«Δεν έχω φιλοδοξίες μητ’ επιθυμίες.
Να ’μαι ποιητής δεν ειν’ φιλοδοξία δική μου.
Είναι δικός μου τρόπος να ’μαι μόνο»
Οσο για τον ταμία, αυτός ήξερε να αποκρυπτογραφεί τα λόγια του περίεργου πελάτη. Δύο( tostoes = νόμισμα) ήταν η τιμή για ένα κουτί σπίρτα, έξι για ένα ποτήρι Macieira μπράντι και οκτώ για ένα πακέτο τσιγάρα Bons.
Η ψηλόλιγνη μαυροντυμένη φιγούρα κατεβαίνει αργά τη Rua Garret αφήνοντας πίσω τη μυρωδιά από το τσιγάρο…. Περπατά και η ματιά απλώνεται στους περαστικούς που τον προσπερνούν. Οι σκέψεις αντηχούν στο μυαλό του.
«Η ματιά μου είναι ξεκάθαρη σαν ηλιοτρόπιο.
Έχω την συνήθεια να περπατώ στους δρόμους,
κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά,
κοιτάζοντας πότε – πότε και κατά πίσω…
Κι ότι βλέπω κάθε στιγμή
ειν’ ότι ποτέ δεν είχα δει
και ξέρω να δίνω γι’ αυτό μ’ απλοχεριά…».
Ο Φερνάντο Πεσσόα κατευθύνεται στο σπίτι του, στη Rua Coelho da Rocha. Έχοντας μετακομίσει γύρω στις 30 φορές, αποφάσισε να εγκατασταθεί τελικά στο συγκεκριμένο σπίτι όπου και έμεινε 15 χρόνια, μέχρι τον θάνατό του, τον Νοέμβριο του 1935.
Ο μεγαλύτερος Πορτογάλος ποιητής που έδωσε στη λογοτεχνία της χώρας του την ευρωπαϊκή της διάσταση, γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου του 1888 στoν αριθμό 4 της Largo de Sao Carlos, στην περιοχή Σιάντο της Λισαβόνα. Οι γονείς του, Maria Madalena Pinheiro Nogueira και Joaquim de Seabra Pessoa, τον βάπτισαν στην εκκλησία dos Martines που βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι του. Ορφάνεψε στα 5 του χρόνια από πατέρα, ο οποίος πέθανε από φυματίωση και η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε μ’ έναν διπλωμάτη που διορίστηκε στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής όπου και μετεγκαταστάθηκε η οικογένεια. Εκεί ο Πεσσόα παρακολουθεί μαθήματα αγγλικής γλώσσας με εξαιρετικές επιδόσεις, γεγονός που του επιτρέπει να γράφει με μεγάλη άνεση ποιήματα και κείμενα στα αγγλικά.
Στα 17 του χρόνια γυρίζει στη Λισαβόνα την οποία δεν εγκαταλείπει ποτέ. Αγαπούσε άλλωστε ιδιαίτερα τη θλιμμένη πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα διατηρητέα κτήρια και τα παραδοσιακά καφενεία όπου είχε γράψει τα περισσότερα έργα του.
Τρία χρόνια αφότου επέστρεψε από την Αφρική, ο Πεσσόα νοίκιασε ένα δωμάτιο στον αριθμό 18 της οδού Largo do Carmo, στην αγαπημένη του συνοικία, το Chiado της Λισαβόνας όπου χτυπούσε η καρδιά του πολιτιστικού γίγνεσθαι. Και φυσικά, έγινε θαμώνας του Cafe A Brasileira και του Casa Havaneza, των περίφημων καφενείων που καθόταν επί ώρες, είτε μόνος του, είτε συζητώντας με τον στενό του φίλο, τον λογοτέχνη Mario de Sa- Carneiro. Το 1915 μάλιστα, μετά το σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει από την κυκλοφορία του πρωτοποριακού περιοδικού “Ορφέας”-όργανο του μοντερνιστικού κινήματος- ο Πεσσόα κάθισε σε ένα απ΄ αυτά τα καφενεία και έγραψε στον Armando Cortes-Rodrigues:
«Είμαστε το κέντρο συζήτησης στην Λισαβόνα»
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μπροστά σ’ αυτά τα καφενεία όπου ακουμπούσε η ανήσυχη ψυχή του ποιητή, υπάρχει το άγαλμά του, ένα υπέροχο μνημείο, δωρεά κάποιων «ανώνυμων φίλων του», όπως αναγράφεται χαρακτηριστικά. Η εικόνα του αγάλματος του Πεσσόα, καθισμένου σε ένα μπρούτζινο τραπεζάκι με μια άδεια καρέκλα δίπλα του, εναρμονίζεται πλήρως με τους σύγχρονους πελάτες του A Brasileira που νοιώθουν τυχεροί να πίνουν τον καφέ τους παρέα με τον ποιητή. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που κάθονται στην διπλανή, άδεια καρέκλα του ποιητή προσπαθώντας να αφουγκραστούν τα λόγια του…
Αγαπημένο καφενείο του Πεσσόα ήταν και το Cafe Martinho, το μεγαλύτερο και το πιο πλούσια διακοσμημένο καφέ στις αρχές του 19ου αιώνα στη Λισαβόνα, στην πλατεία Ροσίου το οποίο πλέον, δεν υπάρχει. Σ’ αυτό το καφέ που σύχναζαν δικηγόροι, γραφειοκράτες, πολιτικοί, ποιητές και δημοσιογράφοι, ο Πεσσόα καθισμένος στις καρέκλες που ήταν διακοσμημένες με το μονόγραμμα Martinho, είχε ατελείωτες συζητήσεις με τον επιστήθιο φίλο του Sa-Carneiro, ενώ πολλές φορές καθόταν μόνος του σ΄ένα γωνιακό τραπεζάκι, πίνοντας αργά τον καφέ του και καπνίζοντας. Στο συγκεκριμένο καφενείο πήγαιναν αργά το απόγευμα όλοι οι φίλοι του Πεσσόα για να τον συναντήσουν. Μία φωτογραφία δημοσιευμένη στο Noticias Ilustrado το 1928 τον δείχνει να κάθεται σε ένα από τα κεντρικότερα τραπέζια παρέα με τους Antonio Botto, Raul Leal και Augusto Ferreira Gomes. Υπάρχουν άλλες τρεις τουλάχιστον φωτογραφίες που δείχνουν τον Πεσσόα να κάθεται στο καφενείο μόνος ή με παρέα, ντυμένος πάντα με μια μαύρη καπαρντίνα και παπιγιόν. Η φιλία του μάλιστα με τους ιδιοκτήτες, του επέτρεπε να κάθεται πολλές φορές για μία ώρα στο τραπέζι του αφού το καφενείο είχε κλείσει. Το Cafe Nicola είναι το μόνο καφενείο που απέμεινε στην πλατεία Ροσίου από την εποχή του Φερνάντο Πεσόα.
Το 1912 ο ποιητής μετακόμισε στη θεία του Anica στη Rua Passos Manuel και στην συνέχεια, μέχρι το 1916, έμεινε διαδοχικά στη Rua Pascoal de Melo, Rua Dona Estefania, Rua Antero Quental και Rua Almirante Barroso. Ήταν η περίοδος που δημιούργησε τα “ετερώνυμά” του και από μία επιστολή που είχε στείλει στον Armando Cortes-Rodrigues προκύπτει το συμπέρασμα ότι το επίθετο του ετερώνυμού του, Αλμπέρτο Καέιρο, το είχε “δανειστεί” από μια επιγραφή καταστήματος στην Avenida Almirante Reis.
Ο Πεσσόα προτιμούσε να ενοικιάζει δωμάτια και όταν αποφάσισε να νοικιάσει ένα δικό του διαμέρισμα στην περιοχή της Benfica, ήταν 30 χρόνων και είχε ελάχιστα χρήματα. Ωστόσο, γρήγορα βαρέθηκε την περιοχή και αποφάσισε να μετακομίσει και πάλι στις αρχές Απριλίου του 1920, στο νούμερο 16 της Rua Coelho da Rocha, αρκετά μακριά από το κέντρο της Λισαβόνα. Αυτό ήταν και το μοναδικό σπίτι που έμεινε πιστός, κατοικώντας τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής του. Στην περιοχή, ο Πεσσόα είχε κερδίσει την συμπάθεια δύο καταστηματαρχών, του Manaces του κουρέα και του Mr Trindade, ιδιοκτήτη του A Morgadinha Cafe οι αναμνήσεις του οποίου για τον διάσημο πελάτη του ήταν πολύτιμες για τους βιογράφους του Πεσσόα.

Το “Βιβλίο της Ανησυχίας”

Ο Πεσσόα αρνιόταν πάντα τη σταθερή εργασία καθώς προτεραιότητά του ήταν το γράψιμο. Δούλευε ως συντάκτης- μεταφραστής και αναλάμβανε την εμπορική αλληλογραφία πολλών οίκων, έχοντας αλλάξει περίπου 20 εταιρείες! Μεταξύ των μεταφράσεων, έβρισκε την ευκαιρία να γράφει και δικά του έργα όπως το “Βιβλίο της Ανησυχίας” που γράφτηκε σχεδόν ολόκληρο στο γραφείο του πρώτου ορόφου, πάνω από το κοσμηματοπωλείο Moitinho, στην Μπάϊσα, όπου εργαζόταν για περισσότερα από 10 χρόνια.
Στη διαδρομή για ένα από τα γραφεία που εργαζόταν, στην Rua da Betesga, διέσχιζε καθημερινά την Avenida Almirante Reis από το όνομα της οποίας εμπνεύστηκε και το όνομα ενός ετερώνυμου που είχε δημιουργήσει, του γιατρού Ρικάρντο Ρέις.
“Ετερώνυμους” αποκαλούσε τα πρόσωπα που κατασκεύαζε προικίζοντάς τα με μια ξεχωριστή βιογραφία -ακόμη και με το δικό τους ωροσκόπιο!- και ένα διαφορετικό λογοτεχνικό ύφος. Ο Αλμπέρτο Καέιρο ήταν ένας ποιητής που έγραφε αποτραβηγμένος στην εξοχή, ο Ρικάρντο Ρέις ζούσε μετά την κήρυξη της δικτατορίας εξόριστος στην Βραζιλία, ο Αλβάρο ντε Κάμπος ήταν μηχανικός που στο έργο του υμνούσε την τεχνολογία.
«Πασχίζω να γυμνωθώ απ’ ότι έμαθα,
πασχίζω να ξεχάσω τον τρόπο να αναθυμάμαι που μου δίδαξαν
και να ξύσω το χρώμα με τ’ οποίο μου έβαψαν τις αισθήσεις,
να βγάλω απ΄το μπαούλο τις αληθινές μου συγκινήσεις,
να ξετυλιχθώ και να΄μαι εγώ, όχι ο Αλμπέρτο Καέιρο,
αλλά ένα ζώο ανθρώπινο που η Φύση παρήγαγε» γράφει ο Πεσσόα στα ποιήματα του Αλμπέρτο Καέιρο.
Στις 27 Νοεμβρίου του 1935, ο Πεσσόα μεταφέρεται εσπευσμένα στο Νοσοκομείο όπου τρεις μέρες μετά αφήνει την τελευταία του πνοή διαλυμένος από το αλκοόλ. Μετά τον θάνατό του, βρέθηκαν σ’ ένα μπαούλο στο σπίτι του 27.453 χειρόγραφα, πολλά από τα οποία δεν έχουν ακόμη μελετηθεί. Άλλωστε ο ίδιος δεν ήθελε να χάσει χρόνο εκδίδοντας το έργο του και προτιμούσε να γράφει, να ταξινομεί και να διορθώνει τα κείμενά του. Και δεν είναι τυχαίο ότι είχε δημοσιεύσει μόνο ένα βιβλίο στα πορτογαλικά, το Mensagem, δύο πλακέτες με αγγλικά ποιήματα καθώς και μερικά λογοτεχνικά και πολιτικά μανιφέστα. Επίσης, ήταν εκδότης της επιθεώρησης Athena και συνεργάστηκε στα δύο τεύχη που κυκλοφόρησε το περιοδικό “Ορφέας”.
«Μ’ αποκάλεσαν μια φορά υλιστή ποιητή
και θαύμασα τον εαυτό μου, γιατί δεν έκρινα
πώς θα μπορούσα να ονομαστώ ο,τιδήποτε.
Εγώ δεν είμαι καν ποιητής: βλέπω.
Αν αυτό που γράφω έχει αξία, δεν ειμ’ εγώ που ’χω αξία:
η αξία είναι εκεί, στους στίχους μου.
Ολ’ αυτά είναι απόλυτα ανεξάρτητα από τη θέλησή μου…».

Casa Fernando Pessoa

Στο σπίτι του που αναπαλαιώθηκε από τον Δήμο, οι ειδικοί στο έργο του και ένας Ιταλός αρχιτέκτονας συνεργάστηκαν προκειμένου να δημιουργήσουν έναν χώρο κοντά στο πνεύμα του Φερνάντο Πεσσόα. Στον πρώτο όροφο υπάρχει το μοναδικό πορτρέτο που του είχε ζωγραφίσει εν ζωή ο Rodriguez Castane, ενώ στο δωμάτιο του ποιητή καλούνται πολλές φορές διάφοροι καλλιτέχνες για να του “δώσουν” ζωή προσπαθώντας να φανταστούν πώς ήταν στην πραγματικότητα, κάτι που είναι τρομερά δύσκολο εξαιτίας της πολυσχειδούς προσωπικότητάς του Πεσσόα. Του ποιητή που σ’ ολόκληρη τη ζωή του προσπαθούσε να βρει την ταυτότητά του, δημιουργώντας πολλαπλές προσωπικότητες που όλες ήταν διαφορετικές αλλά όλες είχαν ένα κοινό στοιχείο, τον μοναχικό δημιουργό τους…..
Μια ζωή εργένης, ο Πεσσόα αγάπησε τη “γκρίζα” Λισαβόνα με τις κεραμυδωτές σκεπές, τα στενά δρομάκια όπου του άρεσε να περπατάει επί ώρες και τα γραφικά καφενεία. Γι’ αυτόν, η αγάπη ήταν «η μόνη αθωότητα, κι η μόνη αθωότητα είναι να μη σκέφτεσαι».
(Αναδημοσίευση από Διαδρομές - Χανιώτικα Νέα - 26/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/i-lisavona-tou-fernanto-pessoa/

Η Γκρέις, ο Λένον και ο Μάνος (αναδημοσίευση)

Κατά την παραμονή του στην Αμερική ο Μάνος Χατζιδάκις συνάντησε τη ροκ και "τα Παιδιά των Λουλουδιών", τους χίπις. Σε ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα που είχε δημοσιευτεί στο ένθετο "Επτά" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας" την Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009, περιλαμβάνεται αναφορά στην αλληλογραφία του μεγάλου συνθέτη με έναν φίλο του στην Ελλάδα όπου του εξιστορεί εμπειρίες με συγκροτήματα και καλλιτέχνες της ροκ. Το αφιέρωμα το αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=8117:

«Παρήγγειλα ινδικά ρούχα... επίσης και ένα σακάκι Μάο Τσε Τουνγκ. Λατρεύω τον παροξυσμό των ημερών. Είμαι μέσα του κάθε στιγμή... Είναι εμπειρία». Κι όμως, ο επίδοξος χίπι είναι ο Μάνος Χατζιδάκις!
 Μπορεί γράφοντας ή διαβάζοντας, τις νύχτες του στο Χόλιγουντ, να απολάμβανε «τους σταθμούς που, όπως στη Νέα Υόρκη, παίζουν ώς το πρωί συμφωνική μουσική», αλλά φώτιζε τη μέρα του και με τα ψυχεδελικά χρώματα του ροκ: «Σήμερα γνώρισα τους Bee Gees... Βγάλαμε φωτογραφίες, είδαν την τελευταία πράξη του "Blue"... ενθουσιάστηκαν με τη μουσική μου... Θα τραγουδήσουν την έναρξη των "Μεταμορφώσεων"» γράφει στον Δημ. Βερνίκο.
«Ξανάκουσε, σε παρακαλώ, τους Η. Ρ. Lovecraft», του προτείνει πατρικά.
«Περιέχουν πολλή απ' την ατμόσφαιρα που προηγουμένως παρέθεσα ή, μάλλον, προσπάθησα να περιγράψω ή να σχεδιάσω». Κάποτε μάλιστα του στέλνει ένα βαλιτσάκι με δίσκους. Ανάμεσά τους, «τον τελευταίο δίσκο των Simon και Garfunkel, αριστούργημα σε επίπεδο εμπνεύσεως και εκτέλεσεως. Τον πρώτο δίσκο του πιο θαύμα κοριτσιού της Αμερικής, της Grace Slick, το κορίτσι των Jefferson Airplane, το κορίτσι που έχω προτείνει στο Αστρο της Ανατολής. Θα ενθουσιαστείς. Ενα γκρουπ με αληθινό ενδιαφέρον (είναι) οι United States of America. Εχουν πολλές υπέροχες στιγμές, μα πρόσεξε στην πρώτη επιφάνεια το Cloud song και στη δεύτερη το θαυμάσιο Love song for the dead Che».
Μαζί με τα άλμπουμ, ο Χατζιδάκις στέλνει στο νεαρό φίλο του και καφετιά, καλόγουστα μονόφυλλα, όπου σημειώνει με τάξη τον τίτλο, τον κωδικό κάθε δίσκου υπογραμμισμένο και δυο λόγια για κάθε τραγούδι. Να τι γράφει για κάποια των Σάιμον και Γκαρφάνκελ: «Paterns, Ρυθμικό και θαυμαστό. Cloudy, Αριστούργημα! Θεέ μου τι θαύμα. Homeward bound, Λαϊκό θαύμα. Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει. Φωνές, λεπτομέρειες, κιθάρες και ύφος γενικά».
Σε άλλο γράμμα του, ο συνθέτης γράφει τις εντυπώσεις του από «ένα πολύ όμορφο γκρουπ που κυκλοφόρησε τελευταία τον πρώτο του δίσκο, The New York Rock and Roll Ensemble... Παίζουν πολύ όμορφα κι έχουν έκτακτες φωνές. Τα δε τραγούδια τους είναι με έμπνευση που είμαι βέβαιος πως θα σ' αρέσουν. Οπως Began to burn, θαυμαστό τραγούδι σε φόρμα και σε έμπνευση. Το She's gone που συνεχίζει με πρωτοτυπία το τρίο Sonata του Bach. Το ακούω τώρα -δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με συγκινεί. Και το επίσης πανέμορφο τέλος της πρώτης πλευράς Mr. Tree. Που είναι το ίδιο συγκινητικό. Επίσης... Δεν έχουν την επαναστατικότητα και το βαθύ ενδιαφέρον των Red Krayola, αλλά είναι όμορφοι (εννοώ μουσικά). Αυτά όλα τα παιδιά, που κάθε μέρα φανερώνονται και χάνονται σαν πεφτάστερα, σφραγίζουν χωρίς ίσως να το ξέρουν την εποχή μας με μιαν ακρίβεια και μοναδικότητα που κάποτε θα αποτελέσουν μια πηγή, καθώς πριν εξακόσια χρόνια υπήρξαν οι τροβαδούροι του δρόμου, που μας χαρίσαν το ακριβό μελωδικό βάθρο της Αναγεννήσεως. Δεν πρέπει να τους δει κανείς ξεχωριστά, μα σαν φαινόμενο του καιρού μας, που φανερώνει Education, Poetry and love - όπως είπε πρόσφατα ο ποιητικός εαυτός μου, σε μιαν άλλη στιγμή και για μια διαφορετική αιτία».
Μόλις τον επόμενο χρόνο, το 1969, ηχογραφεί με τους New York Rock and Roll Ensemble το περίφημο «Reflections», μέσω του οποίου τον θαύμασαν και πολλοί ξένοι καλλιτέχνες δεν τον είχαν ήδη γνωρίσει μεσ' από το «Ποτέ την Κυριακή». Ψυχή του συγκροτήματος, ο Μάικλ Κέιμεν, που έγινε αργότερα διάσημος για τις κινηματογραφικές συνθέσεις του, χωρίς ποτέ να σταματήσει να μνημονεύει τον έλληνα συνθέτη.
Ομως ο Χατζιδάκις είχε και πολλές άλλες ευφάνταστες ιδέες που δεν πραγματοποιήθηκαν.
* Ηθελε την Γκρέις Σλικ ως πρωταγωνίστρια της ροκ «Οπερας για πέντε».
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο, αλλά η αδυναμία του στο «πιο θαύμα κορίτσι της Αμερικής» ήταν τέτοια που, όταν εκείνη έφυγε με το συγκρότημά της για το Σαν Φρανσίσκο, τους ακολούθησε και έμεινε για λίγο μαζί τους.
* Φανταζόταν τον Τέρενς Σταμπ ως ερμηνευτή ενός κύκλου τραγουδιών του. Είχε βρει και τον τίτλο: «Tradition and Revolution» («Παράδοση και επανάσταση»).
* Και το πιο εντυπωσιακό (από ένα γράμμα του της 11ης Φεβρουαρίου 1968):
«Μείναμε σύμφωνοι να γυρίσουμε τον επόμενο χρόνο την "Οδό ονείρων" με τον Terence Stamp που παίζει το "Blue". Αυτός θα κανονίσει το συγγραφέα που θα είναι μάλλον ο Osborn. Επίσης για τους στίχους θα πάρουμε τον John Lennon. Θα το κάνουμε μάλλον με την Warner Bros. Και θα είμαι συμπαραγωγός τους. Χορογράφος ο Maurice Bejart»!=
Φ. Α.
(Αναδημοσίευση από το ένθετο "Επτά" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας" - Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009)
Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=8117

Απειλή η κλιματική αλλαγή και για την Κρήτη

Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Τον κώδωνα του κινδύνου για την κλιματική αλλαγή και τη ξηρασία στην Κρήτη κρούουν οι εκπρόσωποι εκπαιδευτικών και ερευνητικών ιδρυμάτων του νησιού αλλά και ενός Νορβηγικού Ινστιτούτου που συμμετείχαν σε πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (Ε.Ο.Χ.) και συνεργάστηκαν με τη Διεύθυνση Υδάτων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης, υπό την αιγίδα της Ειδικής Γραμματείας Υδάτων (ΕΓΥ). Παράλληλα, προειδοποιούν ως προς το ποιες περιοχές είναι πιο επιρρεπείς σε πλημμυρικά φαινόμενα, ενώ καταλήγουν σε προτάσεις για αντιμετώπιση των προβλημάτων από ενδεχόμενη ξηρασία στην Κρήτη.
Όλα αυτά περιλαμβάνονται σε τεχνική έκθεση με θέμα τις «καινοτόμες μεθοδολογίες διαχείρισης υδατικών πόρων για την προσαρμογή της κλιματικής αλλαγής και διακυβέρνησης της Περιφέρειας Κρήτης».
Για αυτήν την έκθεση εργάστηκαν οι ερευνητές του Πολυτεχνείου Κρήτης, του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (ΤΕΙ) Κρήτης, του Οργανισμού Ανάπτυξης Κρήτης (OAK) και του Νορβηγικού Ινστιτούτου Υδάτινων Ερευνών (NIVA), με επιστημονικό υπεύθυνο τον αντιπρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης, καθηγητή Νίκο Νικολαΐδη. Από το Πολυτεχνείο συμμετείχαν το Εργαστήριο Υδρογεωχημικής Μηχανικής και Αποκατάστασης Εδαφών με διευθυντή τον κ. Νικολαΐδη και το Εργαστήριο Διαχείρισης Υδατικών Πόρων και Παράκτιας Μηχανικής με διευθυντή τον καθηγητή Ιωάννη Τσάνη. Από το ΤΕΙ Κρήτης συμμετείχε το Εργαστήριο Αξιοποίησης Φυσικών πόρων και Γεωργικής Μηχανικής (Α.ΦΥ.ΠΟ.ΓΕ.Μ) με διευθυντή τον καθηγητή Θρασύβουλο Μανιό.
Η ΞΗΡΑΣΙΑ
Αναλύοντας τα δεδομένα για τις περιπτώσεις ξηρασίας, στη μελέτη επισημαίνεται μεταξύ άλλων, «μετά από σύγκριση των αποτελεσμάτων για τα δύο είδη ξηρασίας (υδρολογικής και μετεωρολογικής) με την κατανομή GEV, παρατηρούμε ότι ο κίνδυνος εμφάνισης ακραίων γεγονότων μετεωρολογικής ξηρασίας είναι αμεσότερος συγκριτικά με τον κίδνυνο εμφάνισης ακραίων γεγονόντων υδρολογικής ξηρασίας για ένα αρκετά μεγάλο αριθμό λεκανών μελέτης και για όλα τα έτη επαναφοράς που μελετήθηκαν. Αυτό επιβεβαιώνει το γεγονός ότι αρχικά εμφανίζεται η μετεωρολοική ξηρασία και στη συνέχεια, έπειτα από εκτεταμένη μετεωρολογική ξηρασία, εμφανίζεται η υδρολογική. Το Υδατικό Διαμέρισμα της Κρήτης εμφανίζεται ιδιαίτερα επιρρεπές σε συνθήκες μετεωρολογικής ξηρασίας σύμφωνα με τα υπάρχοντα δεδομένα παρατήρησης (1983-2009)».
ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΓΙΑ TIΣ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ
Σε ό,τι αφορά τα πλημμυρικά φαινόμενα, επικαλούνται έκθεση της Ειδικής Γραμματείας Υδάτων (ΕΓΥ) που περιέχει τα δεδομένα των ιστορικών πλημμυρών που έχουν καταγραφεί σε κάθε Υδατικό Διαμέρισμα της χώρας και επισημαίνουν ότι «μετά από την εξέταση και την ανάλυση των παραπάνω ιστορικών δεδομένων προκύπτει ότι οι περιοχές που είναι περισσότερο επιρρεπείς στον κίνδυνο εμφάνισης πλημμύρας είναι το βόρειο και δυτικό κομμάτι του νομού Χανίων (Δαράτσο, Πλατανιάς, Γεράνι, Ταυρωνίτης, Κολυμπάρι), η περιοχή του Αποκόρωνα (Γεωργιούπολη, Αλμυρίδα, Κοιλιάρης), το νότιο τμήμα του νομού Χανίων, η περιοχή του κεντρικού Ρεθύμνου, το βόρειο τμήμα του νομού Ηρακλείου (Γιόφυρος, Ηράκλειο, Καρτερός, Παλαίκαστρο, Λυγαριά, Αγία Πελαγία), το νότιο τμήμα του νομού Ηρακλείου, το οροπέδιο Λασιθίου. Στις παραπάνω περιοχές περιλαμβάνονται λεκάνες απορροής στις οποίες έχουν παρατηρηθεί κατά το παρελθόν ακραία γεγονότα πλημμύρας σημαντικού ενδιαφέροντος».
ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Σε ό,τι αφορά τα μέτρα μείωσης των επιπτώσεων ξηρασίας οι επιστήμονες προτείνουν: Παρακολούθηση και εκτίμηση επιπτώσεων από τη Διεύθυνση Υδάτων με δημιουργία μηχανισμού «έγκαιρης προειδοποίησης για φαινόμενα ξηρασίας και λειψυδρίας», μέτρα μείωσης της κατανάλωσης, «να εξεταστούν εναλλακτικές πηγές νερού που θα εξασφαλίζουν ικανοποιητικά αποθέματα για χρήση στη διάρκεια της ξηρασίας» κ.ά.
Ο ΣΤΟΧΟΣ
Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του προγράμματος aquaman.tuc.gr, «στόχος του έργου είναι να συνεισφέρει στην ολοκληρωμένη διαχείριση του Υδατικού Διαμερίσματος της Κρήτης και στο υφιστάμενο Σχέδιο Διαχείρισης Υδατικών Πόρων με τη δημιουργία καινοτόμων μεθοδολογιών που λαμβάνουν υπόψη: Την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή, την ορθολογική αξιολόγηση του Προγράμματος Μέτρων, πρωτοπόρες προσεγγίσεις διακυβέρνησης στη διαχείριση του νερού».

Οι συμμετέχοντες

Αναλυτικά στο συγκεκριμένο πρόγραμμα συμμετέχουν:
• Πολυτεχνείο Κρήτης
-Εργαστήριο Υδρογεωχημικής Μηχανικής και Αποκατάστασης εδαφών (HERSLAB)
Καθηγητής Νικολαΐδης Νικόλαος, Δρ. Κριτσωτάκης Μαρίνος, Δρ. Δημητροπούλου Λήδα, Υπ. Διδ. Γιαννάκης Γεώργιος, Υπ. Διδ. Ευσταθίου Διονύσιος, Υπ. Διδ. Νεραντζάκη Σοφία, Υπ. Διδ. Λιλλή Μαρία, Υπ. Διδ. Πανακούλια Σωτηρία.
-Εργαστήριο Διαχείρισης Υδατικών Πόρων και Παράκτιας Μηχανικής (HYDROMECH): Καθηγητής Τσάνης Ιωάννης, Δρ. Ταπόγλου Ευδοκία, Δρ. Βοζινάκη Ανθή-Ειρήνη.
•Οργανισμός Ανάπτυξης Κρήτης A.E. (O.A.K. A.E.): Δρ. Νικολάου Τριανταφυλλιά, Δρ. Μπαζδάνης Γεώργιος, Κοπάσης Ελευθέριος, Βαρδουλάκη Ευτυχία, Χαριτάκης Γεώργιος, Πανηγυράκης Αγαμέμνων, Πιπερίδης Παναγιώτης.
•Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Κρήτης: Εργαστήριο Αξιοποίηση Φυσικών πόρων και Γεωργικής Μηχανικής (Α.ΦΥ.ΠΟ.ΓΕ.Μ), Καθ. Θρασύβουλος Μανιός, Καθ. Μιχαήλ Παπαδημητρίου, Αναπλ. Καθ. Δημήτριος Κολλάρος, Δρ. Μιχαήλ Φουντουλάκης, Δρ. Ιωάννα Πετούση, Γεώργιος Δασκαλάκης, Ιωάννης Σαμπαθιανάκης.
•Νορβηγικό Ινστιτούτου Υδάτινων Ερευνών NIVA: Δρ. Sindre Langaas, Δρ. Line Barkved, Δρ. Frode Sundnes.

Τα καλά νέα

Τρεις καλές ειδήσεις περιελάμβανε η επικαιρότητα της περασμένης Τετάρτης στα Χανιά. Οι δύο από το Πολυτεχνείο Κρήτης: 1. Η διάκριση που πέτυχε ο καθηγητής της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Πολυτεχνείου Κρήτης, Μίνως Γαροφαλάκης, καθώς, εξελέγη ως μέλος (Fellow) του διεθνούς Ινστιτούτου Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών (IEEE) σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στον τομέα της ανάλυσης δεδομένων (Data Streaming Analytics). 2. Ο έπαινος που έλαβαν φοιτητές της Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης σε διαγωνισμό γλυπτικής για τη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης. Η τρίτη είδηση από τον Δήμο Αποκορώνου καθώς, όπως ανακοινώθηκε, εντός της επόμενης εβδομάδας θα παρουσιαστούν οι ολοκληρωμένες μελέτες για την ίδρυση καταδυτικού πάρκου. Είναι ειδήσεις που αποπνέουν αισιοδοξία για το μέλλον. Ειδήσεις που φανερώνουν ότι κάτι καλό γίνεται στο Πολυτεχνείο μας, στα ΑΕΙ αλλά και στην Αυτοδιοίκηση. Και τα καλά νέα είναι ζητούμενο στην εποχή της οικονομικής κρίσης.
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 25/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/ta-kala-nea/

Νέα διάκριση για τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης Μίνω Γαροφαλάκη

Νέα διάκριση πέτυχε ο καθηγητής της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Πολυτεχνείου Κρήτης, Μίνως Γαροφαλάκης, καθώς, όπως έγινε γνωστό, εξελέγη ως μέλος (Fellow) του διεθνούς Ινστιτούτου Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών (Institute of Electrical and Electronics Engineers) με ισχύ από 1 Ιανουαρίου 2017, σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στον τομέα της ανάλυσης δεδομένων (Data Streaming Analytics).  
Οπως έγινε γνωστό από το Πολυτεχνείο Κρήτης, η εκλογή έγινε τον Νοέμβριο και «η διάκριση IEEE Fellow αποτελεί την υψηλότερη τιμητική διάκριση του Ινστιτούτου IEEE (Institute of Electrical and Electronics Engineers). Κάθε έτος, η επιτροπή IEEE Fellow Committee, ακολουθώντας μία ιδιαίτερα απαιτητική διαδικασία αξιολόγησης, προτείνει μία επίλεκτη ομάδα μελών της ως πιθανούς αποδέκτες της διάκρισης IEEE Fellow (σε ποσοστό μικρότερο του 0.1% των δικαιούχων μελών)».
Ο Μίνως Γαροφαλάκης είναι Καθηγητής στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Πολυτεχνείου Κρήτης και Διευθυντής του Εργαστηρίου Τεχνολογίας Συστημάτων Λογισμικού και Δικτυακών Εφαρμογών (SoftNet). Πρόσφατα (Σεπτέμβριος 2016), κατέκτησε την 42η θέση της διεθνούς λίστας AMiner για την   επιστημονική περιοχή Database, ως επιστήμονας με τη μεγαλύτερη επιρροή, για το έτος 2016 (Most Influential Scholar for his outstanding and vibrant contributions to the field of Database).
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα web - 23/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/nea-diakrisi-gia-ton-kathigiti-mino-garofalaki/

Επαινος σε φοιτητές του Πολυτεχνείου Κρήτης για διαγωνισμό γλυπτικής

Επαινο έλαβαν φοιτητές της Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης σε διαγωνισμό γλυπτικής για τη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης.
Το θέμα του διαγωνισμού ήταν το “Οριο” και οι φοιτητές οι οποίοι διακρίθηκαν είναι η Κατερίνα Παπασηφάκη και Αριστοκράτης Χαρατσάρης.
Οπως έγινε χθες γνωστό από το Πολυτεχνείο Κρήτης, από τους φοιτητές, «με αφορμή τη σχέση θάλασσας και στεριάς, του νερού με ένα άλλο στοιχείο, προτάθηκε ένα γλυπτό που διαπραγματεύεται τα όρια μέσα από τις σχέσεις που δημιουργεί το υγρό».
Ο φοιτητικός διαγωνισμός γλυπτικής είχε προκηρυχθεί από τον Σύλλογο “Οι Φίλοι της Νέας Παραλίας” σε συνεργασία με την Πολιτιστική Εταιρία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος και απευθυνόταν σε φοιτήτριες και φοιτητές των σχολών Καλών Τεχνών και Αρχιτεκτονικής.
Κατατέθηκαν συνολικά 25 προτάσεις και η Κριτική Επιτροπή απένειμε πρόφατα τρία βραβεία και συνολικά επτά ισότιμους επαίνους.
Στην ανακοίνωση του ιδρύματος σημειώνεται ότι «ο Κήπος των Γλυπτών στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης είναι ένα πράσινο δωμάτιο Τέχνης. Είναι ένας κήπος σχεδιασμένος να υποδεχτεί σύγχρονα γλυπτά και να αποτελέσει ένα πολιτιστικό πόλο, ένα σύγχρονο δημόσιο ανοιχτό μουσείο».
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα web - 23/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/epenos-se-fitites-tou-politechniou-kritis-gia-diagonismo-gliptikis/

Ανάχωμα

Οταν έγινε πρώτη φορά λόγος για μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, πολλοί θα έβαζαν στοίχημα ότι αυτά δεν γίνονται. Να, όμως, που όλα γίνονται. Και έτσι ήρθαν οι απομυθοποιήσεις αλλά και η επιβεβαίωση κάποιων που όταν τα προέβλεπαν ίσως να εθεωρούντο γραφικοί.
Βεβαίως, οι πρώτες αντιδράσεις σε όλα αυτά ήταν σφοδρές, οι πορείες μεγαλειώδεις, οι πλατείες γέμιζαν από τους αγανακτισμένους. Γεννήθηκαν νέα κινήματα, δημιουργήθηκαν νέες παρέες, ενώθηκαν νέοι άνθρωποι κάτω από νέες ιδέες ενάντια στη νέα «παγκόσμια εξουσία των αγορών» και στην «νεοφιλελεύθερη» παγκοσμιοποίηση.
Ομως, οι εξελίξεις φαίνεται -προς το παρόν τουλάχιστον- να μας προσπερνάνε. Ολα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το αύριο κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Σε αυτό τον δρόμο προς το μέλλον, το στοίχημα είναι να μη χάσουμε την ανθρωπιά και τις ευαισθησίες μας. Αυτή την ευαισθησία που δεν δείχνουν οι λογής παγκόσμιες εξουσίες, δείχνουν οι ίδιες οι κοινωνίες μέσα από τις δομές αλληλεγγύης τις οποίες δημιουργούν και υποστηρίζουν. (Κοινωνικό Ιατρείο, Γιατροί του Κόσμου, Συσσίτια Σπλάντζιας κ.ά.). Δομές που λειτουργούν σαν ανάχωμα στον “οδοστρωτήρα” της παγκοσμιοποίησης. Για ιδανικά που δεν έχουν χαθεί.
Για ιδανικά που σήμερα είναι τόσο μα τόσο επίκαιρα…
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 23/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/anachoma/

Απίστευτη καθυστέρηση

Απίστευτη είναι η κωλυσιεργία των αρμόδιων υπηρεσιών ως προς την αποκατάσταση του σημείου κάτω από την πλατεία Τάλω, στα γνωστά σε όλους μας “μπεντενάκια”, που κατέρρευσε από παλαιότερη κακοκαιρία. Από τις 5 Απριλίου 2016 είχαμε -τελευταία φορά- επισημάνει το πρόβλημα με σχόλιό μας στα “Χ.Ν”, καθώς εγκυμονείται κίνδυνος για τους περιπατητές κάτω από το “Χέρι”.
Το σημείο αυτό είναι επικίνδυνο, αφού από κάτω υπάρχει το κενό με τα βράχια και τη θάλασσα. Χθες, περπατήσαμε στο σημείο και διαπιστώσαμε ότι τιποτα δεν έχει αλλάξει. Παραμένει η ίδια επικίνδυνη κατάσταση. Τι περιμένουν ακόμη Δήμος και άλλοι αρμόδιοι;
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 23/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/apistefti-kathisterisi/

Επιχειρηματικότητα και φορολογία...

Η έρευνα που δημοσιεύτηκε στα “Χανιώτικα νέα” με πηγή το ΑΠΕ – ΜΠΕ για τα επαγγελματικά… όνειρα των νέων, έρχεται να αναδείξει τη μεγάλη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν που εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό περίμενε να εργαστεί στο… Δημόσιο. Ηταν η εποχή που οι πελατειακές σχέσεις έπαιζαν κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική.
Τώρα, οι θέσεις εργασίας έχουν δραστικά μειωθεί ενώ η ανεργία αυξάνεται. Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την πραγματικότητα παρατηρείται μία στροφή στην επιχειρηματικότητα από ολοένα και περισσότερα τμήματα της νεολαίας. Και επιχειρηματικότητα μπορεί να είναι από το… καφέ της γειτονιάς και το φαρμακείο μέχρι τη μικρομεσαία επιχείρηση τυποποίησης και εμπορίου. Στα Χανιά π.χ. όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα οι επιχειρήσεις εστίασης φαίνεται ότι αυξάνονται συνεχώς.
Μόνο που το ελληνικό κράτος με την εξαντλητική φορολογία δεν ευνοεί ούτε την… επιχειρηματικότητα. Γι’ αυτό και σε απόγνωση βρίσκονται τόσο οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι με τις περικοπές που έχουν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια όσο και οι επιχειρηματίες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες με τις εισφορές και τη φορολογία που καλούνται να πληρώσουν στο κράτος, το οποίο στην κυριολεξία τα παίρνει από… παντού.
Ετσι, θα μειωθεί η ανεργία και θα έρθει η ανάπτυξη; Με περικοπές και φτώχεια; Και με την αδιέξοδη συνταγή των περικοπών, δηλαδή της φτωχοποίησης του πληθυσμού, να συνεχίζεται ακάθεκτη;
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 22/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/epichirimatikotita-ke-forologia/

Free jazz στο Στούντιο "Οξω Νου"

Το Outward Bound trio σε συνεργασία με τον σαξοφωνίστα George Haslam θα πραγματοποιήσουν μια συναυλία στα Χανιά, την Κυριακή 27 Νοεμβρίου στις 21.00, στο Στούντιο ''Όξω νου". Οπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, ο διεθνώς καταξιωμένος μουσικός της αγγλικής free jazz σκηνής George Haslam συναντά τα μινιμαλιστικά ηχοτοπία του Outward Bound trio. Η μουσική του κουαρτέτου χαρακτηρίζεται από βαθιά εσωστρεφείς και λυρικούς αυτοσχεδιασμούς έως και εξπρεσιονιστικές εκρήξεις που υπερβαίνουν τα όρια της παραδοσιακής jazz.
Στο κουαρτέτο συμμετέχουν οι George Haslam (βαρύτονο σαξόφωνο, tárogató), Aντώνης Τσικανδηλάκης (πιάνο), Δημήτρης Νεονάκης (κιθάρα) και Γιάννης Ηλιάκης (drums).
O George Haslam είναι από τους πιο δραστήριους διεθνώς free jazz μουσικούς με μεγάλη και σημαντική δισκογραφία. Είναι ιδρυτής της δισκογραφικής εταιρείας Slam Productions, σημαντικό label με έδρα την Οξφόρδη που αριθμεί εκατοντάδες κυκλοφορίες στις οποίες μπορεί κανείς να συναντήσει μουσικούς όπως οι: Μax Roach, Mal Waldron, Han Bennink, Evan Parker, Bernard Purdie, Vojtech Havel.
To Outward Bound trio δραστηριοποιείται από το 2007 στο χώρο της σύγχρονης free jazz. Έχει συμμετάσχει μεταξύ άλλων στα International Jazz Meeting Kostas Kouvidis 2010, στο ευρωπαϊκό φεστιβάλ τζαζ της Αθήνας 2010, στο Zante Jazz Festival, καθώς και σε jazz clubs και θέατρα της Ελλάδας. Έχει κυκλοφορήσει 2 albums:
-Outward Bound, (Triple Bath, 2009)
-The Path, (Slam productions, 2011)
Κυριακή 20 Νοεμβρίου
ώρα έναρξης 21.00
γενική είσοδος 8 ευρώ

Θλίψη για τον θάνατο του Κωστή Στεφανόπουλου

Θλίψη σκόρπισε η είδηση του θανάτου του πρώην Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλου ο οποίος εξέπνευσε στις 23:18 το βράδυ της Κυριακής (20 Νοεμβρίου 2016), στο Νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», όπου νοσηλευόταν, από επιπλοκές πνευμονίας.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν κατά γενική ομολογία ένας πολιτικός που διακρίθηκε για το ήθος του, ένας ευπατρίδης της πολιτικής.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος, όπως έγινε γνωστό, είχε εισαχθεί στο Νοσοκομείο την Πέμπτη, 17 Νοεμβρίου, «με εμπύρετο και σοβαρή αναπνευστική δυσχέρεια». Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι έπασχε από «αμφοτερόπλευρη πνευμονία εξ εισροφήσεως». Η υγεία του ήταν ήδη επιβαρυμένη και παρά την εντατική θεραπευτική αγωγή, ο οργανισμός του δεν ανταποκρίθηκε και παρουσίασε ανεπάρκεια πολλαπλών οργανικών συστημάτων.
O Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα στις 15 Αυγούστου 1926 και ήταν γιος του δικηγόρου Δημητρίου Στεφανόπουλου ο οποίος χρημάτισε κατ’ επανάληψη βουλευτής Αχαϊας και υπουργός.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1954 άσκησε ενεργό δικηγορία μέχρι το 1974, ως μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών.
Το 1964, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αχαϊας με το ψηφοδέλτιο της ΕΡΕ, ύστερα από τρεις ανεπιτυχείς συμμετοχές στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Το 1974, έγινε μέλος της Νέας Δημοκρατίας και στη συνέχεια εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος.
Το Δεκέμβριο του 1981, διεκδίκησε την προεδρεία της Νέας Δημοκρατίας. Στη σχετική ψηφοφορία πήρε 32 ψήφους, ενώ η κοινοβουλευτική ομάδα εξέλεξε πρόεδρο τον Ευάγγελο Αβέρωφ.
Διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ μέχρι το 1985.
Το Σεπτέμβριο του 1984, ήταν για δεύτερη φορά υποψήφιος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πήρε 41 ψήφους χάνοντας την προεδρεία από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Το 1985, αποχώρησε από τη ΝΔ και στις 6 Σεπτεμβρίου ίδρυσε τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ) μαζί με εννέα νεοδημοκράτες βουλευτές που προσχώρησαν στο νέο κόμμα. Τον Απρίλιο του 1991, με πρότασή του στις εκλογές για την ανάδειξη της νέας Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΑΝΑ που προέκυψε από το 2ο Συνέδριο του κόμματος το ποσοστό συμμετοχής των γυναικών ανήλθε σε 25%, το υψηλότερο για τη συγκεκριμένη περίοδο σε ανώτατο κομματικό όργανο.
Τρεις μέρες μετά την αποτυχία της ΔΗΑΝΑ στις ευρωεκλογές της 12ης Ιουνίου 1994, στις οποίες προσέγγισε αλλά δεν εξασφάλισε το 3%, ώστε να εκλέξει ευρωβουλευτή, ανακοίνωσε τη διάλυσή της και την αποχώρησή του από την πολιτική.
Στις 8 Μαρτίου 1995, με την υποστήριξη 11 βουλευτών της Πολιτικής Άνοιξης (ΠΟΛΑΝ), η οποία τον είχε προτείνει για το ανώτατο αξίωμα και 170 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, εξελέγη, στην τρίτη ψηφοφορία, πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Στις 8 Φεβρουαρίου του 2000, επανεξελέγη από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας με 269 ψήφους (161 από το ΠΑΣΟΚ, 101 από τη ΝΔ και 7 από ανεξάρτητους βουλευτές).
Με την εκλογή του αυτή, -η επίσημη ορκωμοσία ετελέσθη στις 11 Μαρτίου-, έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που υποστηρίχθηκε από τα δύο μεγάλα κόμματα και συγκέντρωσε τόσο μεγάλη πλειοψηφία, καθώς και ο πρώτος πρόεδρος που εξελέγη για δύο συνεχείς θητείες.
Τον Νοέμβριο του 2000, ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας και το Φεβρουάριο του 2005, ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Ύπατα Αξιώματα : Πρόεδρος Δημοκρατίας από 08/03/1995 έως 09/03/2000 και από 11/03/2000 έως 12/03/2005.
Κυβερνητικά Αξιώματα: Υφυπουργός Εμπορίου (ΚΕΕ) από 26/07/1974 έως 09/10/1974 , υπουργός Εσωτερικών από 21/11/1974 έως 10/09/1976, υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών από 10/09/1976 έως 28/11/1977, υπουργός Προεδρίας από 28/11/1977 έως 10/05/1980, υπουργός Προεδρίας από 10/05/1980 έως 17/09/1981 και υπουργός Προεδρίας από 17/09/1981 έως 21/10/1981.
Έτυχε διαφόρων τιμητικών διακρίσεων και των ανωτάτων παρασήμων ξένων κρατών και είναι Επίτιμος δημότης πολλών Δήμων και Κοινοτήτων της χώρας μας.
ΨΗΦΙΣΜΑ ΕΣΗΕΠΗΝ
Τα Διοικητικά Συμβούλια της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου - Ηπείρου -Νήσων και του ΤΕΑΣ σε έκτακτη συνεδρίασή τους, μετά το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας εξέχοντος Αχαιού Πολιτικού, διακεκριμένου νομικού, εγγονού του αειμνήστου εγκρίτου δημοσιογράφου και εκδότη της ιστορικής εφημερίδας «Φορολογούμενος» Κωνσταντίνου Φιλόπουλου, Κωστή Στεφανόπουλου, αποφάσισαν τα εξής:
 - Να εκπροσωπηθεί το Δ.Σ. στην κηδεία του εκλιπόντος.
- Να κατατεθεί στεφάνι στη σορό του.
-  Να εκφρασθούν τα  συλλυπητήρια  στην οικογένειά του.
- Να δημοσιευθεί το παρόν στον Τύπο.

Παιδεία και Φινλανδία

Κατά γενική ομολογία, το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας χρειάζεται αλλαγές. Οχι προς τα πίσω αλλά προς τα εμπρός. Ωστε η εκπαίδευση να μετατραπεί σε πραγματική Παιδεία για τους νέους ανθρώπους. Αυτή τη στιγμή, κάθε υπουργός Παιδείας θέλει να εφαρμόσει τη δική του μεταρρύθμιση, αντί να συμφωνήσουμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα έχει συγκεκριμένη βάση και απλώς θα διορθώνεται στο πέρασμα των χρόνων.
Το παράδειγμα της Φινλανδίας, το εκπαιδευτικό σύστημα της οποίας θεωρείται από τα καλύτερα του κόσμου, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο αν πραγματικά νοιαζόμαστε για την εκπαίδευση του μέλλοντος.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε παλαιότερα -αλλά παραμένει επίκαιρο και μάλλον έχει διαχρονική σημασία- στην εφημερίδα Independet, οι αρχές της Φινλανδίας δεν επαναπαύονται και ετοιμάζονται για μια εκπαιδευτική... επανάσταση καθώς με τις αλλαγές που σχεδιάζουν θα αναπτύσσεται περαιτέρω η ουσιαστική γνώση του μαθητή στα αντικείμενα που πραγματικά τον ενδιαφέρουν. Οι αλλαγές σχεδιάζονται από τώρα για να εφαρμοστούν το 2020, στις τάξεις με μαθητές από 16 χρονών. Αντί για μεμονωμένα μαθήματα, οι μαθητές θα διδάσκονται γεγονότα και φαινόμενα σε διεπιστημονική μορφή καθώς, όπως ανέφερε ο επικεφαλής του Τμήματος Εκπαίδευσης στο Ελσίνκι,  «υπάρχουν σχολεία που διδάσκουν με τον παλιομοδίτικο τρόπο, ο οποίος ήταν αποτελεσματικός το 1900, αλλά σήμερα οι ανάγκες δεν είναι πια οι ίδιες και χρειαζόμαστε κάτι πιο κατάλληλο για τον 21ο αιώνα».
Το ρεπορτάζ του independent βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://www.independent.co.uk/news/world/europe/finland-schools-subjects-are-out-and-topics-are-in-as-country-reforms-its-education-system-10123911.html

Αδέσποτα...

Το πρόβλημα με τα αδέσποτα, που ταλανίζει εδώ και χρόνια τα Χανιά και εξαπλώνεται σαν λερναία ύδρα, οι δημοτικές αρχές φαίνεται να το… αγνοούν!
Και, βέβαια, αν δεν υπήρχαν οι φιλόζωοι που μαζεύουν και περιθάλπουν αδέσποτα, η κατάσταση θα ήταν ακόμα χειρότερη. Το περίεργο όμως είναι ότι η κατάσταση αυτή σε τόσο μεγάλο βαθμό δεν συναντιέται παντού. Στην Αθήνα π.χ. περπατώντας στους δρόμους δεν συναντάς αδέσποτα. Κι αν συναντήσεις θα είναι σε εντελώς μεμονωμένες περιπτώσεις. Σε αρκετούς περιπάτους αυτές τις μέρες στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε γειτονιές της, τα μόνα αδέσποτα που αντίκρισα ήταν κάποια καλοσυνάτα σκυλάκια στο Σύνταγμα (φωτ.). Από αυτά που, συνήθως συμμετέχουν… στις διαδηλώσεις.
Δεν μπορεί σε ολόκληρη Αθήνα να μην υπάρχει ουσιαστικά πρόβλημα και να υπάρχει στα Χανιά! Τι γίνεται με το δημοτικό κτηνιατρείο και με τις προσπάθειες για σύγχρονο καταφύγιο ζώων; Και βέβαια, δεν νοείται σε μια πολιτισμένη χώρα, ο κάτοχος κατοικίδιου με την πρώτη ευκαιρία να το… αφήνει μόνο και αδέσποτο.
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 19/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/adespota-2/

To Πολυτεχνείο, ο φόβος, το άγχος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ριγμένο στη μοίρα του και την ιστορική του οντότητα το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να ωθεί πολλούς να γράφουν ωραία πράγματα σε λευκά χαρτιά, άλλους να τα μουτζουρώνουν και μερικούς να θέλουν λυσσωδώς να τα φάνε (τα χαρτιά), διότι απλώς δεν ανέχονται τη λαϊκή εξέγερση.
Η αυτοδιαχείριση και η αυτοοργάνωση, όπως και η αυτονομία, δεν γίνονται ακόμη αποδεκτά από το πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο είναι γεμάτο από κόμματα εξουσίας -και πότε το ένα, πότε το άλλο υφαρπάζουν τα ηνία του κράτους και αναλόγως το γλεντάνε.
Οι ιδεολογίες εξέλιπαν· το θέμα είναι ποιος θα επικρατήσει. Αλλά έτσι γίνεται, αιώνες τώρα. Οι Αθηναίοι το ξεκαθάρισαν στους Μηλίους: Αν είχατε εσείς τη δύναμη, τα ίδια θα κάνατε σε μας. Ποιες ηθικές αρχές, ανθρωπισμοί και λοιπές τάχα αξίες. Μόνο η δύναμη αντιστέκεται στη δύναμη, μια αντιεξουσία όπως έλεγαν οι Γάλλοι διαφωτιστές· δεν περιορίζεται διαφορετικά ο απολυταρχισμός του κράτους, η τυραννία.
Γι’ αυτό και ξεχάστηκαν μετά τον ενθουσιασμό των πρώτων χρόνων μετά το ‘73 όλα εκείνα που μήνυσε ο Νοέμβρης και που έγινε σύμβολο (όσο και αν αμφισβητήθηκε ή λοιδορήθηκε από ανθρώπους της αντίδρασης και του συντηρητισμού): το αυθόρμητον, η αλληλεγγύη, η συμπάθεια, το σθένος, η φιλία, η ερωτική διάθεση.
Ολα αυτά δεν συγκροτούν, δεν συνιστούν κόμμα -και εάν σήμερα δεν ανήκεις σε κόμμα, δεν μπορείς να διεκδικήσεις την κατάληψη της εξουσίας, που είναι πάντα το ζητούμενο στην πολιτική τέχνη.
Πάντως φαίνεται ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν η στιγμή του Πολυτεχνείου θα παραμένει πάντα ένα φως, κυρίως για τις νέες γενιές· διαλαλεί πως η εξουσία δεν είναι αήττητη, ότι ο φόβος χάνεται όταν οι αντιστεκόμενοι είναι ενωμένοι -μόνο έτσι συναντιέται κανείς με την Ιστορία του τόπου του. Και κάπως έτσι διευρύνεται η έννοια της δημοκρατίας, γεννώνται νέες ιδέες, το νεανικό κοχλάζον αίμα της σφριγηλής νιότης καταλαγιάζει και ωριμάζει (μην το μυριστούν μόνο τα λαγωνικά των κομμάτων, που καιροφυλακτούν...).
Λένε ότι το συμβολικό είναι ανώτερο από το πραγματικό, αρκεί το σύμβολο να μη γίνει φετίχ· να παραμείνει πυρήνας ιδεών, υπερασπιστικών της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας. Είναι ένα θέμα βεβαίως ότι πολλοί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις έννοιες όσο και αν εφοδιαστούμε μ’ αυτές (ή τις κατακτήσουμε...). Εχουν βάρος, και μόνο με τη συνείδηση, την τέχνη, την Παιδεία και τον πολιτισμό μπορεί κανείς να τις σηκώσει.
Οποιος «πλησιάζει» το Πολυτεχνείο ‘73 με ανοιχτά μάτια και καθαρό μυαλό, βλέπει και καταλαβαίνει το μέγιστο επίτευγμά του: την εκρίζωση του φόβου, που μαζί με το άγχος αποτελούν τον θεμέλιο λίθο κάθε δικτατορίας και παραλύουν κάθε προσωπικότητα.
Οι δικτατορίες (αλλά και οι όψιμες «δημοκρατίες») καλλιεργούν τις επικίνδυνες αυτές ενορμήσεις. Καλείται ο καθείς ανήσυχος να αντιδράσει στη διάχυση του φόβου που προέρχεται από την ανεργία, τη φτώχεια, την αβεβαιότητα για το εγγύς μέλλον -διότι κάτι τέτοιο φαίνεται να υπάρχει σήμερα: φόβος και άγχος. Δεν φοβίζουν πλέον τα τανκς και ο στρατός, μπορεί να μην τα βλέπουμε στους δρόμους, αλλά μήπως έχουν υποκατασταθεί από την κατευθυνόμενη πληροφόρηση; Είναι ένα ερώτημα..
(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών - 17/11/2016)
Link: http://www.efsyn.gr/arthro/polytehneio-o-fovos-aghos

Επίκαιρα μηνύματα

Εν έτει 2016 τα συνθήματα – μηνύματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα. Το “ψωμί” το διαθέτουν ολοένα και λιγότεροι καθώς μέσα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, αυξάνονται συνεχώς οι νεόπτωχοι οι οποίοι δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε τα στοιχειώδη. Η Παιδεία παραμένει ζητούμενο καθώς το εκπαιδευτικό σύστημα συνεχίζει να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Οι ελλείψεις σε υποδομές και εκπαιδευτικούς παραμένουν ενώ οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις δεν… στεριώνουν και οι οικογένειες συνήθως πληρώνουν για φροντιστηριακά και άλλα μαθήματα ενίσχυσης των μαθητών.
Η ελευθερία μπορεί να έχει σε ένα μεγάλο βαθμό κατακτηθεί σε σύγκριση με εκείνη την εποχή, όμως υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας όταν οι κυβερνήσεις άλλα υπόσχονται προεκλογικώς και άλλα πράττουν και όταν ολοένα και περισσότεροι πολίτες βρίσκονται χωρίς δουλειά, χωρίς τροφή, χωρίς… ζωή. Οταν δηλαδή το κράτος πρόνοιας έχει σχεδόν αφανιστεί… Για αυτό και το Πολυτεχνείο ζει στα αιτήματα τού σήμερα για στήριξη των φτωχών, διεύρυνση της Δημοκρατίας, υπεράσπιση των μεινοτήτων και στήριξη των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Για έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς…
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 17/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/epikera-minimata-2/

Η ομιλία Ομπάμα

Τη στήριξή του στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, τη χώρα μας, εξέφρασε για μία ακόμη φορά χθες ο Μπάρακ Ομπάμα. Στο επίκεντρο της ομιλίας του βρέθηκαν το χρέος, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η προστασία των μειονοτήτων, το προσφυγικό, η φορολόγηση των πλουσίων. Δεν μπορεί, όπως είπε, με τη λιτότητα να έρθει η ευημερία.
Σπάνια ακούμε από ξένους ηγέτες τέτοιες αναφορές. «Ζήτω η Ελλάς», τόνισε κλείνοντας την ομιλία του. Μόνο που η Ελλάδα συνεχίζει να πορεύεται στη καθημερινότητα των μέτρων και η Ευρώπη συνεχίζει τη γνωστή συνταγή της οικονομικής λιτότητας. Η πρόταση του πλανητάρχη για ελάφρυνση του χρέους δεν φαίνεται, από τις πρώτες τουλάχιστον αντιδράσεις, να τυγχάνει ανταπόκρισης από το Βερολίνο. Τα ωραία αυτά λόγια, λοιπόν, θα ακολουθήσουν πράξεις; Ιδωμεν… Γιατί τι να τα κάνουμε τα λόγια όταν δίπλα μας άνθρωποι πεινάνε ή είναι άστεγοι;
Οπως και να ’χει η απουσία ηγετών όπως ο Μπ. Ομπάμα, φοβόμαστε ότι θα είναι αισθητή στην εποχή του Τραμπ…
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 17/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/i-omilia-ompama/

Το δικαίωμα στην "ουτοπία"

Τα λόγια των νέων που εννοούν να ενημερώνονται, να διαβάζουν και να διαμορφώνουν άποψη έχουν πάντα ενδιαφέρον. Είναι λόγια που έρχονται από το μέλλον. Σαν αυτά ενός νέου τις προάλλες:
"Στον κόσμο που ζούμε, όλα συγκλίνουν σαν να έχουμε μπει σε έναν μονόδρομο από τον οποίο δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε. Δεν τον θέλουμε αυτόν τον μονόδρομο. Τον μονόδρομο της επιβολής των πολιτικών των ισχυρών, τον μονόδρομο της ελαστικής εργασίας και των πτυχίων χωρίς αντίκρισμα, τον μονόδρομο της φτώχειας. Δεν θέλουμε αυτή την... κανονικότητα. Το νέο που θα ’ρθει δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με αυτά".
Ετσι σκέφτεται μεγάλο ποσοστό του νεανικού -και δη του φοιτητικού- πληθυσμού. Διεκδικούν όλοι αυτοί οι νέοι το δικαίωμα στο όνειρο, το δικαίωμα στην ουτοπία. Ενα δικαίωμα που καμία τρόικα και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να τους και να μας στερήσει.
Γιατί όπως σημειώνει και ο Ουάιλντ στο αντισυμβατικό κείμενό του «Η ψυχή του ανθρώπου στον σοσιαλισμό»: «Ενας χάρτης του Κόσμου που δεν περιλαμβάνει την ουτοπία δεν αξίζει ούτε για να του ρίξει κανείς μια ματιά, γιατί αφήνει απέξω τη μοναδική χώρα στην οποία πάντα η Ανθρωπότητα αποβιβάζεται. Και όταν η Ανθρωπότητα φτάνει εκεί, κοιτάζει τριγύρω και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, βάζει πλώρη για εκεί. Η πρόοδος είναι η υλοποίηση των Ουτοπιών».
«…Αυτό που πάντα αναζητούσε ο άνθρωπος, δεν είναι ούτε ο πόνος, ούτε η χαρά, αλλά απλά η Ζωή. Ο άνθρωπος επεδίωξε να ζήσει έντονα, ολοκληρωμένα, τέλεια. Οταν θα μπορεί να το κάνει αυτό, χωρίς να ασκεί περιορισμούς στους άλλους ή να τους υφίσταται ο ίδιος και οι δραστηριότητές του θα τον ευχαριστούν, τότε θα είναι πιο λογικός, πιο υγιής, πιο πολιτισμένος, περισσότερο ο εαυτός του», γράφει ο Οσκαρ Ουάιλντ.
Πόση ανάγκη έχουμε σήμερα από νέες «ουτοπίες» ως απάντηση στους «μονοδρόμους» της φτώχειας…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Εφημερίδα των Συντακτών - 15/11/2016)
Link: http://www.efsyn.gr/arthro/dikaioma-stin-oytopia

Η μικρή Αιθιοπίς η Ελληνίς

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ενας μικρός αιθιοπικός ήλιος το προσωπάκι της. Μικρή το δέμας αλλά αεικίνητη. Το χαμόγελο δεν την εγκαταλείπει ποτέ, στο κάθε της βήμα, στην κάθε της κίνηση.
Δύσκολα συναντάς φωτεινά πρόσωπα σήμερα, τέτοια που να λαμπρύνουν, να ομορφαίνουν τον χώρο και κατ' επέκταση τις ψυχές όλων που έρχονται σ' επαφή μαζί τους.
Ηταν δεν ήταν τεσσάρω χρονώ το Τζεράκι όταν έφτασε στη χώρα μας -τώρα, κοντά είκοσι χρόνια μετά την άφιξή της σερβίρει ακούραστη τους πελάτες της μπιραρίας, δίπλα στην εφημερίδα.
Τη βλέπω σχεδόν καθημερινά πηγαίνοντας στην εφημερίδα, γύρω στις 6 το απόγευμα να ετοιμάζεται για τη βάρδιά της και της εύχομαι καλή δύναμη στο ωράριό της.
«Τι θα κάνετε απόψε, θα σκοντάψετε;» μου απαντά πάντα, εννοώντας να περάσουμε, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, κοντά στο κλείσιμο της εφημερίδας, να μας κεράσει ένα ποτήρι κρασί.
Συνήθως «σκοντάφτουμε» - και τότε το χαμόγελό της γίνεται τεράστιο.
Δεν συναντάς -είπαμε- τέτοια καλοσύνη, τόση ψυχική δοτικότητα από ανθρώπους που εργάζονται σκληρά στα καφέ και τα μπαρ της Αθήνας, όπου έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε καρυδιάς καρύδι (στρυφνούς, ξινούς, υπέρ άγαν απαιτητικούς, δύστροπους, δυσκοίλιους, αγενείς, αλλόφρονες ενίοτε κι ένα σωρό αλλοπρόσαλλους, απροσάρμοστους κ.ο.κ.).
Ολοι αυτοί οι περίεργοι ηρεμούν ξαφνικά όταν έρχονται αντιμέτωποι με την Τζέρη από την Αιθιοπία, μια πανέμορφη, πλέον, μαύρη Ελληνίδα.
Η ίδια μάς ταξινομεί στον χώρο, σαν να μας στοιχίζει· έχει τους λόγους της, που ξεκινούν από τις λεπτές ψυχολογικές της παρατηρήσεις.
Γίνεται συμμέτοχος του πόνου αλλά και της ευθυμίας του καθενός ξεχωριστά. Θα ήταν αλλόκοτο να μην τη συμπαθήσουν οι θαμώνες - οι λογής μπιρόφιλοι των Αθηνών.
Αργά λοιπόν, το βράδυ, εξουθενωμένη από την εργασία της κάθεται για λίγο μαζί μας και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια.
Βουτηγμένη σ' ένα πηγαίο χιούμορ δεν μας αφήνει σε ησυχία, απαιτώντας να της λέμε ιστορίες από τη ζωή μας ή πώς βλέπουμε τη νέα ελληνική πραγματικότητα, που η ίδια, βεβαίως, τη βιώνει κατάσαρκα (κατάστηθα, κατάψυχα και λοιπά). Ευτυχώς στην παρέα υπάρχουν καλοί αφηγητές (άμα αρχίσουν να μιλάνε δύσκολα τους σταματάς...).
Της ζητάμε κι εμείς να μας πει για τη χώρα της - τι αναμνήσεις να έχει ένα τετράχρονο κοριτσάκι;
Μας λέει όμως... Μιλάμε για ήθη και έθιμα, για λαϊκές παροιμίες, για τη γλώσσα(!).
Οι Αιθίοπες είναι γνωστοί από τον Ομηρο ακόμη και τον Ησίοδο. Αιθίοψ (αίθω = φλέγω + οψ - όψει) σημαίνει ο καμένος, ο ψημένος από τον ήλιο· η φυλή είναι κράμα, πρόσμειξη γηγενών νέγρων με λευκούς.
Οι Αιθίοπες, σύμφωνα με τους πρώτους εθνολόγους, ανήκουν στη λευκή φυλή (γιατί;).
Η Τζέρη δεν μπορεί να μας διαφωτίσει περαιτέρω - ούτε που ενδιαφέρεται ουσιαστικά κανείς. Οι μετακινήσεις πληθυσμών, βίαιες τις περισσότερες φορές, στην ουσία επιτυγχάνουν τη συνάντηση πολιτισμών, την ανταλλαγή των βαθύτερων δεσμών που έχουν με τον τόπο καταγωγής αυτοί οι πληθυσμοί και την ενσωμάτωσή τους (ή όχι) σε αυτούς των νέων τόπων διαμονής.
Η κάποτε μικρή Αιθιοπίς ιδέα δεν είχε για τα βάσανα και τους καημούς των λαών ανά την υφήλιο, για τους διεστραμμένους ισχυρούς που φτιάχνουν πολέμους για να αποκομίσουν κέρδη και δόξα (sic).
Είναι εδώ και παλεύει για το μεροκάματο, ζωντανή, ακούραστη, όμορφη, διαλλακτική: Ανθρώπινη.
Αιθιοπίς ή Ελληνίς είναι το ίδιο -πρώτιστο είναι η επιβίωση μέσα σ' ένα όχι και τόσο φιλικό περιβάλλον.
Μπορεί να επαιρόμαστε ότι δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά πολλές φορές πιάνουμε τους εαυτούς μας «αδιάβαστους» (καταλαβαίνουμε ότι είμαστε και παραείμαστε).
«Δεν θα γράψεις κάτι και για μας τα φτωχά κορίτσια που ξεπατωνόμαστε κάθε βράδυ;» με ερωτά και, πριν προλάβω να απαντήσω, συμπληρώνει: «Κυρίως να γράψεις για τα φτωχά και μαύρα(!) κορίτσια».
Χαμογελούν οι μπασμένοι (υπέροχα) στη νύχτα συνάδελφοί της (και στην ημέρα - και αυτό έχει τη σημασία του).
Χωρίς αυτούς ίσως να μην είχε το σθένος που επιδεικνύει, ίσως να 'ταν λιγότερο χαρούμενη ή ευτυχισμένη.
Ποιος ξέρει; Εμείς όλοι έτσι τη θέλουμε, όπως τη γνωρίσαμε: ελεύθερη, γελαστή, μικρούλα και μαυρούλα. Κούκλα (μας).
(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών - 14/11/2016)
Link: http://www.efsyn.gr/arthro/i-mikri-aithiopis-i-ellinis

Προτεραιότητες...

Η μία μετά την άλλη έρχονται οι επιτυχίες για τα ανώτατα εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα της Κρήτης.
Αυτή τη φορά, η ευχάριστη είδηση ήρθε -ξανά- από το Πολυτεχνείο Κρήτης, αφού η ερευνητική ομάδα SenseLab του Εργαστηρίου Γεωδαισίας και Πληροφορικής των Γεωεπιστημών έλαβε -όπως ανακοινώθηκε- τρεις διεθνείς διακρίσεις σε αντικείμενα Διαστημικής Έρευνας.
Αυτή η Ελλάδα της δημιουργίας και της εξωστρέφειας και η στήριξή της θα έπρεπε να αποτελεί μία από τις προτεραιότητες για την Πολιτεία.
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 14/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/protereotites-3/
Σχετικές αναρτήσεις:
http://www.haniotika-nea.gr/nees-diethnis-diakrisis-tis-omadas-senslab-tou-politechniou-kritis/
http://www.tuc.gr/2786.html?&cHash=b997fdc2fb952e2ad9deea563be86c25&tx_ttnews%5Btt_news%5D=14062

Νέα πραγματικότητα

Το γερμανικό περιοδικό “Der Spiegel” κυκλοφόρησε με τίτλο “Το τέλος του κόσμου, όπως τον γνωρίζουμε”. Παράλληλα, στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο φλεγόμενος κομήτης “Τραμπ” σε πορεία σύγκρουσης με τη Γη που απειλεί να “καταπιεί” τον κόσμο. Η εκλογή Τραμπ συζητιέται σε όλον τον πλανήτη.
Ωστόσο, μοιάζει με ανέκδοτο να θεωρείται από κάποιους σαν «αντισυστημική» η ψήφος στον Τραμπ, ο οποίος είναι από τους κατ’ εξοχήν εκφραστές του αμερικανικού συστήματος. Ομως, η εκλογή Τραμπ σε συνδυασμό με την άνοδο ακραίων – ξενοφοβικών κομμάτων και κινημάτων σε όλη την Ευρώπη, πρέπει να προβληματίσει όλους τους δημοκρατικά σκεπτόμενους πολίτες. Οσο κι αν απουσιάζουν πολιτικές, αλλά και πολιτικοί, που να εμπνέουν, η απλούστευση και η συνολική απαξίωση δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος.
Το μη χείρον βέλτιστον είναι προτιμότερο από την ισοπέδωση για την οποία ευθύνονται βέβαια, σε έναν βαθμό, οι κυρίαρχες οικονομικές πολιτικές που οδηγούν σε αδιέξοδο και περιθωριοποίηση μεγάλα στρώματα της παγκόσμιας κοινωνίας.
Μέσα σε μια εποχή σαν τη σημερινή, μια εποχή ευρύτερων απομυθοποιήσεων και ισοπεδώσεων που τα ψηφιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν τη νέα κοινωνία των πολιτών και επηρεάζουν και διαμορφώνουν εν πολλοίς τη λεγόμενη κοινή γνώμη, χρειάζεται ισχυρή Παιδεία και γνώση για να διακρίνει κανείς την αλήθεια από το ψέμα, το ποιοτικό από το ευτελές, το πραγματικά ελεύθερο από το επιτηδευμένο… Οσοι δεν αντιλαμβάνονται τη νέα πραγματικότητα και εμμένουν σε ιδεοληψίες και διαχωρισμούς αλλοτινών καιρών, αδυνατούν να μιλήσουν στη νέα γενιά που διεκδικεί το μέλλον της. Ωστόσο, ο μηδενισμός και η ισοπέδωση του στιλ: «Ολοι ίδιοι είναι», «είδαμε και οι άλλοι τι κάνανε» κ.λπ., είναι στοιχεία ικανά να οδηγήσουν την ανθρωπότητα, όχι στα καλύτερα, αλλά στα ακόμη χειρότερα…
Η ισχυροποίηση της Δημοκρατίας, με διαμόρφωση μιας πιο ανοιχτής και ελεύθερης κοινωνίας, με πολιτικές που να απαντούν επί της ουσίας στο πρόβλημα της φτώχειας θα έπρεπε να ήταν προτεραιότητα του σύγχρονου δυτικού κόσμου…
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 14/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/nea-pragmatikotita/

"Λεωφορείο ο Πόθος" από την ομάδα "Νάμα" στην Αθήνα

Το «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, βρίσκεται την τρέχουσα θεατρική περίοδο στην Αθήνα. Η παράσταση ανεβαίνει στο Σύγχρονο Θέατρο σε συνεργασία με το Επί Κολωνώ στο Γκάζι από την ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.
Η υπόθεση, ως γνωστόν, εκτυλίσσσεται στη Νέα Ορλεάνη όταν η Μπαλνς Ντυμπουά, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας αλλά πλέον πάμφτωχη καταφεύγει με τις αποσκευές της και με... τραυματικές μνήμες στο σπίτι στο οποίο κατοικούν η αδελφή της Στέλλα με τον ανερχόμενο μικροαστό σύζυγό της Στάνλεϋ και όλα... ανατρέπονται. Το έργο, δεκαετίες μετά την πρωτότυπη παρουσία του, παραμένει επίκαιρο καθώς τα χρόνια περνούν μεν αλλά η ανθρώπινη φύση και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες δεν αλλάζουν... Η ιστορία θα μπορούσε να ήταν σημερινή. Οι συντελεστές της παράστασης υποδύονται με τον καλύτερο τρόπο τους ρόλους της. Εξαιρετική η Κόρα Καρβούνη στο ρόλο της μοιραίας γυναίκας, της Μπλανς Ντυμπουά, με την περίφημη ατάκα: «Πάντα στηριζόμουν στην καλοσύνη των ξένων», που, όμως, σε όλο το έργου στηρίζεται στην καλοσύνη της αδελφής της, Στέλλας, την οποία υποδύεται με εξαιρετικό τρόπο η Ηλιάνα Μαυρομάτη. Ομως η παρουσία της Μπλανς «χαλάει» την... κανονικότητα του μικροαστού και σκληροτράχηλου Στάνλεϋ τον οποίο υποδύεται ο Γιάννης Τσορτέκης.
Η παράσταση, την οποία αξίζει να δει το θεατρόφιλο κοινό, ανεβαίνει από 12 Νοεμβρίου 2016 έως 29 Ιανουαρίου 2017.
Συντελεστές:
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνοθεσία/Καλλιτεχνική επιμέλεια:    Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνικά/Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Κωστής Χαραμουντάνης
Video/Trailer: Σταύρος Συμεωνίδης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια
Δ/νση Παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου
Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός παραγωγής:      Μαρία Αναματερού
Παίζουν: Κόρα Καρβούνη, Γιάννης Τσορτέκης, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Γιώργος Δάμπασης, Αθηνά Αλεξοπούλου, Μιχαήλ Γιαννικάκης, Γιώργος Γερωνυμάκης, Γιάννης Δαμάλας, Χριστίνα Δημητριάδη,Βαγγέλης Κουντουριώτης
Πληροφορίες θεάτρου
Σύγχρονο Θέατρο, Διεύθυνση: Ευμολπίδων 45, Τηλέφωνο: 210.3464380
Επί Κολωνώ: Site Facebook
Σύγχρονο Θέατρο: Site Facebook
Γ. ΛΥΒ.

Εφιάλτες και δικαιώματα

Η διαιώνιση της οικονομικής κρίσης κρύβει σύγχρονους εφιάλτες για πρόσωπα και οικογένειες. Χαρακτηριστικά:
• Εφιάλτης είναι να σου κόβει η ΔΕΗ το ρεύμα επειδή δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις τον λογαριασμό.
• Εφιάλτης είναι να μην μπορείς να αγοράσεις τα προς το ζην επειδή έχασες τη δουλειά σου ή έκλεισες το μαγαζί σου και το εισόδημά σου ξαφνικά βρέθηκε υπό το… μηδέν.
• Εφιάλτης είναι να έχεις κληρονομήσει ένα – δυο σπίτια, αλλά όντας άνεργος και φτωχός να μην μπορείς να πληρώσεις τον Εν.Φ.Ι.Α. Ως γνωστόν ο Εν.Φ.Ι.Α. καθορίζεται ανεξάρτητα από εισοδήματα.
• Εφιάλτης είναι να είσαι φοιτητής σε μια Σχολή, π.χ. του Τ.Ε.Ι., αλλά να είσαι κοντά στο να διακόψεις τις σπουδές σου επειδή ο ίδιος ή οι γονείς σου αδυνατούν να σε συντηρήσουν και να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού του -ελλείψει φοιτητικής στέγης.
Βεβαίως, τους εφιάλτες αυτούς -και πολλούς ακόμη- τους βιώνουν καθημερινά το ένα μετά το άλλο τα θύματα της οικονομικής κρίσης.
Για τον λογο αυτό θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα η ανοικοδόμηση του κράτους πρόνοιας. Για να γίνει πράξη κάποτε το σύνθημα των κινημάτων και να μη μένει «κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι, ρεύμα και νερό».
Γιατί τώρα μοιάζουν εντελώς υποκριτικές οι διακηρύξεις της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης περί προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πρώτιστο ανθρώπινο δικαίωμα είναι η πρόσβαση σε δημόσια αγαθά και, εν τέλει, η προστασία της ίδιας της ύπαρξης μέσα από κοινωνικές πολιτικές. Αυτές που έχει ξεχάσει η “πολιτισμένη” Ευρώπη…
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 12/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/efialtes-ke-dikeomata/

"Εφυγε" ο Λέοναρντ Κοέν

Ο Λέoναρντ Κοέν, ο λογοτέχνης της ροκ μουσικής του οποίου τα τραγούδια συνδύασαν θρησκευτικές απεικονήσεις με θέματα τη λύτρωση και την σεξουαλική επιθυμία και του έφεραν την αναγνώριση των κριτικών και των ακροατών του, πέθανε στα 82 του χρόνια, σύμφωνα με μια ανακοίνωση στην ιστοσελίδα του στο Facebook.
Η λιτή ανακοίνωση αναφέρει, “Είναι με βαθύτατη λύπη που ανακοινώνουμε ότι ο θρυλικός ποιητής, τραγουδοποιός και καλλιτέχνης Λέοναρντ Κοέν απεβίωσε. Έχουμε χάσει έναν από τους πιό αξιοθαύμαστους και παραγωγικούς οραματιστές. Ένα μνημόσυνο θα λάβει χώρα στο Λος Άντζελες στο μέλλον. Η οικογένειά του ζητά να σεβαστείτε την ιδιωτική της ζωή κατά τη διάρκεια του πένθους της”.
Ο Κοέν, με καταγωγή από το Κεμπέκ, ήταν ήδη αναγνωρισμένος ποιητής και λογοτέχνης όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1966 στα 31 του χρόνια για να κάνει καριέρα στη βιομηχανία της μουσικής.
Οι συγκρίσεις με τον Μπομπ Ντίλαν δεν άργησαν να έρθουν, για τη λυρική δύναμη των στίχων των τραγουδιών του.
Παρότι επηρέασε πολλούς μουσικούς και του αποδόθηκαν πολλές τιμές, όπως η εισαγωγή του στο Rock & Roll Hall of Fame και η απονομή του μεταλίου Order of Canada, της δεύτερης υψηλότερης διάκρισης σε πολίτη του Καναδά, τα τραγούδια του Κόεν με την folk-rock μουσική του και τα ενίοτε σκοτεινά συναισθήματα έμπαιναν στα τσαρτς της μουσικής πολύ σπάνια.
Το πιό γνωστό τραγούδι του, “Hallelujah”, στο οποίο ανακαλεί τον βασιλιά Δαβίδ της Βίβλου και όπου παραλληλίζει την σωματική έλξη με την επιθυμία για πνευματική σύνδεση, έχει εκτελεστεί εκατοντάδες φορές από πολλούς καλλιτέχνες, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε το 1984.
Ο Κοέν είχε εκδόσει τον τελευταίο μεγάλο δίσκο του, τον 14ο, πριν από λίγο καιρό ενώ είχε εμφανιστεί στη σκηνή στις αρχές του χρόνου.
(Αναδημοσίευση από τα Χανιώτικα νέα - 11/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/pethane-o-piitikos-oramatistis-tis-rok-mousikis-leonarnt-koen/

Αδικο...

Σταθερά στην Αττική και σε άλλες περιοχές της χώρας η ΕΡΤ αναμεταδίδει μέσα από το δεύτερο ψηφιακό της μπουκέτο, τα δορυφορικά κανάλια BBC, DW, TV-5 και ΡΙΚ. Οχι όμως στα Χανιά και ευρύτερα στην Κρήτη. Από τις 6 Φεβρουαρίου 2015 που ολοκληρώθηκε στα Χανιά η ψηφιακή μετάβαση και μέχρι σήμερα, δεν έχει ξεκινήσει η αναμετάδοση των συγκεκριμένων καναλιών που η ΕΡΤ παρέχει σε τηλεθεατές στην υπόλοιπη χώρα. Ούτε έχει ξεκινήσει στα FM η αναμετάδοση του ραδιοφωνικού σταθμού Κόσμος της ΕΡΑ που παίζει μουσικές του κόσμου. Βεβαίως, όλο αυτό το χρονικό διάστημα μέσω της ΔΕΗ πληρώνουμε στην ΕΡΤ το ίδιο τέλος με τους τηλεθεατές των περιοχών που έχουν πρόσβαση σε όλα τα ραδιοτηλεοπτικά της προγράμματα και ψηφιακά μπουκέτα. Δεν είναι άδικο;
(Χανιώτικα νέα - 9/11/2016)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/adiko/

Κινηματογραφικές προβολές στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων

Ξεκινούν στη  ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΧΑΝΙΩΝ οι παράλληλες εκδηλώσεις στα πλαίσια της έκθεσης «ΧΡΟΝΟΣ ΔΙΑΦΑΝΟΣ» (Πρωτότυπες κινηματογραφικές αφίσες από την συλλογή του Λεωνίδα Κακάρογλου).
Ο τρίτος όροφος της Μουσείου  μεταμορφώνεται σε σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα και ξεκινάνε οι  προβολές επιλεγμένων ταινιών .
Συγκεκριμένα : (οι τρεις πρώτες από τις 21 κινηματογραφικές προβολές)
-Την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου  στις 9:00  το βράδυ προβάλλεται η ταινία
 «ΥΟYO» σκηνοθεσία ΠΙΕΡ ΕΤΕΞ ,1965
-Την Δευτέρα 7 Νοεμβρίου στις  9:00  το βράδυ προβάλλεται η ταινία
« Ο Θείος μου» σκηνοθεσία ΖΑΚ ΤΑΤΙ,1958
-Την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 Νοεμβρίου στις  9:00  το βράδυ προβάλλεται η ταινία
«Το πλοίο φεύγει» σκηνοθεσία ΦΡΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΕΛΙΝΙ,1983
Γενική είσοδος :1€

"Λαμπεντούζα" στο θέατρο "Κυδωνία" στα Χανιά

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσαν οι περσινές παραστάσεις του έργου «Λαμπεντούζα» του Άντερς Λουστγκάρτεν σε σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη, στο θέατρο Κυδωνία στα Χανιά, η Εταιρεία Θεάτρου ΜΝΗΜΗ παρουσιάζει και φέτος, όπως ανακοίνωσε, έξι τελευταίες παραστάσεις του έργου από την Παρασκευή 4 μέχρι και την Κυριακή 13 Νοεμβρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9.30 το βράδυ και τις Κυριακές απογευματινή στις 7.30.
Το «Λαμπεντούζα» είναι ένα  άκρως επίκαιρο και μαχητικό θεατρικό έργο του άγγλου θεατρικού συγγραφέα Άντερς Λουστγκάρτεν, με θέμα το φαινόμενο της μετανάστευσης στις μέρες μας και την αντιμετώπισή του από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έργο που έχει δημιουργήσει ήδη μεγάλη αίσθηση με το πρώτο ανέβασμά του στο θέατρο Σόχο του Λονδίνου. Γραμμένο μέσα στο 2015, ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Κυδωνία στα Χανιά στις 18 Δεκεμβρίου 2015 σε μετάφραση Δημήτρη Κιούση, σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη, σκηνικά και κοστούμια Ξανθής Κόντου, σύνθεση ήχων Δημήτρη Ιατρόπουλου, ενώ τους ρόλους του κειμένου ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Κατερίνα Μαντίλ και Μιχάλης Βιρβιδάκης.
Η παράσταση συνοδεύεται από πρόγραμμα - βιβλίο με τη μετάφραση του έργου, εισαγωγικά στο έργο κείμενα, την εργοβιογραφία του συγγραφέα, και φωτογραφίες από την παράσταση. Πωλείται και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Αθήνας.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΥΚΛΟΣ: 6  ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Παρασκευή 4 Νοεμβρίου, ώρα έναρξης 9.30 μμ.
Σάββατο 5 Νοεμβρίου, ώρα έναρξης 9.30 μμ.
Κυριακή 6 Νοεμβρίου, (απογευματινή) ώρα έναρξης 7.30 μμ.
Παρασκευή 11 Νοεμβρίου, ώρα έναρξης 9.30 μμ.
Σάββατο 12 Νοεμβρίου, ώρα έναρξης 9.30 μμ.
Κυριακή 13 Νοεμβρίου, (απογευματινή) ώρα έναρξης 7.30 μμ.
Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ (γενική είσοδος)
ΤΟ ΕΡΓΟ:
Λαμπεντούζα, το νησί του Παραδείσου. Το σημείο  όπου η Αφρική συναντάει τη Ρώμη. Γραφικές, καρτ ποστάλ τοποθεσίες, σπάνιες ακρογιαλιές με χρυσές αμμουδιές, αλλά και οι ακτογραμμές όπου τα κύματα της  θάλασσας πλένουν και ξεπλένουν τα πιο σπαρακτικά τους συντρίμμια.
Ο Στέφανο προέρχεται από μια οικογένεια πάππου προς πάππου Ιταλών ψαράδων. Όμως τον εικοστό πρώτο αιώνα τα δίχτυα του πιάνουν κάτι εντελώς διαφορετικό : η δουλειά του τώρα είναι να ανασύρει  τα σαπισμένα πτώματα των μεταναστών που πνίγονται στη Μεσόγειο. Παράλληλα, σε κάποια άθλια γωνιά της Μεγάλης Βρετανίας η Ντενίζ, μιγάς που εργάζεται ως εισπράχτορας σε κάποια τοκογλυφική επιχείρηση, καθώς γυρνά από πόρτα σε πόρτα για να μαζεύει τις καθυστερημένες δόσεις δανείων ακούγοντας κάθε είδους σχόλιο για τους μετανάστες, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της πιο απρόσμενης οικονομικής παρακμής στην «ευημερούσα» Ευρώπη του 2015.
Μια ιστορία από τη θέση των ανθρώπων που δουλειά τους είναι να εφαρμόζουν το νόμο, μια ιστορία που αποκαλύπτει τα πραγματικά γεγονότα πίσω από τους τίτλους  των εφημερίδων. Η ιστορία δυο ανθρώπων, ξένων μεταξύ τους, που βρίσκουν ελπίδα και επαφή εκεί που δεν το περίμεναν.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:
Ο Άντερς Λουστγκάρτεν (Anders Lustgarten) είναι Βρετανός θεατρικός συγγραφέας που ζει στο Μπράιτον κοντά στο Λονδίνο. Γεννημένος από Αμερικανούς γονείς που δουλεύουν στο πανεπιστήμιο, σπούδασε Κινέζικη Ιστορία (Chinese Studies) στην Οξφόρδη και μετά έκανε το διδακτορικό του πάνω στο ίδιο θέμα στο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας. Μετά την αποφοίτησή του, ο Λουστγκάρτεν έκανε μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης σε φυλακισμένους στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Έχει διδάξει θέατρο σε φυλακές και στις δυο χώρες.
Ο Λουστγκάρτεν άρχισε να γράφει θεατρικά έργα το 2007. Πήρε παραγγελίες από το Θέατρο Σόχο, το Ρόγιαλ Κορτ και το Εθνικό Θέατρο. Το έργο του «Αφού δεν μας αφήνετε να ονειρευτούμε , δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε» ( If You Don't Let Us Dream, We Won't Let You Sleep) έκανε πρεμιέρα στο Ρόγιαλ Κορτ το 2013. Άλλα θεατρικά του έργα είναι τα The Insurgents (2007), A Torture Comedy (2007), Enduring Freedom (2008), A Day at the Racists (2010), The Punishment Stories ((2010), The Sugar-Coated Bullets of the Bourgeoisie (2012), Socialism is Great (2012), Black Jesus (2013),  Shrapnel: 34 Fragments of a Massacre (2015), Lampedousa (Λαμπεντούζα, 2015). Έχει δουλέψει στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και παράλληλα με τη θεατρική συγγραφή ασχολείται με τον διεθνή  πολιτικό ακτιβισμό, εστιάζοντας τις δραστηριότητές του στη συμπεριφορά των πολυεθνικών εταιρειών στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Το θεατρικό  έργο «Λαμπεντούζα» γράφτηκε από τον  Άντερς Λουστγκάρτεν κατόπιν παραγγελίας του θεάτρου Σόχο του Λονδίνου στο πλαίσιο αφιερώματος που αφορούσε στο πολιτικό θέατρο σήμερα. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά την άνοιξη του 2015 σε σκηνοθεσία του Steven Atkinson με τους Louise Mai Newberry και Ferdy Roberts στους ρόλους της Ντενίζ και του Στέφανο.

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

-Η παράσταση στο Θέατρο “Κυδωνία” σε σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη αποδίδει το έργο κατά τρόπο ιδιαίτερα ζεστό και ανθρώπινο. Κατακρίνεται το γεγονός ότι συχνά ο ένας θάνατος συνιστά τραγωδία, ενώ ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων απλή στατιστική, και ταυτόχρονα νιώθουμε να γνωρίζουμε τους χιλιάδες πρόσφυγες έναν προς έναν. Σε αυτό συμβάλλουν καταλυτικά τα σκηνικά και κοστούμια της Ξανθής Κόντου, με τις εκατοντάδες ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους, που κάποτε ‘ζωντανεύουν’, και τα ρούχα που αιωρούνται ή, αλλιώς, επιπλέουν. Ο Στέφανο του Βιρβιδάκη είναι ένας αληθινός, απλοϊκός ψαράς (οποία μεταλλαγή μετά το ρόλο του ως Ελ. Βενιζέλος), ολίγον τι άξεστος, ολίγον τι βωμολόχος, αλλά άνθρωπος. Η παράσταση απογειώνεται με το δυνατό κρεσέντο του τραγικού του μονολόγου, που εκείνος περιγράφει την πάλη με τα κύματα, αφήνοντας το θεατή με το στόμα ανοιχτό. Η Ντενίζ της νέας και ταλαντούχας ηθοποιού, Κατερίνας Μαντίλ, τσαχπίνα, αλλά και ανήμερη λεοπάρδαλη, έτοιμη να επιτεθεί για να προστατευτεί. Θέλουμε να τη δούμε και σε άλλες παραγωγές. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και στη ζωντανή, πάλλουσα και απολαυστική μετάφραση του έργου από τον Δημήτρη Κιούση.
'Ελενα Σταγκουράκη,
 λογοτέχνις-κριτικός θεάτρου
Χανιώτικα Νέα, 22/12/2015

-Με αφορμή τη χθεσινή (19/12/2015) παράσταση "Λαμπεντούζα" στο θέατρο "Κυδωνία" στα Χανιά: Η "Λαμπεντούζα" του Άντερς Λουστγκάρτεν που «διδάσκεται» αυτές τις μέρες στο θέατρο «Κυδωνία» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη είναι μια πολιτική μαρτυρία. Συγκλονιστικές οι ερμηνείες του Μιχάλη Βιρβιδάκη και της Κατερίνας Μαντίλ στους ρόλους του Στέφανο, ενός Ιταλού ψαρά που αντί για ψάρια μαζεύει πτώματα πνιγμένων μεταναστών και προσφύγων στη Μεσόγειο και της Ντενίζ, μιας νεαρής πάμπτωχης, «μιχτής ράτσας» φοιτήτριας, στο Λονδίνο που για να μπορεί να πληρώνει τα δίδακτρα έχει πιάσει δουλειά σε εισπρακτική εταιρεία και κυνηγάει δανειολήπτες. Παράλληλες ιστορίες που εξελίσσονται ταυτόχρονα μπροστά στα μάτια του θεατή ο οποίος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στον κόσμο μας μέσα από δύο εναλλάξ μονολόγους που εκφέρουν ο Στέφανο και η Ντενίζ, όχι ψυχρά, περιγραφικά, ενημερωτικά, δημοσιογραφικά, αλλά τραγικά βιωματικά. Ανάμεσα στην εσωτερική σύγκρουση του υπηρεσιακού καθήκοντος και της ανθρωπιάς προβάλλεται ως φυσική στάση η ανιδιοτελής αγάπη για το ανθρώπινο πρόσωπο, όποιο κι αν είναι. «Γιατί οι άνθρωποι είναι καλοί;», διερωτάται η Ντενίζ στο τέλος; Δεν απαντά και δεν χρειάζεται να απαντήσει με λόγια, την απάντηση την έχει λάβει ο θεατής με την εξέλιξη του έργου, μέσα από τις πράξεις των προσώπων. Μια παράσταση αριστοτεχνικά στημένη, σύγχρονη, με δράση εξωτερική (δραματικότατη η κορύφωση τη νύχτα της καταιγίδας στη μέση της Μεσογείου με το σκάφος του Στέφανο και την ημέρα του θανάτου της μητέρας της Ντενίζ) και έντονη εσωτερική δράση. Τα πρόσωπα παλεύουν με τον εαυτό τους και καταφέρνουν στο τέλος να υποτάξουν το ζωώδες στο ανθρώπινο, κι αυτό είναι η ελπίδα, αφού μπόρεσαν εκείνοι, μπορούν να το πράξουν όλοι, αρκεί, λέει η Ντενίζ «να σώζουμε τους εαυτούς μας από τα κατώτερα ένστικτά μας».
Όσοι κατοικείτε στα Χανιά μη χάσετε αυτή την παράσταση.
Αγγελική Καραθανάση-Μανουσάκη,
 φιλόλογος
Από το χρονολόγιό της στο fb

-Ο τόπος θα μπορούσε να είναι η Μυτιλήνη. Η κάποιο άλλο νησί της Μεσογείου. Στη Λαμπεντούζα όμως, με το περσινό φριχτό ναυάγιο, κορυφώθηκε η τραγωδία του μεγαλύτερου μεταναστευτικού κύματος που έχει δει στη σύγχρονη ιστορία ο πλανήτης.
Ο Άντερς Λουστγκάρτεν έγραψε μόλις πριν από λίγους μήνες αυτό το πολύπτυχο θεατρικό έργο, ορμώμενος από τα εκατομμύρια των προσφύγων, που προκειμένου να γλυτώσουν τη ζωή τους -γιατί γι’ αυτό πρόκειται- βάζουν όλες τις ελπίδες, τα παιδιά τους και το μέλλον τους σε μια βάρκα καρυδότσουφλο που παραπαίει στη θάλασσα με προορισμό το “καλύτερο”. Παράλληλα στηλιτεύει την αναλγησία, τον εμπαιγμό και τη “γραφειοκρατική” αντιμετώπιση του μεταναστευτικού από τους ιθύνοντες και τις κυβερνήσεις. Την ίδια στιγμή, παρουσιάζει ένα ακόμα ζήτημα: αυτό των μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, που προσπαθούν πεισματικά να “ενταχτούν” σε μια κοινωνία, η οποία τους βλέπει σαν παρίες, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Οι περιγραφές του Λουστγκάρτεν περνούν από τη σκληρότητα στην ευαισθησία και πίσω πάλι, κάνοντας τα συναισθήματα του θεατή να αλλάζουν όπως ακριβώς και η θάλασσα. Φουρτούνα και κύμα, που διαδέχονται την ηρεμία.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τις πατρίδες τους; Γιατί μπαίνουν μαζί με τις οικογένειές τους, με τα παιδιά τους μέσα σε “σκυλοπνίχτες” γνωρίζοντας πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος του πνιγμού; «Αν αυτοί οι άνθρωποι με τα κουστούμια στα γραφεία ήξεραν τι αφήνουμε πίσω μας, θα καταλάβαιναν πως δεν πρόκειται να σταματήσουμε να ερχόμαστε ποτέ των ποτών» είναι η απάντηση που δίνει στην παράσταση ο Μοντίμπο, μετανάστης.
Ο Μιχάλης Βιρβιδάκης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στη “Λαμπεντούζα”, δίνοντας πνοή και δυναμική σε ένα συγκλονιστικό κείμενο. Είναι ο Στέφανο, ψαράς που έχει το άχαρο καθήκον να μαζεύει με τη βάρκα του όσους δεν τα καταφέρνουν και πνίγονται στα νερά του νησιού. Μαζί με τον εξαιρετικό Μιχάλη Βιρβιδάκη, η Κατερίνα Μαντίλ, η Ντενίζ, μιγάδα, που αγωνίζεται με σκληρότητα να γίνει αποδεκτή σε μια χώρα, όπου μονίμως νιώθει ξένη.
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, σε δύο διαφορετικές χώρες, με άλλες προσλαμβάνουσες, κοινωνική τάξη, μαθησιακό επίπεδο. Δύο άνθρωποι που σε πρώτη ανάγνωση δεν έχουν κανένα κοινό, αλλά που ωστόσο βιώνουν με καταιγιστική ένταση το μεταναστευτικό. Ενα ζήτημα που αφορά, αν όχι ολόκληρο τον κόσμο, σίγουρα ολόκληρη την Ευρώπη.
Η “Λαμπεντούζα” είναι από τις παραστάσεις εκείνες που κουβαλάς μαζί σου όταν βγεις από το θέατρο. Από τις παραστάσεις που πολλαπλασιάζουν τα ερωτήματα, παρά καθησυχάζουν. Και στις μέρες που ζούμε, είναι μια παράσταση που σίγουρα θα αγγίξει όλους όσοι τη δουν.
Μαρία Μυστακίδου
“Λαμπεντούζα” -ή αλλιώς- αγώνας για επιβίωση
Εφημερίδα Χανιώτικα Νέα, 18. 1. 2016

-Η «Λαμπεντούζα», το έργο του Άντερς Λουστγκάρτεν ανεβαίνει αυτές τις ημέρες στο Θέατρο «Κυδωνία» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη. Ο σκηνοθέτης και η Κατερίνα Μαντίλ ερμηνεύουν τους ρόλους δύο ανθρώπων που από διαφορετικές θέσεις και περιοχές αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της βαθιάς κοινωνικής, αξιακής κρίσης την οποία βιώνει συνολικά η Ευρώπη. Από τη «Λαμπεντούζα», τόπο κατοικίας ενός ψαρά που πλέον γεμίζει τα δίχτυα του με τα πτώματα παιδιών και νέων ανθρώπων, προσφύγων και μεταναστών, ως το φαινομενικά μακρινό και σύγχρονο Λονδίνο, την απόσταση γεφυρώνει η βαθιά κρίση που συνθλίβει τις ανθρώπινες ζωές. Στο θέατρο «Κυδωνία» αυτές τις ημέρες διεξάγεται ένας θεατρικός διάλογος ανάμεσα στο χθες και το αύριο του «πολιτισμένου» μας κόσμου. Καθρεφτίζεται ο αποκρουστικός κόσμος του κοινωνικού και οικονομικού «Καιάδα», οι αντιφάσεις που συμβιώνουν στις ανθρώπινες ψυχές, αλλά και μία διαφορετική θεατρική προσέγγιση της λογοτεχνίας. Με μεγαλοπρεπή λιτότητα, με απλότητα και με τη δύναμη της αυθεντικότητας, πέφτουν τα τεχνητά διαχωριστικά τείχη ανάμεσα στο θέατρο και τη λογοτεχνία. Οι ήρωες βιώνουν τα συναισθήματα. Γελούν, οργίζονται, τρέμουν, βυθίζονται σε αυτή τη δίνη που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά της αξιώνοντας από τον σύγχρονο άνθρωπο να ψάξει βαθιά μέσα του, για να συναντήσει τη ξεχασμένη του ανθρωπιά. Ένα συγκλονιστικό κείμενο του Λουστγκάρτεν, με εξαιρετική σκηνοθεσία και ερμηνεία από τους Μιχάλη Βιρβιδάκη και Κατερίνα Μαντίλ.
 Χρήστου Τσαντή
«Μια παράσταση που μιλάει στη ψυχή»
Λογοτέχνης
Από την ιστοσελίδα του στις 12. 1. 2016

-Πήραν στα χέρια τους ένα συγκλονιστικό κείμενο και μας το έδωσαν στη σκηνή μ’ έναν ακόμη πιο συγκλονιστικό τρόπο. Τα που μου είπε μια καλή φίλη, με την οποία παρακολουθήσαμε μαζί το Σάββατο 30 Ιανουαρίου, στο θέατρο “Κυδωνία” της πόλης μας, το έργο “Λαμπεντούζα” του Αντερς Λοστγκάρντεν (μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης), σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Βιρβιδάκη, με τον ίδιο στον ρόλο του Στέφανο και την Κατερίνα Μαντίλ στον ρόλο της Ντενίζ, επί σκηνής. (…) Συγκλονιστική παράσταση! Συνυπογράφω. Ολοι όσοι είδαν το έργο συνυπογράφουν κι όλοι όσοι θα το δουν (οι παραστάσεις συνεχίζονται και τον Φεβρουάριο, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, θα συνυπογράψουν. Μετά λόγου γνώσεως. Είμαι βέβαιος. Συγκλονισμός (βλ. “Μείζον Λεξικό” των Τεγόπουλου – Φυτράκη) πάει να πει συντάραξη, τράνταγμα και μεταφορικά ψυχική αναστάτωση, σφοδρή συγκίνηση. Βαθιές ρωγμές στον εφησυχασμό της συνήθειας και στη συνήθεια του εφησυχασμού, συμπληρώνω. Βαθιές ρωγμές στο βάθος των οποίων, όμως, επιμένουν να φυτρώνουν κυκλάμινα. Οσο υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν να υψώνουν τη σημαία της καλοσύνης, η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο δεν δολοφονείται. Ποιος είπε ότι το θέατρο δεν πρέπει να έχει πρωτίστως παιδαγωγικό χαρακτήρα και ότι δεν πρέπει να λειτουργεί και σαν εργαλείο αφύπνισης;
Του Βαγγέλη Κακατσάκη, φιλόλογος
«Εδώ Λαμπεντούζα, εδώ Λέσβος!»
Χανιώτικα Νέα, 9 Φεβρουαρίου 2016

-Όσο για τους συντελεστές του έργου, ότι και να πει κανείς θα είναι λίγο. Οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικές, τόσο από τον δωρικό, βαθειά συναισθηματικό Μιχάλη Βιρβιδακή (Στέφανο), όσο κι από την οργισμένη και ειρωνική Κατερίνα Μαντίλ (Ντενίζ). Αναδεικνύουν ότι το θέατρο, η τέχνη γενικότερα, είναι ένα πολύ σημαντικό παιδαγωγικό εργαλείο αλλά και ένα μέσο κοινωνικής αφύπνισης. Είναι επίσης ο θεματοφύλακας της ιστορίας, της κοινωνικής και πολιτιστικής μνήμης της ανθρώπινης ύπαρξης. Παίρνει θέση στα σημαντικά ζητήματα του καιρού μας κι εκφράζει αυτό που πολλοί θέλουν να εκφράσουν αλλά που η καθημερινή αλλοτρίωση δεν τους επιτρέπει. Όμως έχει κι άλλες δυνατότητες το θέατρο, που ούτε η ποίηση, ούτε η μουσική αρκετές φορές, δεν έχουν. Κι ο ηθοποιός είναι αυτός που ζωντανεύει μπροστά στο κοινό, το δράμα πολλών και ετερόκλητων ομάδων ανθρώπων, με τέτοιο τρόπο που ούτε τα ελεγχόμενα ΜΜΕ μπορούν (και ούτε θέλουν) να δείξουν αλλά πολλές φορές ούτε η ίδια η αντίληψή μας δεν επιτρέπει να καταλάβουμε. Γι’ αυτό και η εξουσία φοβάται το θέατρο και την ελεύθερη έκφραση, ψάχνοντας χίλιους τρόπους για να λογοκρίνουν έργα και δημιουργούς.
Ναι, η «Λαμπεντούζα» του Άντερς Λουστγκάρτεν στην διδασκαλία των συντελεστών του Θεάτρου Κυδωνία και της Εταιρείας Θεάτρου Μνήμη αποτελεί μια τεράστια εμπειρία ζωής, ένα φάρο φωτεινό, που φωτίζει τον δρόμο της απελευθέρωσης κι όχι τον δρόμο του μαρτυρίου και της καταστολής.
Όσοι/ες δεν το είδατε, σας το λέω, κάνατε ένα πολύ μεγάλο, λάθος!
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
«Όταν το θέατρο παίρνει θέση στα ζητήματα της εποχής μας»
Χανιά, 23/01/2016
Από την ιστοσελίδα: Λογοτεχνία και Σκέψη

-Περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνία, στο τηλέφωνο 28210 92395 και 6973005570 και στην ιστοσελίδα: www.theatro-kydonia.gr

Στέλιος Ράμφος: "Να ξετρυπώσουμε το μέλλον!"

Το παρακάτω άρθρο του Στέλιου Ράμφου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα: "Το Βήμα" στις 30/12/2012 και ανέβηκε στην ιστοσελίδα της ίδιας εφημερίδας από την οποία το αναδημοσιεύουμε.

Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΡΑΜΦΟΥ
Στις 10 Δεκεμβρίου 2012 οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ενώσεως παρέλαβαν το Βραβείο Νόμπελ ειρήνης. Λίγες ημέρες πριν, στις 30 Νοεμβρίου, βρισκόμουν στις Βρυξέλλες ανταποκρινόμενος σε πρόσκλησι του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Χέρμαν Βαν Ρομπέι. Επρόκειτο να συμμετάσχω σε άτυπη συνάντησι με τρεις άλλους καλεσμένους του προέδρου: τη βρεττανίδα μυθιστοριογράφο Αντώνια Μπάιατ, τον γάλλο καθηγητή Φιλοσοφίας στην Σορβόννη και στο Μόναχο Ρεμί Μπραγκ και τον γερμανό διανοητή Πέτερ Σλότερντικ, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης. Συντόνιζαν την συζήτησι ο βέλγος καθηγητής οικονομικής και κοινωνικής ηθικής στο πανεπιστήμιο της Λουβαίν Φιλίπ Βαν Πάριζ και ο διευθυντής του προεδρικού γραφείου, ολλανδός ιστορικός της πολιτικής φιλοσοφίας Λούουκ Βαν Μιντελάαρ.
Σκοπός της συναντήσεως ήταν να ανταλλάξωμε απόψεις, κατ' αρχήν μεταξύ μας και εν συνεχεία με τον πρόεδρο Βαν Ρομπέι, για το ζήτημα της ευρωπαϊκής ταυτότητος γενικά και για επί μέρους πτυχές του: Υπάρχει μια συλλογική ευρωπαϊκή ταυτότητα; Αν ναι, υπό ποίαν έννοια, από πότε και σε ποια βάσι; Αν όχι, υπό ποιαν έννοια και γιατί; Ειδικώτερα, πώς έχει επηρεάσει ο εκσυγχρονισμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών τις συλλογικές ταυτότητες στην Ευρώπη και σε τι ευνοεί την δυνητική ανάδυσι ή ενδυνάμωσι της ευρωπαϊκής ταυτότητος; Είναι σημαντικό ένα αίσθημα κοινής ταυτότητος; Μπορεί, πρέπει να συνεργασθή με άλλες συλλογικές ταυτότητες - εθνικές, υποεθνικές, γλωσσικές, ενδοηπειρωτικές (σκανδιναβική, σλαβική, νοτιοευρωπαϊκή κ.λπ.); Τι θα μπορούσαμε να συναγάγωμε από τα προηγούμενα για το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης;
Η συζήτησι διεξήχθη χαλαρά και φιλικά, κάτι που ενεθάρρυνε άλλωστε ο άτυπος χαρακτήρας της. Ηταν ελεύθερη και εποικοδομητική διασταύρωσι αντιλήψεων, όχι εν όψει κάποιου τελικού συμπεράσματος αλλά εμπλουτισμού του αναπτυσσόμενου προβληματισμού.
Ολοι κατανοούσαμε την ανάγκη περαιτέρω ενοποιήσεως, χωρίς να παραβλέπωμε τις εγγενείς δυσχέρειες και το χρονοβόρο της προοπτικής. Η οικονομική διάστασι του ευρωπαϊκού οικοδομήματος είναι θεμελιώδης, όμως εφ' όσον τίθεται ζήτημα ενιαίας Ευρώπης τα θέματα της ταυτότητος ανακύπτουν επίμονα και απαιτούν να σκεφθούμε σοβαρά την πολιτισμική του παράμετρο.
Η Αντώνια Μπάιατ κατέθετε τα βιώματά της από μια Ευρώπη όπου οι νέοι άλλοτε συμβαδίζουν και άλλοτε κομπιάζουν. Ο Ρεμί Μπραγκ υπογράμμιζε πόσο κρίσιμο είναι να μην αφήσουμε το μέλλον μόνο του από αδιαφορία για το ιστορικό παρελθόν. Ο Πέτερ Σλότερντικ τόνιζε ότι τα σύνορα δεν χωρίζουν μόνο αλλά και ενώνουν, παρατηρούσε ότι η ευρωπαϊκή ταυτότης προϋποθέτει σιωπηρά πως οι πολίτες της Ενώσεως θα πρέπη να την νοιώθουν σαν «πατρίδα» τους, υπενθύμιζε δε τους κινδύνους πολεμικών περιπετειών που απομακρύνει η ευρωπαϊκή ενοποίησι. Ο υποφαινόμενος, πάλι, επέμενε στις διαφορές οι οποίες χωρίζουν τους επί μέρους εθνικούς πολιτισμούς - τις «κουλτούρες» που λέμε - από το υπερεθνικό αξιακό σύστημα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και υποστήριζε ότι μόνο μια συνθετική πολιτική λύσι θα έδινε διέξοδο στις τριβές των εθνικών ιδιοπροσωπιών, που δεν βρίσκουν ακόμη έκφρασι στην μία κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Κοινή αίσθησι της συντροφιάς ήταν ότι πίσω από την δυσκολία των ευρωπαίων πολιτών να νοιώσουν την Ενωσι σαν πατρίδα τους κρύβεται η ιστορική πραγματικότητα των επί μέρους εθνικών ταυτοτήτων. Μπορεί οι Γερμανοί και οι Γάλλοι να μοιράζωνται κοινό πολιτισμό, όμως οι κουλτούρες τους διαφέρουν. Οπως διαφέρουν εν πολλοίς οι τρόποι των κοινωνιών του ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου. Εν προκειμένω όλοι ανεγνώριζαν στο θρησκευτικό υπόστρωμα αυτών των κοινωνιών κάτι καθοριστικό: Η ορθόδοξη Ελλάδα, όπως και οι παλαιοκαθολικές Νότιος Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, παραπέμπουν σε προνεωτερικά μορφώματα· προπύργια του εκσυγχρονισμένου καθολικισμού, όπως η Γαλλία είτε η Βαυαρία, έχουν δεχθεί έντονη επίδρασι του προτεσταντισμού, ενώ κατ' εξοχήν προτεσταντικές χώρες σαν τη Γερμανία και την Ολλανδία αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της δημοσιονομικής πειθαρχίας και απειθαρχίας με τρόπο άτεγκτο και τιμωρητικό.
Δράττομαι της ευκαιρίας να δώσω εδώ επεξηγηματική προέκτασι στην τοποθέτησί μου. Διότι για να κατορθώσουμε την ευρωπαϊκή ταυτότητα πρέπει να ξεπερασθούν οι πολιτισμικές εντάσεις μεταξύ των κρατών-μελών, εντάσεις των οποίων η διαχείρισι επιτάσσει εντελέστερη πνευματική εμβάθυνσι και στέρεη πολιτική λύσι. Η θεωρητική πλευρά της λύσεως θα πρέπη να αφήση πίσω της την τρέχουσα εξομοίωσι πολιτισμού και κουλτούρας, για να διακρίνη τις δύο έννοιες αποφασιστικά. Εφ' όσον οι δύο έννοιες συγχέονται, προκύπτει πειστικά το σχήμα της «συγκρούσεως των πολιτισμών» και ο μεταξύ τους πόλεμος γίνεται αναπόφευκτος. Αντίθετα η σταθερή τους διάκρισι ενθαρρύνει την αμοιβαία τους κατανόησι και ειρηνική συνύπαρξι. Η πρακτική πολιτική αντιμετώπισι πρέπει να διαθέτη μια ευελιξία ικανή να δίνη θετική έκφρασι στην συνεχή αναμέτρησι του συναισθηματικού στοιχείου και του λογικού, επιτρέποντας στα υποκείμενα να δεχθούν το διαφορετικό ως μη αντίθετο και συγχρόνως να κρατούν στην προσπάθεια της συνθέσεως την αλήθεια ανοιχτή στην δυνατότητα.
Ως γνωστόν ο πολιτισμός περιγράφει τις αξίες και αρχές υπό τις οποίες διαφορετικοί τρόποι ζωής ενδέχεται να συναποτελούν μια υπερεθνική ενότητα. Τέτοιες αξίες και αρχές στον χριστιανικής καταβολής ευρωπαϊκό πολιτισμό είναι τα δικαιώματα του ανθρώπου, το δημοκρατικό πολίτευμα, ο σεβασμός του ορθού λόγου, η ιδέα του κράτους ως πολιτικού εγγυητή της κοινωνικής συνοχής, η ελεύθερη οικονομία, ο τεχνοεπιστημονικός έλεγχος του ανθρώπου επί της φύσεως. Αντιστοίχως οι εθνικοί πολιτισμοί μορφοποιούν το νόημα στο οποίο μια κοινωνία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως μέρος μιας διαχρονικής ιστορικής οντότητος, βάσει παραδοσίμων κανόνων, εθίμων και ηθών. Το στοίχημα για κάθε ευρύτερη πολιτική ενότητα είναι να συνδυάση επιτυχώς κουλτούρες και πολιτισμό σε κρίσιμα επίπεδα. Αίφνης η συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και η τιθάσευσι των αγορών που την απειλούν χρειάζεται μέτρα περαιτέρω πολιτικής ενοποιήσεως και ισχυροποιήσεως της πολιτικής ευθύνης συλλογικά και ατομικά.
Η Ευρώπη θα πρέπη να προχωρήση στην πολιτική της ενοποίησι επιλέγοντας την μεταφορά εξουσίας από το εθνικό κρατικό επίπεδο στο δικό της υπερεθνικό. Θα υποκαταστήση έτσι σταδιακά στην εθνική κυριαρχία την αλληλεγγύη των μελών της, διατηρώντας στους κόλπους της την διαφορά υπερεθνικού και εθνικών πολιτισμών ως αδιάκοπη διεργασία ισόρροπης αντιστοιχήσεως των επιπέδων και των παραλλαγών. Σε μια τέτοια προοπτική οι κουλτούρες ωφείλουν να ενεργοποιήσουν τα ζώπυρα της καθολικότητος, ώστε να αιμοδοτούν τον πολιτισμό, ο οποίος με την σειρά του θα τις γονιμοποιή με τις υπερεθνικές του αξίες.
Γράφω μετά την απόφασι του «Γιούρογκρουπ» για την εποπτεία των μεγάλων εθνικών τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μπορεί το βήμα να είναι συμβιβαστικό, πάντως αποτελεί βήμα προς την ευρωπαϊκή ενοποίησι. Η Ευρώπη κτίζει σιγά-σιγά τον εαυτό της και του δίνει ταυτότητα. Τρέπει κατά μία έννοια την κρίσι σε ευκαιρία, τις αργοπορίες των αντιτιθεμένων συμφερόντων σε προσανατολισμό. Δεν γίνεται να καλύπτουν μονίμως τις τραπεζικές απώλειες οι φορολογούμενοι και να επιδοτούν το σύστημα εις βάρος της καθημερινής τους ζωής. Το αίσθημα της κατάφωρης τούτης αδικίας υπονομεύει τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού και συδαυλίζει την εσωστρέφεια στα κράτη-μέλη. Με την εποπτεία των τραπεζών η Ευρώπη αρχίζει να προβάλλη αντίστασι στις πολιτικοποιημένες ορέξεις των αγορών.
Με «πολιτική ενοποίησι» σκέπτομαι έναν τύπο λειτουργικής συνομοσπονδίας κρατών και όχι την ομοσπονδία. Η συνομοσπονδία ως χώρος αποτελεί αντίδοτο στην αχαλίνωτη ταχύτητα του χρόνου των αγορών. Οσο ο χρόνος της κινήσεως των κεφαλαίων στερείται χώρου και επομένως κανόνων, τόσο οι αγορές θα κυριαρχούν. Ο εκτός χώρου χρόνος του αΰλου πλανητικού χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει την δύναμι να διαλύη με κρίσεις αναντιστοιχίας τιμών και πραγματικών αξιών τις μεμονωμένες οικονομίες όποιες κι αν είναι. Κατεπείγει συνεπώς ο εναρμονισμός του χρόνου με την βαθύτερη ουσία του χώρου που διαμορφώνει η πολιτική ενοποίησι κατ' αρχάς της Ευρωζώνης. Η νέα τούτη συνθήκη και συλλογικότητα θα εξημερώση τον καλπασμό των χρηματαγορών, γιατί συνιστά χώρο όχι ως εδαφική απλώς έκτασι αλλά ως αλληλέγγυο ευθύνη. Ο χώρος δεν είναι φυσικό περιέχον, είναι όρος συνυπάρξεως.
Η συνάντησι που περιέγραψα εν συνδυασμώ προς τις αποφάσεις για την εποπτεία των τραπεζών αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα. Επίκαιρο γίνεται το γεγονός στο οποίο αναγνωρίζουμε μια ευκαιρία, μια δυνητική διέξοδο για τον εγκλωβισμένο χρόνο. Ο φυσικός χρόνος κυλά μηχανικά, ενώ ο ιστορικός ξεδιπλώνεται με οραματισμούς και ευκαιρίες. Οι ευκαιρίες δεν προκύπτουν από μόνες τους· τις δημιουργούν ως διεξόδους του χρόνου οι οραματισμοί. Η διέξοδος που δίνομε στον χρόνο είναι μέλλον. Οχι χρόνος ο οποίος έρχεται αέναα σαν κοσμικό φαινόμενο αλλά χρόνος τον οποίο «γεννούν» τα ανθρώπινα έργα. Εν προκειμένω το «έργο» συνδέεται με πρωτοβουλίες και αποφάσεις των κρατών-μελών και των ευρωπαϊκών θεσμών υπέρ της πολιτικής ενοποιήσεως.
Η πολιτική ενοποίησι θα ενισχύση και την ευρωπαϊκή ταυτότητα. Χωρίς τον ελληνικό και τον ρωμαϊκό πολιτισμό η ευρωπαϊκή πνευματική ταυτότητα είναι αδιανόητη. Οι Ελληνες οφείλουμε να σταθούμε αξιόμαχα στο ύψος της υπερηφανείας μας, δηλαδή με σεβασμό για τον εαυτό μας και γενναιοδωρία για τους άλλους. Η αποδοχή ενός μέλλοντος χρόνου που επελαύνει χωρίς να μας ρωτά, κάνει να αρπαζώμαστε από το παρελθόν εναγώνια και να αργοπεθαίνουμε στην παιδικότητά μας. Ομως το μέλλον δεν έρχεται μόνο και μόνο επειδή αύριο θα ξημερώση άλλη μέρα· το μέλλον υπάρχει από σήμερα στην ενεργό μας προσδοκία. Ετσι δεν έχει νόημα να το μαντεύουμε ή να το υφιστάμεθα· νόημα έχει να το σχεδιάζουμε, οπότε το «προβλέπουμε» στις υπεύθυνες πράξεις και επιλογές μας. Να ξετρυπώνουμε, χρειάζεται, όχι να θάβουμε το μέλλον!
Ο κ. Στέλιος Ράμφος είναι συγγραφέας.
(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=490829)